Zodra ik bij Doktersheide uit de auto was gestapt, hoorde ik de kenmerkende roep van de buizerd door de lucht klinken … kieeeuw … kieeeuw …
Omhoog kijkend, zag ik dat er twee buizerds boven me rond cirkelden. Tegen de auto leunend, kreeg ik ze een paar maal dicht bij elkaar in beeld. Terwijl ze hun cirkels draaiden, verdwenen ze rondje na rondje meer uit beeld in noordwestelijke richting. Je zult begrijpen, dat mijn dag al geslaagd was vóórdat ik bij de vogelkijkhut was …
Na de wandeling langs het pas gemaaide rietland heb ik enige tijd in de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ gezeten. Het weer leek vriendelijker dan het was, er kwam weliswaar meer ruimte voor de zon, over de Leijen blies een frisse wind de hut in …
Op het steeds verder uiteenvallende boomeilandje zaten een stuk of wat aalscholvers hun veren te poetsen en drogen …
Ik bekeek dit alles dus vanuit de kijkhut op de onderstaande foto. Die foto had ik een week eerder gemaakt, terwijl ik op het uitkijkplatform stond bij het strandje aan de Leyensloane op de zuidelijke oever van het meer …
Omdat er verder weinig te beleven viel op het water, liet ik mijn blik nu vanaf de westelijke oever langzaam in zuidoostelijke richting naar rechts over de horizon glijden. En jawel, daarginds staat het uitkijkplatform op de landtong bij het strandje aan de Leyensloane waar ik de bovenstaande foto heb genomen …
Het werd fris in de hut. Omdat ik intussen had gezien wat ik wilde zien, ben ik er niet lang meer gebleven. Ter afsluiting nogmaals een foto vanaf het vlonderpad van het kaalgeschoren rietland en de bossen riet in de verte …
Na de winterse onderbreking pak ik de draad maar weer op waar ik hem vorige week had laten liggen, namelijk bij het uitzichtpunt aan de Leyensloane. Aan alles komt een eind, zo ook aan het aangename uurtje dat ik daar had doorgebracht. Ik verheugde me er niet echt op, maar uiteindelijk werd het toch tijd om de lange terugweg aan te vangen …
Gelukkig werd de lange rechte kuier een paar maal onderbroken door een paar lokale bezienswaardigheden. Om te beginnen stond er ergens halverwege een aantal Canadese ganzen aan de overkant van het kanaal. Mogelijk waren het de ganzen, die ik op de heenweg al was tegengekomen, toen ze vanaf de Leijen deze kant op kwamen …
In het weiland aan deze kant van het kanaal stond ergens een bordje dat het bekijken waard was. ‘Ik dongje rûch – Grutsk op ús Greidefugels’ luidt het opschrift. Vrij vertaald betekent het dat de boer ruige mest of stromest gebruikt om zijn land te bemesten, omdat hij trots is op onze weidevogels. Net als nattigheid en een kruidenrijke vegetatie helpt ruige mest de weidevogels. Het zorgt voor meer en ander bodemleven. Meer informatie hierover kun je lezen op de website Grutsk op ús Greidefûgels …
Voor de weidevogels was het nog te vroeg, maar hazen leken zich er op dat moment al thuis te voelen. Ik was de auto al mooi genaderd, toen ik een haas in het weiland zag zitten. En al snel zag ik er ook een tweede, gelukkig verscheen de rest van het gezelschap pas toen ik weer bij de auto was. Maar dat is voor morgen …
Na de onderbreking met de Canadese ganzen kreeg ik mijn bestemming in zicht. Nog even doorstappen dus …
Ik naderde het punt waar het Opeinder Kanaal uitmondt in de Leijen en ik kon het uitkijkplatform al zien …
Even een blik op het ‘mondaine’ strandje van de Leyensloane, waar ik in juli 2009 de foto van de lichtende nachtwolken heb gemaakt, die ik hier gisteren liet zien …
Het uitkijkpunt op de landtong bestond toen nog niet, daar ben ik vorige week voor het eerst naar toe gelopen …
En dit is dan het uitzicht in noordoostelijke richting vanaf het platform …
Hoewel ik vorige week dinsdag veel had gezien en gefotografeerd, voelden mijn benen woensdagochtend verrassend sterk aan. Dat kwam weer heel goed uit, want het leek opnieuw een prachtige dag te worden. Ik besloot weer eens een kijkje te nemen bij de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ bij de Leijen aan de kant van De Tike. Onderweg bedacht ik me echter. Ik zou ook wel eens aan de andere kant van de Leijen kunnen kijken. Daarom sloeg ik in Opeinde rechtsaf om langs het kanaal naar het eind van de Leyensloane te rijden (Google Maps) …
Halverwege de Wâldwei en het strandje aan de Leijen houdt de rit met de auto op, vanaf hier begint het fiets- en wandelpad langs het meer. Nadat ik de auto had gedraaid, heb ik nog even naar een paar overvliegende ganzen gezwaaid, daarna ben ik vol goede moed op weg gegaan …
Bijna halverwege zag ik een paar keurig geknotte wilgen aan de andere kant van het Opeinder Kanaal staan. Ze werden mooi weerspiegeld in zachte golfjes. Hmmm … halverwege, en ik begon mijn benen al te voelen. Ik zou natuurlijk nog op mijn schreden terug kunnen keren …
Ik heb intussen even opgezocht wanneer ik voor het laatst naar het strandje aan de Leijen ben gelopen. Dat was op 1juli 2009, ik heb er toen wat foto’s van lichtende nachtwolken gemaakt. Het was een mooi plekje om lichtende nachtwolken te fotograferen, maar ik herinner me dat ik het toen al te ver vond om er regelmatig een kijkje te nemen bij kans op lichtende nachtwolken of poollicht …
Terwijl ik verder liep, werd ik uit mijn mijmeringen gehaald door een flottielje Canadese ganzen in het kanaal. Luid snaterend zetten ze koers van de Leijen richting Opeinde …
Met de close-up van het onderstaande tweetal sluit ik het eerste deel van deze kuier naar de Leijen af …
Al snel nadat ik mijn blik over het hele meer had laten glijden, kwam er een waterhoen langs …
In tegenstelling tot de meerkoet zie ik het waterhoen hier maar weinig. Ik was dan ook blij met deze mooie passage …
Een stuk verderop vlogen even later een paar laagvliegende vogels voorbij. Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk dat het een paar nonnetjes waren. Jammer dat ze snel weer uit zicht waren …
Korte tijd later naderde een klein groepje smienten de hut. De kleine vlootschouw werd afgesloten door een paar passerende slobeenden …
Ik ben deze serie gisteren begonnen met een foto van het onderstaande water in de richting van de vogelkijkhut en het rietland. Ik sluit af met een foto van dat water en de gesnoeide struik aan de overkant. In de verte stond de Afanja-mobiel klaar om me naar een fotogeniek plekje te brengen …
Vorige week woensdag was het mooi weer om weer eens een wandeling bij de Leijen te maken. Bij gebrek aan winterweer was ik er al een tijdlang niet meer geweest. Sommige plekken hebben met grijs en donker weer weinig te bieden, de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ (Google Maps) bij de Tike is voor mij zo’n plek …
Ik was nog mooi op tijd om over het paadje langs het manshoge riet in de richting van de hut te kunnen lopen. De lokale rietsnijder die dit rietland pacht was intussen begonnen om zijn materieel aan te voeren, had ik onderweg gezien. In de loop van deze week zal het rietland hier waarschijnlijk weer een haal ander beeld bieden. Dan zal het mooie wuivende riet, dat zich onder invloed van zon en wind steeds weer anders toont, tot op enkele centimeters boven de grond zijn verdwenen …
Aangekomen in de vogelkijkhut is dit het beeld door één van de geopende kijkluikjes. In de verte is het steeds verder uit elkaar vallende boomeilandje te zien …
Door wat verder voorover te buigen en wat in- en uit te zoomen, is dit van links naar rechts het beeld over het meertje de Leijen. Op de omgevallen boom zat een eenzame aalscholver, verder was het rustig op het water. Toch kwamen er na enige tijd later diverse vogelsoorten voorbij …
– wordt vervolgd
Afanja's Weblog 