Ditmaal was de MS niet de oorzaak van mijn gedwongen time out, maar diezelfde MS zorgde wel voor een verlenging ervan.
In de nacht van maandag 29 februari op dinsdag 1 maart werd ik om 6 uur ’s ochtends wakker met een loopneus. Dat dacht ik tenminste … Toen ik een lamp had aan gedaan, bleek dat toch net even wat anders te zijn. Ik had een bloedneus, en een flinke ook, want het bloed bleef maar stromen. Aafje, die ruw wakker geworden, snel behulpzaam was toegeschoten, besloot na enige tijd om de dokterswacht maar te bellen. Met telefonische ondersteuning van de dokterswacht lukte het uiteindelijk om de bloeding te stelpen.
Tot mijn grote schrik begon mijn neus vorige week vrijdag ’s middags rond 15:00 uur opnieuw te bloeden. Nadat ik enige tijd vruchteloos had geprobeerd om de bloeding weer te stelpen, heb ik met de nodige moeite Aafje maar geappt op haar werk. Aafje heeft vanaf haar werk de huisarts gebeld. Een kwartiertje later was ze thuis, mooi op tijd om de deur te openen voor de huisarts. De (vervangende) huisarts kreeg het, ondanks de forse tampon die hij in mijn neus had gedrukt, ook niet klaar om de bloeding tot staan te brengen, daarom besloot hij uiteindelijk maar om een ambulance te bellen, zodat een KNO-arts er naar kon kijken.
Omdat intussen de weekenddiensten waren ingegaan, moest ik naar de voor half Fryslân dienstdoende kno-arts, die op dat moment in Heerenveen zetelde. En zo vertrok ik rond 17:00 uur met een A2-rit* in de ambulance naar ziekenhuis Tjongerschans in Heerenveen. Toen we de A7 op draaiden, vroeg ik aan de broeder of we zekerheidshalve niet beter met toeters en bellen konden rijden. “Ach, dat is nou jammer, die zijn stuk,” luidde het met een vette knipoog gegeven antwoord … 😉
Op zich was het best aardig om na ruim 57 jaar weer eens een ritje in een ambulance te maken naar de Tjongerschans in Heerenveen. Eerlijk is eerlijk, ik kan me er niet zo gek veel meer van herinneren, maar het verhaal gaat dat ik op 20 augustus 1958 onderweg van Echten naar Heerenveen in een ambulance ben geboren … 🙂
In het ziekenhuis was het ook best gezellig. Bij de spoedeisende hulp werd ik opgevangen door de sympathieke verpleegkundige Pytsje, die me gezelschap hield totdat de KNO-arts verscheen. Dat bleek gelukkig ook een erg gezellige en humoristische man te zijn. En wat minstens zo belangrijk is: hij maakte ook een kundige en deskundige indruk.
Terwijl ik de twijfelachtige eer had om als eerste op tamelijk bloederige wijze in de gloednieuwe behandelkamer te worden behandeld, verschenen achtereenvolgens ook Aafje en Jetske op de plek des onheils. Aafje had ik uiteraard wel verwacht, maar Jetske toch zeker niet. Maar helemaal gek was het toch ook weer niet, Jetske werkt tenslotte al jarenlang in de Tjongerschans, en er ontgaat haar maar weinig … Op dat moment wist ik één ding wel zeker: mij kon niets meer overkomen …
Tja, en daarna heb ik kleine 72 uur met drie tampons in mijn rechter neushelft rondgelopen. Toen het de huisarts maandagmiddag was gelukt om de grootste tampon eindelijk uit mijn neus te verwijderen, dacht ik het ergste wel te hebben gehad, maar dat viel nog lelijk tegen. Er bleven nog twee tampons achter die vanzelf zouden moeten oplossen. Dat duurde vervolgens nog een paar dagen, waardoor ik nog enkele dagen met pijnlijke bijholten en een kop vol snot en gestolde bloedresten rond liep.
Intussen begin ik weer aardig de oude te worden, maar het valt niet mee om weer op gang te komen. Vroeger stond er dan na enkele dagen vaak wel een vriendje voor de deur: “Het is mooi weer, kom je buiten spelen …?” In later jaren belde er nog wel eens een vriend of een (oud-)collega om me weer over de drempel te trekken. De laatste jaren ben ik daarvoor meer en meer op mezelf aangewezen en dat maakt het met een steeds meer weigerend lijf niet altijd even gemakkelijk.
Maar niet getreurd, ik ben er weer en de komende dagen probeer ik de dagelijkse draad des levens rustig weer op te pakken. Mijn blogrondjes zullen nog even moeten wachten, want ik moet eerst maar weer eens wat zonlicht en frisse lucht opdoen.
——
* Een A2-rit houdt in dat er geen sprake is van direct levensgevaar, maar waarbij er wel sprake kan zijn van (ernstige) gezondheidsschade. De ambulance moet daarom wel zo snel mogelijk ter plaatse zijn. Er kan soms gebruik gemaakt worden van optische- en geluidssignalen. Bij een spoedgeval zonder direct levensgevaar is er binnen dertig minuten een ambulance aanwezig.
Afanja's Weblog 
en vertel eens, hoe zit het met je bloeddruk?
LikeGeliked door 1 persoon
Voordat ik daar antwoord op geef: waarom vraag je daarnaar?
LikeLike
Gelukkig was het niet met gillende sirenes…. , maar ik snap het (kwa)jongetje in jou wel ;-D Hoop dat het intussen de goede kant op gaat met je neus.
LikeGeliked door 1 persoon
Och dit had ik even gemist Jan. Bah wat vervelend weer.
Hopelijk hebben ze de oorzaak kunnen vinden.
Ze hadden speciaal voor jou die toeters en bellen kunnen laten lawaaien 🙂
Sterkte en beterschap Jan.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel, Aly, komt goed, ik heb mijn eerste fotokuiertjes alweer gemaakt intussen. 🙂
LikeLike
Nou nou Jan wat een horror-verhaal lees ik hier. Nee de ‘like’knop heb ik deze keer maar even niet ingedrukt. Ben blij dat je neusgaten weer iets meer lucht krijgen, lijkt me allemaal knap benauwd. Je weet toch wel dat je blogvriendjes regelmatig vragen of je buiten komt spelen he? 😉 … want ja dan zien wij weer foto’s van het overheerlijke Friese landschap 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, die blogviendjes houden me wel op de been en gaande, boomkruiper. 🙂
LikeLike
“Je hebt er wel eens beter uitgezien”, waren mijn eerste woorden toen ik je daar aantrof. 😉 Gelukkig was je daar in goede handen en is het goed afgelopen.
Je hebt het verhaal wel weer “prachtig” omschreven. Ik bedoel dat positief. Een boekschrijver is aan jou verloren gegaan. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Een boek schrijven vergt me toch echt een te lange adem en teveel discipline. 🙂
LikeLike
Wat een belevenissen allemaal, hopelijk gaat het niet nog vaker gebeuren en is het niet iets al te ernstigs.
LikeGeliked door 1 persoon
Daar gaan we eerst maar van uit, Sandra.
LikeLike
wat naar allemaal Ja, je maakt er wel een luchtig blogje van,
maar ambulance en naar ziekenhuizen moeten gaan is geen pret
gelukkig dat het nu weer wat beter gaat, beterschap en doe maar rustig aan.
LikeGeliked door 1 persoon
Het wordt niet beter als ik er een huilerig logje van maak, Bram, ik probeer het maar weer positief te benaderen. We gaan we rustig verder.
LikeGeliked door 1 persoon
Een mens komt wat tegen hé Jan. Gelukkig is alles goed afgelopen…Gisteren bij onze fotokuier door Namen kwam Caroline ( mijn vrouw) lelijk ten val, vanwege gebrekkig zicht ten gevolge van haar ooglidkanker (welke na 5 jaar genezen is verklaard). Gelukkig waren er onmiddellijk enkele heel vriendelijke “Walen” om haar bij te staan. Ze is er met enkele blauwe plekken en gekrenkte trots goed van af gekomen. Het zit allemaal in een klein hoekje…
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn dat het ook voor jouw vrouw redelijk goed is afgelopen. Maar al dat soort kleine akkefietjes geeft wel aan hoe kwetsbaar we zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Als je het bloeden niet kan stoppen wordt men echt wel ongerust.Heb een kleinkind die het om de haverklap voor had en daar branden ze ook de neus aan binnenzijde om het bloeden te stoppen.Hopelijk komt het niet terug.Even goed uitrusten want zoveel bloedverlies is goed voelbaar.Je bent vermoeid door te veel ijzerverlies.Het zal je best lukken na een paar dagen terug op pad te gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Zoals altijd is het achteraf een mooi verhaal vooral als je het zo smeuïg verteld als jij hier doet.
Wat een nare toestand.
Hopelijk blijft het hier bij.
Zelf was ik onlangs ook in Tjongerschans voor een operatie ( stil gehouden op blog 😉) en ik zeg, je kunt het beroerder treffen.
Het is een prachtig ziekenhuis en ik ben er heel prettig behandeld door het verplegend personeel.
Het word de komende tijd aardig weer dus geniet er maar ” rustig ” van.
LikeGeliked door 1 persoon
Het kan verkeren, Eveline, wij hebben vorig jaar een veel minder prettige ervaring opgedaan in de Tjongerschans. Het is maar net op welke afdeling je terecht komt en vooral wie de personen zijn waar je mee te maken hebt.
LikeLike
Dan heb ik het goed getroffen.
LikeLike
Met een bloedneus heb ik ook af en toe wel eens te maken, maar dat komt meestal omdat ik weer eens te hard snoot en meestal is dat dan ook zo weer voorbij. Jou verhaal klinkt even anders. Ik kan mij de paniek voorstellen als je zo uit je slaap komt met een bed vol bloed. Gelukkig is alles weer goed afgelopen. Laat je “horror” verhalen nu maar stoppen en maak je maar stilaan klaar want de lente is daar! 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Als de lente komt, gaat Jan bloeien. 🙂
Had het één keertje, je haalt je van alles in het hoofd. Komt natuurlijk ook doordat er zoveel ruimte vrijkomt.
Enfin, de taktiek van de geschroeide aders hielp gelukkig.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een heerlijke openingszin weer. 🙂
LikeLike
Quite a thing to go through, Jan.
LikeGeliked door 1 persoon
Yes, I’m glad it’s over at the moment, William.
LikeLike
wat een verhaal en om eerlijk te zijn ik heb het met plezier gelezen niet om wat jou overkomen is maar het is zo mooi beschreven.
beterschap Jan en ik hoop dat je eerdaags weer op het fotopad kunt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb vanmiddag al weer even een mooi zonnig ommetje gemaakt, Jan. Komt helemaal goed zo lang het weer wat wil meewerken.
LikeLike
Ho, dat was niet zo mooi, maar ik ben toch blij dat het goed is afgelopen. Met zoveel supporters kan dat natuurlijk ook niet anders… Maar je hebt gelijk. Als je al wat ouder wordt is het steeds lastiger om de draad weer op te pakken.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel vervelend natuurlijk, maar weet je nu ook de oorzaak al?
LikeGeliked door 1 persoon
De één houdt het op ontstoken slijmvliezen als gevolg van allergie, de andere denkt dat het door een wat te hoge bloeddruk is gekomen. Dus ik ben op beide fronten bezig om daar wat aan te doen.
LikeLike
Fijn om te lezen dat het weer bete met je gaat.
Ooit hebben ze geprobeerd om mijn neus van binnen te restaureren.
Meters verband stoppen ze dan in je neus.
Het er weer uithalen is een heel gedoe.
Tranen met tuiten komen er dan uit je ogen, terwijl het alleen maar kriebelt.
Of ik er mooier op ben geworden laat ik maar in het midden ……
Vrolijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Het verwijderen van die neustampons bracht bij mij ook een bijzondere sensatie teweeg. 🙂
LikeLike
Soms heb ik er 4 op één dag, en soms heb ik maanden geen bloedneus maar zo extreem als in jou geval heb ik het gelukkig nog nooit gehad. Ik heb wel eens gehoord dat je bij het type bloedneus als wat jij had bloedadertjes te dicht aan de oppervlakte van de neusholte hebt zitten. Deze kunnen dan dichtgeschroeid worden. Je hebt natuurlijk ook patiënten met een stollingsziekte. Voor hen is een bloedneus eveneens een ramp
LikeGeliked door 1 persoon
Om het niet al te bloederig te maken, heb ik het niet helemaal tot in de fijnste details beschreven, Henk, maar bij mij moest het schroei-apparaat er ook aan te pas komen om de bloeding uiteindelijk te stelpen.
LikeGeliked door 1 persoon
Zelf ben ik lang geleden vanwege een niet te stelpen bloedneus ook eens met gillende sirenes door een ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Maar ´k was nog niet binnen of het was al weer over. Dat was in jouw geval dan toch iets heftiger, Jan. Je hebt er in elk geval een smeuïg verhaal van weten te maken.
Beterschap!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel, Ed. Ja, dit was even pittig, maar het komt goed. Voorlopig alleen nog niet teveel voorover buigen, gelukkig zijn er nog maar weinig laagstaande bloemetjes die me kunnen verleidien tot onbedachtzame acties.
LikeGeliked door 1 persoon