It iis raant …
… mar de dream bliuwt …
Teiwaar
Categorie archief: ijs
Dooi aan de Wolwarren
Rond het tijdstip waarop de hulpdiensten in actie kwamen voor de gevallen schaatser, viel ook de dooi in. Dat was op dat moment nog niet echt voelbaar, maar het was wel zichtbaar. Het ijs krijgt ineens een andere glans wanneer het eerste water erop verschijnt. Het heeft iets melancholieks …
Ook aan bomen kun je het trouwens vaak zien. Voor mijn gevoel worden de tinten van de silhouetten zwarter zodra de dooi intreedt. Maar dat kan ook verbeelding zijn hoor. Wat geen verbeelding was, is dat vanaf dit punt aan de Wolwarren de Herkules windmotor a an de andere kant van de Wijde Ee vanaf kniehoogte niet te zien is, maar vanaf ooghoogte wel …
Tot slot een wijdere blik op het landschap ter plekke. Op de voorgrond twee stukken ondergelopen land aan de Wolwarren. Het pad aan de linkerkant leidt naar een woonark, die achter het bosje in de Wijde Ee ligt. In het verlengde van het pad staat op 600 m afstand de Herkules molen, waar ik twee uur eerder nog naar de schaatsers stond te kijken …
Op Friese doorlopers
We naderen stilaan het einde mijn rondgang langs de ijspistes ten westen van Drachten. Na de Noarderkrite en het bos in het ijs had ik koers gezet naar de Hooidammen. Dat vind ik nog altijd de meest imponerende ijsvlakte in de buurt. Rechtsboven is nog net de uitkijktoren ‘Romsicht’ aan de rand van de Jan Durkspolder te zien …
Ondanks het grijze weer zwierden er aan alle kanten nog schaatsers over het ijs. Nou ja, zwieren is wat veel gezegd, het was duidelijk te zien dat het ‘werkijs’ werd nu de temperaturen omhoog gingen. De meeste mensen bewogen zich, al dan niet gezellig pratend met anderen, in rustig tempo voort. Behalve die ene vrouw. Zij bleef in strak tempo in een kleine cirkel gedreven aan haar bochtentechniek werken …
De laatste schaatser die ik staand bij het hek aan me voorbij zag gaan, schaatste nog op ‘houtjes’, de echte Friese doorlopers waarop ik zelf zo’n 60 jaar geleden heb leren schaatsen …
Terug via het bos in ’t ijs
Nog een laatste blik op de Noarderkrite tussen Smalle Ee en de Veenhoop, waar de laatste schaatsers vorige week donderdag hun rondjes nog even bleven draaien …
Nadat ik nog even had rondgekeken, stapte ik in de auto om dezelfde bijna 20 km lange route van gisteren in omgekeerde richting af te leggen. Onderweg van de Noarderkrite naar de Hooidammen maakte ik nog even een tussenstop bij het bos in de retentiepolder bij Smalle Ee. Rond de stammen waren ook hier de sporen van het zakkende ijs goed te zien …
Wie zich naar aanleiding van de foto van de zwanen, die hier dinsdag lekker op het ijs lagen, zorgen maakte of de zwanen niet vast zouden vriezen of dat ze misschien een gebrek aan water hadden … Niets van dat alles, ze lagen er op dat moment lekker in de zon. Voor open water konden ze in een sloot aan de andere kant van de weg terecht. Daar zaten ze nu ook in een weiland …
Plots was ’t grijs in de polder
Vorige week donderdagochtend besloot ik opnieuw naar het ijs bij de Noarderkrite te rijden. Het was plotseling weer heel ander weer. De eenzame boom langs de Bûtendiken stond er die dag weer een stuk troostelozer bij in het kale grijze landschap van de ondergelopen retentiepolder …
Een stuk verderop heb ik nog eens een tussenstop gemaakt om het resultaat van de bemaling van Wetterskip Fryslân te kunnen bekijken. Een groot deel van het water in de retentiepolder is al weggepompt, daardoor is het ijs boven sloten al volledig ingestort …
Maar hoe grijs en kil het ook was, op het ijs van de Noarderkrite kon nog steeds geschaatst worden. En dat gebeurde dan ook volop. Het leek er zelfs drukker dan een dag eerder …
Ik heb me op dat moment echter niet zo zeer gericht op de schaatsers, maar meer op hetgeen er zoal rondom de ijspiste te zien was …
– morgen gaan we het ijs in het bos bekijken bij het bos in het ijs
IJzige kunstwerkjes
Voor mijn gevoel ben ik de laatste drie dagen meer buiten geweest dan in de drie weken daarvoor. Dit ‘kind van de winter’ geniet weer als vanouds van het ideale winterweer …
Het kost me alleen bergen energie en dat begint zich op dag drie wat te wreken. Daarom laat ik het vandaag bij drie ijzige foto’s die aanklikbaar zijn tot een wat groter formaat …
De eerste foto heb ik gisteren gemaakt, toen ik samen met Jetske naar de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân ben geweest. Foto 2 en 3 heb ik vanmorgen bij de Leijen gemaakt …
Een laagje ijs in de polder
Het verschil kan nauwelijks groter zijn nu regen en wind het weerbeeld weer bepalen, maar we gaan toch weer even terug naar de zonnige donderdagochtend. Nadat ik een tijdlang had genoten van de reeën, die in alle rust met zijn vijven in een weiland stonden te grazen, ben ik doorgereden naar de Jan Durkspolder. Daar stond bij aankomst een blauwe reiger aan de noordkant bij de Lytse Mar …
Ik parkeerde de auto en liep naar de grote vogelkijkhut. Ik had er alle ruimte, want ik was er alleen. In alle rust heb ik beurtelings aan alle drie de kanten een tijdje rond zitten kijken. Vogels waren er niet te zien, in de verte lieten alleen wat fluiteenden zich af en toe horen. Daarom heb ik rondgaand van west naar oost, alleen wat foto’s gemaakt van de prachtige ijsvlakte die de plas lag. ’t Is alleen wel jammer dat hij amper een centimeter dik was en intussen weer is verdwenen …
Ik sluit mijn rondblik over de Jan Durkspolder af met kijkje in noordoostelijke richting. Daar staat de windmotor aan de Westersanning als een baken over de ijzige vlakte te wuiven …
Afanja's Weblog 