Gisteren zijn we hier op virtuele wijze aan de wandel gegaan over een schelpenpad ten zuiden van het Friese dorpje Echten, dat de naam Commissiepolle draagt. We naderen intussen de plek waar in 1958 mijn wieg stond. Kijk, daar staat hij en ik lig er naast, slechts 14 dagen jong …
Ongeveer 200 meter vanaf de weg komen we bij een bruggetje, dat naar mijn voormalige ouderlijk huis voert. Voor zover je daar nog van mag spreken in dit geval, want het oude huis is een aantal jaren geleden afgebroken en opnieuw opgetrokken. Wie gisteren de laatste foto goed heeft bekeken, zal zien dat er iets is veranderd aan het huis …
Vroeger stond de dakkapel aan de westelijke kant op het dak, tegenwoordig staat die op de noordkant. Dat zal bovenaf een heel ander uitzicht geven dan vroeger. Ik kan me herinneren, dat vanuit die dakkapel in mijn slaapkamertje vroeger Lemmer te zien was. Het meest opvallende gebouw dat daar in de verte omhoog torende, was onderdeel van een soort verdeelpunt van elektriciteit in Lemmer. Dat gebouw had voor mijn gevoel de vorm van een grote stoel, en ik wist dan ook zeker dat het wel de stoel van een reus moest zijn …
Niet alleen het huis is veranderd, ook rondom het huis ziet het er wat anders uit. Op de plek waar nu een strak geschoren gazon ligt, bloeide en groeide vroeger een weelde aan bloemen. Bij dat bruggetje heeft zich overigens het eerste kleine drama in mijn nog jonge leven afgespeeld. Toen heit en pake op een avond de wintervoorraad kolen op een kar van de weg naar huis brachten, kwam mijn jonge katje onder een van de wielen van de kar terecht. De volgende dag hoorde ik dat het beestje niet meer leefde, even stortte mijn wereld in …
Al zo lang ik me kan herinneren, heb ik van de tuin en van tuinieren gehouden. Behalve dat ik pake hielp met het omspitten van de tuin, stak ik ook thuis op dat vlak de handen al snel uit de mouwen. De voorliefde voor tuinieren is me duidelijk met de paplepel ingegeven …
Na gedane arbeid was ‘t dan altijd weer fijn om even wat te dollen met Fikkie, de stabij van pake …
En als Fikkie niet bij mij wilde komen, dan ging ik wel naar Fikkie toe, want die woonde tenslotte aan de andere kant van de sloot bij pake …
En over die sloot gesproken … Daar heb ik ook leren schaatsen. Op de onderstaande foto sta ik samen met Bettie, de dochter van de boer, op het ijs van de bewuste sloot. In mijn herinnering was dat vroeger een oneindig lange sloot. In later jaren bleek dat toch heel erg mee te vallen, maar de laatste jaren heb ik het gevoel dat hij toch steeds weer wat langer wordt …
Voor mijn toenmalige ouderlijk huis geldt overigens hetzelfde als voor het huisje op de vlakte, dat ik hier vorige week liet zien. ’s Zomers is het er prachtig en kun je er ongestoord genieten van rust en ruimte, maar als de koude oostenwind wind ’s winters rond het huis waait en er een pak sneeuw ligt, dan valt het nog niet mee om de weg over dat smalle schelpenpaadje te bereiken …
Nadat we in 1964 naar Drachten waren verhuisd, heb ik nog verschillende keren gelogeerd bij pake, en later bij een oom en tante, die na pake’s dood in 1966 in zijn huisje zijn gaan wonen. Daarna is de Commissiepolle een aantal jaren buiten beeld geraakt, maar sinds het plotselinge overlijden van mijn vader in 1995 en sinds ik kwakkel met mijn gezondheid, vind ik het wel fijn om er zo af en toe eens een kuiertje te maken. Want dat kleine wereldje, dat begin jaren 60 zo groot leek, zal wel altijd een speciaal plekje in mijn hart houden …
Voor vandaag sluit ik af met een foto van drie generaties … het is de enige foto waar ik samen met pake (opa) en heit (vader) op sta …
Morgen vervolgen we onze weg naar het eind van de Commissiepolle, waar we nog even genieten van de weidse uitzichten.
Prachtig Jan
LikeLike
Wij komen net terug van een lang weekend in Polen en ik zit je weblog te bekijken. Wat mooi, alle foto’s van nu en vroeger en wat leuk om jou, heit en pake samen op de foto te zien!
LikeLike
Volgens mij was je toen al 60 centimeter. Ach dat zwitsal setje erachter, wij hebben dat ook nog in de familie. Dat was wel kinderleed en zeker indrukwekkend.
Het was een prachtig plekje waar je opgroeide. Je had gelukkig nog geen weet van de mogelijke zorgen m.b.t. werk en financiën die je ouders hadden en die hen noopten om naar Drachten te verkassen. Wat zal het ook voor je vader wennen zijn geweest, van het werk op het land naar het werk in de fabriek.
Je heb dus het mooie haar van je vader. 🙂
LikeLike
Prachtig die oude foto,s. Zo,n rijtje schuine bakstenen hadden wij ook naast het grindpad. Mooi die laatste ook, een kostbaar bezit.
LikeLike
De liefde voor het fotograferen heb je vast van een familielid gekregen. Er is heel wat gefotografeerd. Leuk om te zien.
LikeLike
Ja dat rekje zo grappig dat herken ik opeens nog van vroeger. Leuke foto’s, je hebt best veel jeugdfoto’s zo vaak werden er nog geen foto’s gemaakt eigenlijk in die tijd.
LikeLike
Wat een prachtig blog Jan. Echt geweldig. Die oude foto,s zijn ook zo mooi. Wat een drama met je katje, ik kan me zo in je verdriet inleven. Vreselijke gebeurtenissen.
Er werd bij jou thuis beter gefotografeerd dan bij mij. Heerlijk om zulke foto,s te hebben.
LikeLike
Dierbaar bezit, deze foto’s van vroeger. Deze jeugdervaringen moeten wel een grote liefde voor de natuur hebben doen ontstaan..
LikeLike
Ik geniet echt van je foto’s en verhalen van vroeger!
LikeLike
It’s interesting to follow you along on this tour of the past and the present for your family. The winter shots are not quite what I would expect of the Netherlands, particularly that image with drifting snow!
LikeLike
We have quite variable winters overhere. As far as I can remember our winters were colder with more snow and ice in the sixties. But except for last winter we had some winters with snow and ice again in recent years. We’ll have to wait and see what kind of winter we will have this time in our sea climate.
LikeLike
Herinneringen voor later moet je nu maken zegt men.Jouw herinneringen- kast is zeer waardevol en dat neemt met de jaren nog toe
LikeLike
Een mooi verhaal, helaas bezit ik geen foto’s van mijn jeugd,,,
LikeLike
Altijd weer boeiend dit soort oude prentjes. Voor jou natuurlijk een schat aan dierbare herinneringen Jan
LikeLike
Ja ik herken de Zwitsal poederbus :)) nog. De foto’s spreken van een jeugd vol van liefde en zorg. Heerlijk!
LikeLike
Toch wel knap hoe jullie daar gewoond hebben Jan. Een zeer open landschap en plaats zat om te ravotten.
“Open” dat is het nog wel steeds zeker in het N van Nederland?
Bij ons raakt stilaan alles wel volgebouwd. De groene en/of open plaatsjes worden steeds schaarser.
Een reden waarom ik nog wel eens graag bij jullie daarboven in het noorden mijn vakantie zou willen doorbrengen. 😉
Grt-jes
Peter
LikeLike
Zo leuk die oude foto´s en verhalen…
LikeLike
leuk dat je die kinderfoto’s nog in je bezit hebt Jan,..
na al die jaren, is de omgeving weinig veranderd als ik het zo bekijk..
prettige dag
LikeLike
geweldig om zo over je verleden te kunnen praten en er ook nog naar toe te kunnen gaan.
LikeLike
Ohhh, dat Zwitsalrekje op de eerste foto: ik ruik nog de zeep, talkpoeder, zalf en olie :-). Als baby was je al een langlijfje. Je lijkt toch echt sprekend op je pake!
LikeLike
Een langlijfje … nou ja zeg … 😉
LikeLike
😀
LikeLike
Prachtig, een soort eerbetoon!
LikeLike
Leuk om zo de oude herinneringen op te halen.
gr. René
LikeLike
Prachtig, Jan! Al die foto’s uit de oude doos…
LikeLike