Zoals verschillende mensen gisteren al opmerkten, was het een flinke kuier naar de kleine vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Dat wist ik vooraf ook wel, want ik ben er tot een paar jaar geleden wel vaker geweest. Maar des te lekkerder is het om op zo’n dag bij het doel aan te komen, en daar een tijdlang lekker te kunnen zitten …
Het was geen straf om rustig uit te kijken over het Friese polderland. De gestaag voortdrijvende wolken verzorgden samen met de zon een mooi spel van licht & schaduw en fraai gebroken weerspiegelingen op het wateroppervlak …
In de verte staat de windmotor, die vanaf de andere kant al zo vaak heeft gefigureerd op foto’s die op de achtergrond vooral (imposante) wolkenpartijen tonen …
Het was stil in het polderland. Aan de andere kant van het water stonden een paar koeien te grazen. Een blauwe reiger die ineen gedoken de wind trotseerde, bleef naar alle waarschijnlijkheid zitten om de benaming ‘vogelkijkhut’ eer aan te doen, denk ik …
Verderop stond te midden van het wuivende riet een vogelaar. Hij probeerde om een torenvalk voor de lens te krijgen, die zich ophield bij de gaswinningslocatie. Als een voorbode van de nakende winter blies de wind ontelbare pluisjes door de lucht …
Na enige tijd brak het moment aan om de terugweg te aanvaarden. Eerst langs het ‘dode bomen bos’, dan over het bruggetje waar ik leunend weer even wat rust kon pakken en tot slot langs het bankje, waar ik toen – in tegenstelling tot op de heenweg – wel even ben gaan zitten …
Ja, voor het eerst sinds bijna twee jaar is een langere fotokuier weer te doen, en dat voelt goed. Morgen meer daarover.
