Daarmee is het weerbeeld van gisteren in enkele woorden geschetst. Dat was wel even wennen na negen dagen op rij zonder ook maar een wolkje aan het zwerk …
Met dat gedruppel viel het overigens nogal tegen. De druppeltjes waren te klein om er ook maar iets mee te kunnen doen …
Dit zijn druppels uit begin april. Daarmee ben ik door mijn voorraad aan ‘verse’ druppelfoto’s heen. Voorlopig lijkt er echter nog geen regen van betekenis op komst, en dat is toch wel jammer voor tuin en natuur …
Het nieuwe jaar is begonnen zoals het oude is geëindigd: met idioot hoge temperaturen. Tijdens de jaarwisseling was het hier 10,3°C, waarna de maximumtemperatuur opliep tot 12,2°C halverwege de middag. Vandaag is daar intussen ook alweer ruim 25 mm regen bij gekomen. Kortom: het is nog steeds geen weer om eens een mooi fotokuier te maken. Gelukkig kan ik op mijn blog eerst nog wel even vooruit met foto’s van eind december. Ik pak de draad weer op waar we gebleven waren, bij de Deelen …
Aan het eind van mijn korte fotokuiertje bij De Deelen heb ik even een plekje opgezocht om nog wat macro’s te maken van de rijp. Hoe mooi het Friese landschap met dat laagje rijp is, heb ik de laatste dagen van 2021 al laten zien. Maar als je die rijp van dichtbij bekijkt, is het zo mogelijk nog mooier …
Het is duidelijk geen ruige rijp, zoals we die in januari 2017 op uitgebreide schaal hadden, maar het was minstens zo mooi. Bij deze fijnere variant kun je mooi zien hoe de rijp is opgebouwd van kleine torentjes van ijskristallen. Zie ze eens fonkelen als er wat zonlicht op valt …
Aafje heeft achter in de tuin nieuwe klappertjes gezaaid …
Onlangs heb ik mijn camera daar eens even op losgelaten …
Tot nu toe is het uitstekend bevallen om (deels) oranje kleurige kevertjes in te zetten ter ondersteuning van het Nederlands elftal op het WK-voetbal in Brazilië. Daar ga ik onder het motto “never change a winning team” dus ook vandaag maar mee door. Daarom heb ik een paar niet eerder gepubliceerde foto’s opgedoken uit mijn goed gevulde archief …
Voor de spitspositie heb ik vandaag gekozen voor het wendbare en razendsnelle vierstippelig lieveheersbeestje (Exochomus quadripustulatus) op de bovenstaande foto. Het vierstippelig lieveheersbeestje is één van de kleinste lieveheersbeestjes, maar als hij eenmaal op pad is, is hij niet te stoppen …
Het middenveld en de verdediging worden bezet door het veelkleurig Aziatisch lieveheersbeestje (Harmonia axyridis) op de tweede en derde foto. Deze kleine veelvraat veegt zijn paadje wel schoon …
Als Messi of één van de andere Argentijnen uiteindelijk toch door de verdediging weet te breken, dan stuit hij op een ferme oranje sluitpost: het onverzettelijke en angstaanjagende zevenstippelig lieveheersbeestje (Coccinella septempunctata) op de onderstaande foto …
Op deze manier moet Argentië vanavond te kloppen zijn, lijkt me. Of dat vervolgens zondag ook gaat lukken tegen Duitsland, dat is nog maar zeer de vraag, maar dat zien we dan zondag wel weer. Voor vanavond wens ik jullie allen in elk geval weer een spannende en bovenal sportieve wedstrijd.
Terwijl ik gistermiddag in het Weinterper Skar bij een braamstruik probeerde een koolwitje te fotograferen, bekroop me ineens het gevoel dat ik werd bekeken … Nadat ik mijn ogen even over de braamstruik heen had laten glijden, ontdekte ik de gluurder …
Het was een gewone distelboktor (Agapanthia villosoviridescens), ook wel kortweg distelbok genoemd, een tor van ongeveer twee centimeter lang, die door zijn minstens zo lange antennes nog een stuk groter lijkt …
Dit beestje leek me van achter een bloem aan de braamstruik nauwlettend in de gaten te houden. Zelf was hij blijkbaar niet zo op aandacht gesteld, want meteen nadat ik de bovenstaande foto had gemaakt, spreidde hij zijn vleugels en vloog hij weg …
Door zijn formaat was de distelbok tijdens zijn verrassend snelle vlucht toch goed te volgen, zodat ik hem nadat hij een stukje verderop ergens was neergestreken, nogmaals voorzichtig kon benaderen om nog een paar foto’s te maken …
Nadat hij was opgestegen van de rugleuning van het bankje bij een van de vennetjes aan de zuidkant van het Weinterper Skar, maakte het vuurjuffertje een korte rondvlucht. Daarna streek hij neer op het uiterste punt van het zitgedeelte van het bankje …
Na de profielfoto’s die ik eerder van het beestje had kunnen maken, kwam ik nu oog in oog te zitten met het vuurjuffertje. Dat gaf me de kans om recht van voren een paar portretjes te schieten …
Zowel het juffertje als ik hadden er lol in. Zodra ik even wat te dichtbij kwam, vloog het juffertje weer op om korte tijd later weer net op een ander plekje op het bankje neer te strijken …
Ik sluit dit hoofdstuk af met een uitsnede van een foto, waarop de fijne facetjes van het linkeroog mooi te zien zijn. Het laatste deel van dit drieluik over het juffertje op het bankje volgt in het weekend …
Afanja's Weblog 