Terugblik september 2022

In de eerste week van september zette de warmte nog even door met maxima rond de 25°C. In die week stond er weer een gezamenlijke fotodag met Jetske op het programma. We begonnen de dag op het plekje waar we 16 jaar geleden onze eerste gezamenlijk fotokuier hebben gemaakt. Jetske hoopte me die dag een libel laten zien die in ons land bijna alleen in de Weerribben voorkomt: de Kempense heidelibel. Hoewel we die dag veel libellen hebben gezien, hield de Kempense heidelibel zich die dag verborgen voor ons …

Maar onder ideale omstandigheden maakten we wel een mooie rit in een cabrio door de Weerribben. Dat leverde onderweg opvallende beelden van de droogte op. Zelfs in dit natte gebied vielen grote delen droog. En wat de dag compleet maakte: ik kreeg de kans om mijn eerste weidebeekjuffer te fotograferen …

Na een bezoek aan Huize Olterperp ben ik in het eigen rayon in september op zoek gegaan naar de grafheuvel van de Van Boelens. De Jan Durkspolder had in september ook nog een paar mooie verrassingen in petto. Terwijl ik in de grote kijkhut zat, hoorde ik rond half september aan het eind van de ochtend eens het kenmerkende zwiepende geluid van een vlucht zwanen naderen. Ik kon er nog net een foto van maken door een andere kijkluikje dan waar ik eerst achter zat. Twee dagen later kon ik er mijn eerste watersnip noteren …

Na de laatste oprisping van de zomerwarmte in de eerste week, gingen de temperaturen in september geleidelijk terug naar normale waarden in de tweede helft van de maand. En ik vond dat niet erg! Landelijk viel er aanzienlijk meer neerslag dan normaal. Wij hadden onze tuin met 85 mm ongeveer de normale hoeveelheid regen in september …

In ’n wit berijpt weiland

Terwijl aan de zuidoostelijke kant van de Wolwarren (Google Maps) de schaatsers hun eerste rondjes maakten, was er aan de noordwestkant een aantal koeien naar buiten gekomen …


Die zullen ook gedacht hebben dat het weliswaar frisjes was, maar wel zonnig. En dan is een gezonde koe op zijn tijd ook graag even buiten …

Na dit leuke intermezzo besloot ik mijn tocht langs de mooiste schaatsplekjes in de omgeving weer voort te zetten. De volgende halte is bij de grote vogelkijkhut in de Jan Durkspolder, die op de onderstaande foto nog net met zijn puntdak boven het riet uitsteekt …

Rond Landgoed Lauswolt

Terug bij de parkeerplaats aan de Poostweg heb ik eerst nog even een foto gemaakt van langs de weg liggende boomstammen. Aan de andere kant van de weg worden momenteel veel bomen gekapt. Daarvan later meer foto’s. Aan het eind van deze lange wandeling op maandag ben ik eerst nog even met de auto naar het begin van de Poostweg gereden. Dat is een afstand van niet meer dan ca 500 m, maar die was toch net te groot om nog te voet af te leggen. Omdat deze wandeling zich rond Lauswolt afspeelde, wilde ik daar ook maar in stijl afsluiten …


De naam Lauswolt is in de afgelopen week al eerder voorbij gekomen. Zo schreef ik hier gisteren: “Naar verluidt liet de welgestelde herenboer Jan Janszoon Lauswolt, grootgrondbezitter te Beetsterzwaag hier in 1748 ‘een met geboomte omgeven boerderij’ bouwen. Dat moet in de buurt van dat romantische bruggetje geweest zijn. En dat was ergens hier achter …


Wat ooit begon als een boerderij met geboomte, groeide in de loop der jaren uit tot een groot landgoed met een landhuis. Tegenwoordig is dat landhuis na diverse verbouwingen een gerenommeerd hotel. “Verscholen in de prachtige bossen van Beetsterzwaag ligt het best bewaarde geheim van Friesland: vijfsterrenhotel Landgoed Lauswolt. In een adembenemende omgeving zorgen wij ervoor dat het u geen moment aan iets ontbreekt. Wij hebben maar één doel: u de meest unieke en onvergetelijke ervaring bieden in deze prachtige omgeving en u te laten genieten van de Friese gastvrijheid,” zo opent de website van het hotel …

“Gelieve hiervoor wel een goed gevulde portemonnee dan wel een fikse creditcard bij de hand te houden, want u begrijpt dat wij met onze gouden koeien in de lokale wei wel van prijzen weten,” staat er dan weer niet bij … 😉

In de vijver voor het hotel drijft een eendenhotel. De eenden hadden al de wijk genomen, toen ze mij vanuit de verte zagen naderen …

Nog even een foto waarin ik beide hotels tegelijk in beeld kon vangen. Morgen steken we de nu achter ons liggende Van Harinxmaweg over om nog even één van de mooiste huizen van de omgeving te bekijken. Vele malen mooier dan dit protserige hotel …

Grazers langs de Geasten

Een groepje koeien stond vredig te herkauwen in een weiland aan het eind van de doodlopende weg de Geasten (Google Maps) onder Oudega…


Het onderstaande duo, hierboven nog verborgen in de kleine kudde, wist me te verleiden tot het maken van een kleine serie dubbelportretten met een vleugje tegenlicht …

Best kans dat ze hier nu voor het laatst grazen, want dat wordt lastig in het nieuwe meer op een diepte van 2.50 m. En zeekoeien zullen hier wel niet gedijen …

Wit berijpte Friese weilanden

De weilanden tussen Smalle Ee en De Veenhoop waren leeg vandaag, leeg en wit berijpt …

Hoewel, helemaal leeg waren ze toch niet …

Nu het vee op stal staat, raken de weilanden bevolkt door steeds meer ganzen …

Niet alle vee staat overigens op stal, deze bijzondere melkkoe trof ik bij Tijnje aan …

De ijspegels hangen aan de kop van het arme dier, maar goed dat hij tenminste een Friese sjaal om heeft …

Koeien in de mist

Ook vandaag is het weer naargeestig, grijs en saai weer. Als het dan toch grijs moet zijn, laat het dan ook maar echt grijs zijn wat mij betreft. En daarmee bedoel ik, laat het dan maar eens een dagje mistig zijn …

Mist is weliswaar lastig voor het verkeer, maar het kan ook mooie plaatjes opleveren. Er is alleen één probleem: het aantal dagen waarop het mistig is, is de afgelopen 30 jaar flink afgenomen …

Het is natuurlijk nog wel eens mistig, zoals op 3 en 4 november, maar de mist die er nog wel is, is niet meer zo dik als vroeger. Dat is geen gevolg van de klimaatopwarming, maar het heeft wel gevolgen voor de klimaatopwarming …

Dat er minder mist is, komt vooral doordat de luchtkwaliteit beter is vergeleken met vroeger. Dit komt door de afgenomen luchtvervuiling, voornamelijk zwavel, die bij de stook van steenkolen en vuile olie vrijkwam. Mist ontstaat als waterdeeltjes zich kunnen hechten aan iets anders, zoals zwevende stof- en roetdeeltjes. De vorming van een mistdruppeltje begint als er zich water afzet op een stofdeeltje, zonder stofje kan zich geen druppel vormen. En zonder druppeltjes geen mist …

Doordat er minder mist is, warmt de aarde weer wat sneller op. Mistdruppeltjes houden namelijk zonnestraling tegen, zodat het overdag koeler blijft. De afname van nevel en mist heeft daarmee een kleine bijdrage geleverd aan de snelle opwarming in Europa sinds de jaren 1980 …

De foto’s stammen uit november 2011 en november 2014.

Bron: KNMI: https://www.knmi.nl/kennis-en-datacentrum/achtergrond/mist-en-nevel-afname-in-europa

Stare down met een kolos

Het was rustig in de Jan Durkspolder. Behalve wat grote grazers was er weinig leven te zien …

Terwijl ik naar het hek liep, had ik meteen de aandacht. Al snel kwam de grote kolos mijn kant op …

Bij het hek aangekomen leek hij me in eerste instantie sluiks vanuit een ooghoek op te nemen …

Dan liet hij alle schroom vallen en legde zijn kop op het hek. Wat volgde was een lange staredown

Zodra hij de blik afwendde, heb ik me tactisch teruggetrokken. Ik had de staredown dan wel gewonnen, maar je weet nooit wat zo’n beest zich nog in zijn kop haalt. En ik had wel mijn rode vest aan … 😉