Aan het eind van de buiige ochtend besloot ik gebruik te maken van een drogere periode tussen twee buienfronten om even een frisse neus te halen …
Omdat het hard waaide, koos ik voor de beschutting van het bos. Via Siegerswoude reed ik naar het bos achter ‘de Slotpleats’ bij Bakkeveen. Ik was er al jarenlang niet meer geweest en ontdekte dat de parkeerplaats was verwijderd. Parkeren moest nu aan de kant van de weg …
Over het alleen voor voetgangers en fietsers doorgaande pad liep ik in de richting van het bos. Nadat ik het Koningsdiep of Alddjip(Google Maps) was overgestoken, bevond ik me aan de bosrand …
Voorbij het hekwerk liep ik rechtsaf over het fietspad het bos in. Het kon nooit lang meer duren, voordat ik mijn doel zou bereiken …
December begon koud, maar van winter was geen sprake. Het was veelal zwaar bewolkt met een gure wind, overdag was het een graad of vier en ’s nachts lag de temperatuur vaak rond het vriespunt. Het onderstaande beeld, gemaakt onderweg naar de Sinterklaasviering, laat duidelijk zien dat het in de eerste week geen weer voor mijn fotokuiertjes was …
Vanaf 10 december veranderde het beeld en kreeg het weer een winters karakter. Na een paar nachten met lichte tot matige vorst zag het er op 14 december in de tuin zowaar even echt winters uit. De zon scheen en het vroor lekker. Het ijs riep! Het eerste wat ik op zo’n dag doe is een ritje naar de Hooidammen maken. Daar maakten de eerste schaatsers op het ondergelopen land hun eerste slagen van het jaar op natuurijs. Ik had een van mijn vermaarde topdagen, want ook in het bos heb ik volop genoten van de winterse sfeer …
Vijf dagen kon er op ondergelopen land en verschillende ijsbanen veilig geschaatst worden. Daarna was het weer voorbij met de winterpret. Vanaf 20 december kwamen we weer onder de invloed van lagedrukgebieden en liepen de temperaturen snel op. Waar op 18 december nog een laag ijs lag, nam de grote zilverreiger zijn bad weer. Bij Earnewâld kreeg ik nog een buitenkansje om een zeearend te zien landen. Op 30 december heb ik het fotojaar samen met mijn fotomaatje afgesloten bij ‘de Slotpleats’ bij Bakkeveen. Ik kom hier nog op terug …
Wat moet ik er verder nog van zeggen? December had duidelijk twee gezichten. Na een licht winterse start eindigde de maand met recordhoge temperaturen. Tijdens de jaarwisseling stond hier in de tuin 13,5°C op de thermometer. Aan het eind van de maand heb ik 11 vorstdagen geteld en 1 ijsdag, de eerste en de laatste van 2022. Dankzij de twee gezichten kwam de gemiddelde temperatuur uit op 3,7°C (normaal over de periode 1971-2000: ca. 3,4°C). Ook de hoeveelheid neerslag week dankzij de natte laatste week nauwelijks af van dat langjarig gemiddelde …
Oktober ging naadloos over in november, in de eerste week was het regelmatig zacht, maar wisselvallig weer. Vooral in de omgeving van Olterterp en Beetsterzwaag heb ik in november veel boswandelingen gemaakt …
Naar aanleiding van een fotoreportage die ik rond de Sint Hippolytuskerk van Olterterp had gemaakt, stelde Jetske aan het eind van de maand voor om samen eens wat oude Friese kerken te bekijken. En verder waren het de gebruikelijke zaken die ik voor de lens van mijn camera kreeg, zoals een paar glinsterende druppeltjes aan een lampionnetje van de lampionplant en een mooi heidelibel in het Weinterper Skar …
De bossen kregen hun kleurige herfsttooi laat dit jaar, maar dankzij het zachte weer, waren er vrijwel de hele maand veel wandelaars op pad. Ook libellen vlogen lang rond in november. In de koudste periode van de maand lag er op 19 november ’s ochtends voor het eerst sinds maart een laagje ijs in het houten vogelbad. Enkele dagen later zat er bij de kijkhut aan de Leijen één of ander motje dat wel even op de foto wilde. Het was het laatste insect dat ik 2022 voor de lens kreeg …
Met een gemiddelde temperatuur van 8,2°C in onze tuin was november net als de 10 voorgaande maanden zacht. Alleen rond de 20e daalde de temperatuur een aantal dagen en vroor het ’s nachts een paar maal heel licht. Behalve zacht was november ook nat, in ons tuintje viel 100 mm neerslag. Landelijk was dat gemiddeld ca. 90 mm, maar de verschillen waren weer groot tussen het noordwesten en het zuidoosten …
Van de harde rechte lijnen en scherpe hoeken van het zwarte ijs gaan over naar een deel van de plas waar bellen en bubbels te zien zijn. Aan de wit uitgeslagen delen kun je zien dat dit uiterst onbetrouwbaar ijs is. Dit is het zogenaamde ‘bomijs’ …
De witte delen drijven niet op het water zoals het mooie zwarte ijs elders op de plas wel doet. Dit ijs wordt gedragen door de walkant en de luchtbellen die eronder zitten. Het water dat er oorspronkelijk onder zat, is waarschijnlijk de bosbodem in gezogen. Daardoor heeft dit ijs in feite helemaal geen draagkracht. Zodra je erop stapt, hoor je ‘krak’ en heb je een wak …
Gisteren liet ik hier zien hoe het ijs er vanaf deze kant van de plas in tegenlicht uitzag, zwart en overdekt met strakke lijnen en patronen op het oppervlak …
Toen ik er even omheen liep, kwam het ijs op een deel van de plas ineens in een heel ander licht te staan …
Het was prettig om te kunnen constateren dat mooi winterweer mijn energieniveau en de kracht in mijn benen nog altijd een extra boost geven. Dat was vorige week woensdag zeker het geval. Daarom besloot ik van Earnewâld linea recta naar mijn favoriete stuk bos bij Heidehuizen te rijden. Er kon nog best een korte boswandeling bij …
Het bos heeft zijn geheel eigen sfeer op een mooie winterdag. Een schilderachtig laagje sneeuw ontbrak, maar de fijne rijprandjes rond de bladeren op de bosbodem compenseerden veel. Zodra ik het fietspad verliet, knisperden de bevroren bladeren mooier dan ooit onder mijn voeten …
Even later stond ik aan de rand van de plas waar half november een paard zijn spiegelvrees toonde. Die plas stelde mij op dat moment weer voor nieuwe uitdagingen. Nee, niet om er overheen te lopen, dat vertrouw ik op zo’n plekje niet zo snel …
Nee, de uitdaging lag in het fotograferen van de prachtige tekening van het ijs. In voorgaande winters heb ik dergelijke patronen wel in onze vijver gefotografeerd, daar was ik in dit korte wintertje nog niet aan toe gekomen …
Menigeen zal er weinig of niets van begrijpen, maar ook nadat ik eerder die dag al op diverse plekken schaatsers had gezien, ging mijn hart een tikje harder slaan bij het zien van dit mooi getekende ijs …
Voordat ik de heuvel met de gevelde boomstammen beklom, heb ik er nog even een paar foto’s van gemaakt. Lijkt me eigenlijk wel boeiend om te volgen hoe die boomstammen verder in verval raken. Maar laat ik me op dat vlak eerst maar beperken tot het volgen de ontwikkelingen rond het stammetje in onze eigen tuin …
Vorige week liet ik hier wat foto’s zien van een boom met een bijzonder voet bij Heidehuizen. De voet van een van deze omgezaagde bomen mocht er ook zijn …
Terwijl ik mijn boterhammen en een portie medicijnen naar binnen spoelde met mijn flesje water, had ik mooi zicht op de 18 holes golfbaan van Lauswolt. Het is een vreemde gewaarwording om vanuit het oude bos ineens op glad geschoren golfbanen terecht te komen …
Ik zat daar lekker op die heuvel, maar toen de boterhammen op waren werd het toch echt tijd om de terugweg te aanvaarden …
Onderweg heb ik nog een laatste plaatje geschoten van wat fijn gekleurde beukenblaadjes, daarna ben ik linea recta naar de auto gelopen. Maar daarmee is deze fotoserie van afgelopen maandag nog niet voorbij …
Afanja's Weblog 