Vrijdag 11 november zijn Jetske en ik weer eens samen de Ecokathedraal ingetrokken. We hadden gehoopt dat de zon even zou doorbreken om mooie herfstkleuren boven en rond de gestapelde bouwwerken uit te lichten. Dat viel echter nogal tegen. De zon liet die dag verstek en de bladeren aan bomen en struiken begonnen er nog maar net te verkleuren …
Op zaterdag 19 november ben ik er nog eens naar toe gereden. Het was een stralende dag met temperaturen rond of net boven het vriespunt. De Ecokathedraal was weliswaar nog steeds niet gehuld in volgroeid herfsttenue, maar de zon maakte het toch een stuk levendiger dan de week ervoor …
Na een korte pauze op ‘de Tempelberg‘ zette ik mijn tocht door de Ecokathedraal voort. Om te beginnen ben ik via de trap tussen de twee muren afgedaald naar een niveautje lager …
Dat ik daar meteen weer op een andere tempel stuitte, is bijna onontkoombaar in de Ecokathedraal. Terug op de begane bosbodem ben ik nog even doorgelopen naar het atelier van Louis le Roy. Daarmee had ik mijn grens weer bereikt voor die dag, tijd om terug te gaan. Op weg terug naar de uitgang heb ik nog even een paar foto’s gemaakt van de uitgebloeide kaardenbol en de pas verschenen rozerode zaaddoosjes van de kardinaalsmuts …
In tegenstelling tot op de heenweg ben ik nu weer gewoon onder de machtige ‘Porta Celi’ door gelopen. Voordat ik daar aan toe was, zag ik het zithoekje al lonkend aan de andere kant van de poort staan. Ik heb deze korte rondgang door het voorste deel van de Ecokathedraal afgesloten op het bruine bankje van de zithoek in het voorportaal. Dat zithoekje heeft zijn beste tijd overigens gehad, dakpannen leken als kussens over het gebroken latje te zijn gelegd …
Op die stronken aan het eind van het logje van gisteren kom ik over een paar dagen nog wel terug. Eerst wil ik jullie weer eens meenemen naar de Ecokathedraal bij Mildam. Daar was ik al sinds begin mei niet meer geweest. Daarom ben ik donderdagochtend op de laatste mooie zonnige dag van september in de auto gestapt om er eens een fotokuier te maken …
In het voorste deel van de Ecokathedraal was alweer het een en ander veranderd, omdat er nog steeds wordt bijgebouwd. Om het eens vanuit wat andere hoeken te bekijken, heb ik er een alternatieve route gezocht, waarbij ik niet onder de ‘Porta Celi’ door gelopen ben, maar er omheen. Daarna heb ik het eerste dwarspad genomen. Aan het eind daarvan heb ik ‘de Tempelberg’ beklommen …
Boven aangekomen heb ik op het gebruikelijke plekje even een korte pauze ingelast. Voordat we morgen verder gaan, is dit een mooi moment om nieuwe volgers via dit linkje even wat te vertellen over de geschiedenis van de Ecokathedraal: Die Ecokathedraal, wat is dat eigenlijk …?
17 november 2021 was de enige zonnige dag die we hier vorig jaar november hebben gehad. Het was niet toevallig, dat ik op die dag besloot om nog eens een fotokuier in de Ecokathedraal te maken.
Het was er weer prachtig. Nog maar nauwelijks voorbij de ‘Porta-celi‘ lachte een op creatieve wijze vervaardigd muurtje me toe. Verderop gingen de grote gestapelde bouwwerken, die zo vaak aan Maya-tempels doen denken, goeddeels schuil onder een goudgele herfsttooi …
Deze 34e Ecokathedrale fotokuier heb ik vorig jaar begin augustus gemaakt. Het was een licht bewolkte dag in de natte zomer van 2021. Dat het een natte zomer was, was in de Ecokathedraal goed te zien aan het groen dat overal welig tierde. Veel van de gestapelde bouwwerken gingen schuil onder of achter groen gebladerte, dat van alle kanten bleef oprukken …
Het wordt tijd om jullie weer eens mee te nemen naar de Ecokathedraal. Mijn zondagse serie ‘Ecokathedrale fotokuiers’ heeft eigenlijk alweer te lang stil gelegen. Daarom presenteer ik hier de komende zondagen weer een uitgebreid beeldverslag van een aantal fotokuiers in de Ecokathedraal bij Mildam in 2021 …
In januari 2021 heb ik er voor het eerst sinds lange tijd weer eens samen met Aafje een fotokuier gemaakt. Dat was al zo lang geleden, dat Aafje voor het eerst de Porta-Celi en de koepel in het echt zag. Verderop in de Ecokathedraal maakte vooral het mos op en tussen de stenen van de oudere bouwwerken indruk. Halverwege de wandeling hielden we zoals gebruikelijk even halt bij de ‘rustplaats’ …
Volgende week gaan we hier met ‘Ecokathedrale fotokuier 32’ de sneeuw in …
Na een korte pauze vervolgde ik mijn fotokuier door de Ecokathedraal vanaf de plaats waar ik gisteren was gebleven. Bij laatste foto van gisteren stond ik bovenaan de trap. De onderstaande foto heb ik gemaakt, nadat ik die trap was afgedaald naar de duisternis. Dat werpt dan toch weer een heel ander licht op het geheel …
De trap komt aan de onderkant uit op een tussenliggend niveau. Daarna hoefde ik voorlopig alleen maar af te dalen naar het normale niveau, en dat kwam me eerlijk gezegd wel goed uit …
Aangekomen bij de lange, nog altijd mooi strak gestapelde muur op de onderstaande is er een eind aan de afdaling. De muur laat het hoogteverschil mooi zien …
Op een kleine open vlakte aan de voet van de muur lijkt een oude beschaving ten onder te zijn gegaan aan een aardbeving. Terwijl ik daar wat rond scharrelde om nog wat foto’s te maken, begonnen mijn onderdanen het stilaan welletjes te vinden …
Al snel had ik weer een muurtje gevonden dat even als rustpunt kon dienen. Daarmee zijn we uitgekomen bij de vraag waarom ik de Ecokathedraal één van mijn ‘last resorts‘ noem. Het is goed en snel bereikbaar met de auto, het is er vrijwel nooit druk, er valt altijd wel wat te zien en te fotograferen en bovenal: er zijn een heleboel zit- en rustplekjes …
Terwijl ik daar zo wat zat te mijmeren, zag ik niet ver bij me vandaan plotseling het onderstaande tafereeltje. En er fladderde daar meer moois rond. Spoiler: de grote vuurvlinder en de koninginnepage zaten er niet bij …
Afanja's Weblog 