Een groepje koeien stond vredig te herkauwen in een weiland aan het eind van de doodlopende weg de Geasten (Google Maps) onder Oudega…
Het onderstaande duo, hierboven nog verborgen in de kleine kudde, wist me te verleiden tot het maken van een kleine serie dubbelportretten met een vleugje tegenlicht …
Best kans dat ze hier nu voor het laatst grazen, want dat wordt lastig in het nieuwe meer op een diepte van 2.50 m. En zeekoeien zullen hier wel niet gedijen …
Vandaag sluit ik deze korte serie ‘Uit de doka’ af met een tegenlichtfoto die ik in 1994 heb gemaakt in één van mijn favoriete kastelen, de ruïne van Chateau de Bonaguil bij de Franse stad Fumel. Chateau Bonaguil (Google Maps) is wat mij betreft het ultieme voorbeeld van een vrijwel onneembare middeleeuwse burcht …
Vlotter dan verwacht bereikte ik mijn doel: het vennetje bij Heidehuizen, dat het dichtst bij het fietspad ligt (Google Maps). Daar staat één van mijn favoriete bankjes in de omgeving. Om hier te komen moet ik tegenwoordig echt een goeie dag hebben, en die had ik vorige week maandag gelukkig …
Het is altijd een genot om even op dat mooie plekje in de zon te zitten. Tijd om even de benen wat rust te geven en de blik over het vennetje te laten glijden. Ik was er alleen niet op het meest gunstige moment van de dag, de laagstaande zon aan de overkant van het vennetje maakte het lastig om te fotograferen. Met wat nabewerking viel het me niet tegen …
Het bankje en de directe omgeving ervan stonden wel lekker in de zon op dat moment. Meer foto’s kon ik daar echter niet van maken, rondom het vennetje is het altijd verraderlijk drassig. Vlak voor en naast het bankje dreig je al snel weg te zakken, weet ik uit eerdere ervaring. Daar wilde ik mijn schoeisel nu niet aan wagen …
Hoewel het prachtig weer was, voelde ik na enige tijd dat het beter was om maar niet te lang te blijven zitten. Met frisse moed begon ik aan de terugweg, en ook die viel me niet tegen. Op de terugweg werd het met wat meer zonlicht vanuit een andere richting en af en toe een passerende fietser of wandelaar zowaar gezellig onderweg. En het bos oogde een stuk vriendelijker dan op de heenweg …
Moe, maar voldaan plofte ik even later op de autostoel neer.
Zoals ik gisteren al vertelde, heb ik maandagavond even gespeeld met het gekleurde tegenlicht van de Hue-spot, die bij de vijver op het terras staat. Die spot kan behalve gewoon wit licht ook talloze kleuren licht over tuin en vijver laten schijnen. Met deze foto ben ik gisteren geëindigd …
Daarna heb ik een even soort lichtcarrousel laten draaien met op de voorgrond achtereenvolgens nogmaals het silhouet van de uitgebloeide bloemen en van de metalen lisdodden, die als tuinornament achter de vijver staan. Ook van de heksenbol is nog een glimpje te zien …
Voor alle duidelijkheid: we maken er niet elke avond een kermis van, normaal gesproken brandt er alleen (gedimde) wit licht. Maar in de loop van deze kille en grijze week ben ik bij het zien van de weerkaarten stilaan in een zekere staat van opwinding geraakt. Er tekent zich een klassieke wintersituatie af, waarbij we vanaf morgen diep de winter in duiken. Eindelijk kunnen we ons eens ergens anders mee bezighouden dan met Corona. Daar kan best even wat feestelijk licht bij ter doorbreking van de schier eindeloze grijsheid van de afgelopen dagen.
UPDATE: Omdat blijkbaar niet iedereen de diashow kon zien, hieronder nog even een paar van de foto’s:
Om even een volledig ander beeld op het weerspiegelende ijsvloertje te krijgen, ben ik zondagmiddag even achter de pergola gaan staan. Vanaf dat standpunt kreeg ik een mooie weerspiegeling van ons huis te zien …
Ik kon het niet laten om daar voorzichtig draaiend en inzoomend nog even wat mee te spelen …
Toen de zon uit de tuin was verdwenen heb ik de heksenbol nog even verenigd met wat harde en scherpe lijnen in het ijs …
Wat was het mooi gisteren, hè!? Eindelijk een echte winterdag na een nacht met matige vorst. Mijn weerstation wist me te melden dat de temperatuur was gedaald tot -7 ºC, zo koud is het hier ruim 2 jaar niet geweest …
De vijver was weer van een mooi laagje ijs voorzien. Daar heb ik me gedurende dage weer diverse keren mee weten te vermaken, want ik houd nu eenmaal van het lijnenspel dat bij de ijsvorming ontstaat …
IJs mag dan wel de naam hebben spiegelglad zijn, het oppervalk is van nature allerminst egaal gepolijst. Het subtiele reliëf wordt zichtbaar door al kijkend gebruik te maken van licht en tegenlicht … 
– wordt vervolgd –
Nadat ik gisterochtend het fragiele ijsvloertje had vastgelegd, heb ik de camera nog even op de klimop gericht …
Fijne rijprandjes begonnen op te lichten zodra de zon boven de omliggende huizen klom …
Tot slot nog een tegenlichtopname van de fijne ijzige randjes …
Afanja's Weblog 