Vorige week maandag, 13 maart, trok de eerste officiële storm van 2023 over ons land. Nadat ik een halfuurtje met mijn mond open had gezeten bij de mondhygiëniste, besloot ik rond het middaguur nog even een ritje naar de Jan Durkspolder te maken. Aan die polder ben ik niet toegekomen, omdat ik onderweg werd opgehouden …

Ik trof namelijk een grote sprong reeën aan, in totaal heb ik er 15 geteld. Het lijkt me een typische wintersprong, die binnenkort uiteen zal vallen wanneer het echt voorjaar is. De reeën gaan dan solitair of in kleine gezinsverbanden de zomer tegemoet. Het was aan de opwaaiende vacht goed te zien hoe hard het waaide. Op de donkere plekken strijkt de wind tegen de richting van de haren in. Ze leken bijna uit hun jasje te waaien. En er waaiden ook nogal eens wat takjes voor de lens van mijn camera langs …

Maar terug naar de wintersprong. Aan het eind van de herfst zoeken de kleine gezinsverbanden en meer solitair levende reeën elkaar op. In grotere groepen is het ’s winters veiliger om op zoek te gaan naar het dan toch wat schaarsere voedsel. Terwijl ze in hun sprong staan te grazen, zijn er altijd andere groepsleden, die spiedend in het rond kijken of er mogelijk gevaar dreigt …

Ik kreeg de indruk dat de reeën al grazend langzaam in de richting van hun vermoedelijke beschutte rustplek liepen. Daarom nam ik na een minuut of tien een andere positie in, zodat ik ze het bosje in kon zien gaan …

Ik sluit af met de mooiste, waarschijnlijk de dominante reebok van de sprong. Als enige had hij zijn volgroeide gewei zo te zien al goeddeels kaal geborsteld aan boompjes en takken. Echt een prachtig dier …

Tot slot: voor wie nog eens een uurtje over heeft, dit is een mooie informatieve, 50 minuten durende film over het ree: “Capreolus Capreolus, reeënsprongen in Nederland”…