Een verwaarloosde klokkenstoel

Bij de kerk van Wapserveen staat een klokkenstoel, de enige historische klokkenstoel in Drenthe. De eerste vermelding van deze stoel dateert van 1776. De oorspronkelijke klok was in dat jaar gegoten door Claudius Fremy. Het opschrift luidde ‘Claudius Fremy me Fecit’, wat betekent ‘Claudius Fremy heeft mij gemaakt’

In 1943 werd de klok door de Duitse bezetter in beslag genomen. Na de oorlog werd er een nieuwe klok gegoten in Heiligerlee. Als opschrift heeft de klok aan de ene zijde ‘Ik ben in 1948 voor Wapserveen gegoten, toen kerkvoogden waren: R. Hessels, J. Kuiper en E. Kinds’ en aan de andere zijde ‘De vorige klok van 1776 werd 5-2-43 door de Duitsers voor oorlogsdoeleinden weggehaald’. Verder de namen van de klokkengieters: ‘Gebr. Van Bergen, Heiligerlee’

Eind vorige eeuw werd de klok gerestaureerd. Grote zwerfkeien werden uit de grond gehaald en dienen tegenwoordig weer als fundering, zoals dat ook bij de veel andere klokkenstoelen gebruikelijk is. De 390 kg zware klok schijnt nog steeds te worden geluid bij kerkdiensten en begrafenissen …

Of dat laatste momenteel nog verantwoord is, valt te betwijfelen, want een deel van het onderstel is zwaar verrot, zoals hierboven te zien is. Het zal wel weer een geldkwestie zijn, maar ik vind het eerlijk gezegd schandalig hoe die mooie oude klokkenstoel erbij staat! Heel slordig om op deze manier met zo’n prachtig stuk cultureel erfgoed om te gaan. Tijd voor actie Wapserveen!

Een rondje om de kerk

Voor de laatste fotolocatie van de dag had Jetske de protestantse kerk van Wapserveen in gedachten. Het is een rechthoekige zaalkerk uit 1803, die aan de noordzijde van het Oosteinde in Wapserveen staat (Google Maps). De kerk is sinds 1965 een rijksmonument …

Een rondje om de kerk leerde dat het een eenvoudige, goed onderhouden kerk is, die omringd door bomen op een lichte verhoging in het landschap staat. De ramen zijn al even mooi en eenvoudig als de kerk zelf. De zon scheen rond drie uur ’s middags nog op de zuidgevel, zodat we aan de noordkant net wat licht door de ramen konden vangen …

Morgen bekijken we de klokkenstoel van dichtbij. Ik kan alvast verklappen dat die er een stuk minder goed bij staat dan de kerk …

El Torro en de amazones

Het grote heckrund dat ik hier gisteren liet zien was niet de enige grote grazer die belangstelling had voor de naderende paarden en hun berijdsters. Ook deze stoere jongen, die aan de andere kant van ons stond, keek aandachtig toe …

Ik vind het altijd een mooi gezicht om een bereden paard te zien passeren. Drie amazones tegelijk zie ik niet zo vaak. Het leverde hier een prachtig beeld op, want ze pasten perfect in het landschap. Voordat ze passeerden, was Jetske naar de andere kant van de weg gelopen, ik koos voor de tegenlichtopnames …

Zodra de dames en hun paarden uit het zicht waren verdwenen, verloor El Torro zijn belangstelling ook. Met een rustig stap liep hij verder het land in. Wij stapten op onze beurt in de auto en gingen op weg naar de laatste fotolocatie van die dag …

Door ’t mooie Drentse land

Na onze fotokuier door de oude Tuinbouwschool besloten we eerst een kort stukje door mooi Drenthe te rijden. We zochten en vonden al snel een mooi plekje om even in alle rust te lunchen. Terwijl we even later onze broodjes aten, bedacht Jetske nog een volgende fotolocatie. Om daar te komen reden we opnieuw een stukje door het mooie en zonovergoten Drenthe …

Na enige tijd kwamen we langs een stuk land waar een aantal stoere grote grazers liepen, het leken me heckrunderen te zijn. Jetske zette meteen de auto aan de kant, zodat we even wat foto’s konden maken. Ik stond net op het punt om contact te maken met de grootste jongen van het stel, toen hij zich liet afleiden …

Toen ik die kant ook op keek, zag ik drie amazones naderen. Daar liet ik me op mijn beurt ook graag even door afleiden …

– morgen meer …

Toekomst voor de Tuinbouwschool

Aan de achterkant van het kassencomplex van de oude Tuinbouwschool stapten we het volle zonlicht weer tegemoet. Daar liepen we tussen een aantal gekandelabeerde bomen door. Ik heb geen idee wat voor bomen het waren. Maar dat is ook weer niet zo heel vreemd, want er schijnen zo’n 500 vreemde soorten bomen en struiken op het terrein te staan …

We waren na ruim uur nog geen van beiden uitgekeken geraakt, maar voor mij kwam er een eind aan de tocht. De trekkingstokken zorgden weliswaar voor een betere balans tijdens het lopen, mijn benen werden er niet sterker door. Terwijl Jetske nog even naar de Franse tuin liep, nestelde ik me op een mooi bankje met zicht op de herfsttinten bij de uitgang. Een fijn plekje om wat te mijmeren over verleden, heden en toekomst …

De oude Tuinbouwschool lijkt onder de naam ‘De Proef’ een mooie toekomst tegemoet te gaan. Zeven partijen hebben de handen ineengeslagen om de Tuinbouwschool onder handen te nemen. De vereniging wil onder andere erfgoed en educatie terugbrengen naar het centrum van het dorp en de oude tuinen herstellen. “Het bestuur hebben we zo samengesteld dat er op alle vlakken zoals kunst en cultuur, educatie, tuinbouw en ecologie iemand aanwezig is. Iedereen kan op zijn of haar eigen manier bijdragen en heeft ook een netwerk om dat te realiseren,” aldus bestuurslid Kim van den Belt. Het hele verhaal kun je hier lezen: ‘Weg vrij voor nieuwe plannen Tuinbouwschool Frederiksoord’

Er zit niks anders op dan nog maar weer eens terug te gaan naar Frederiksoord. Ik heb even een geel kader in het kaartje op het informatiepaneel getekend. Binnen dat kader hebben wij ons bewogen, we hebben dus amper een kwart van de oude Tuinbouwschooltuin gezien. We hadden wel het geluk dat we er alleen waren. Dat schijnt al een paar jaar niet zo veel meer voor te komen, in dit verborgen pareltje voor fotografen

Restjes techniek in de kassen

Ik sluit onze rondgang door de kassen van de oude Tuinbouwschool in Frederiksoord af met een blik op de laatste restjes van indertijd ongetwijfeld hoogstaande technische snufjes …

Ik ben volstrekt atechnisch, maar van oude leidingen, schakelkasten, bedrading en wat dies meer zij kan ik altijd wel genieten. De dode uitlopers van woekerende planten maken het beeld hier af …

– morgen rond ik deze serie af met een blik op de toekomst van de oude Tuinbouwschooltuin

Een woestenij onder glas

Stukje bij beetje zwierven mijn fotomaatje en ik door de verschillende delen van het kassencomplex van de oude Tuinbouwschool Frederiksoord. Nu eens was het donker en reikten de planten tot aan het glazen dak, dan weer bevonden we ons even in een open ruimte met meer licht en overzicht …

Eigenlijk zou een uitrusting met helm, touwen en een kapmes verplicht gesteld moeten worden bij het betreden van de kassen. Eenmaal raakte ik verstrikt in een enorme, wild woekerende bramenstruik. Een deugdelijke uitrusting had ik natuurlijk niet bij me, maar gelukkig lukte het om de uitlopers van die gemeen prikkende bramenstruik klein te krijgen met behulp van mijn trekkingstokken …