Tagarchief: vennetje

Oog in oog

Geplaatst op door

Pas nadat ik de foto van de pootje badende hooglanders gisteren had gepubliceerd, herinnerde ik me dat er nog een verhaal achter die foto zit.

De foto is net als die van vandaag gemaakt op 14 september 2006. Het was een warme dag, maar desondanks besloot ik voor het eerst eens een fotokuier te maken bij de Dellebuursterheide (Google Maps). Ter plekke ontdekte ik, dat ik eerst bijna een kilometer over een lang recht pad moest lopen, voordat ik op de heide was. Dat was een tegenvaller, maar gelukkig kon ik die afstand toen nog vrij makkelijk hebben. Eenmaal op de heide bleef ik het pad langs de heide een stuk volgen, totdat ik een bankje in de schaduw vond. Daar ging ik even lekker zitten om van het uitzicht over de heide te genieten. Na enige tijd hoorde ik vlak achter me plotseling een krakend en snuivend geluid. Toen ik me omdraaide, sloeg de schrik me even om ’t hart, Ineens zat ik oog in oog met de onderstaande gedaante …

(Door op de één of andere manier op de foto te klikken, kun je hem op bijna angstwekkend groot formaat bekijken)

Het kan net zo goed 10 tellen als een volle minuut hebben geduurd, maar op enig moment besloot ik de bovenstaande foto van hem te maken. Hij snoof nog eens en daarna liep hij langs mij en het bankje om rustig sjokkend zijn weg in de richting van een ven op de heide te vervolgen.

Toen ik even later langs het ven liep, heb ik een serie foto’s van de hooglanders in het verkoelende water gemaakt. Op dat moment zag ik ook de auto van It Fryske Gea naderen, waarvan de medewerker bezig was geweest met het opnemen van de waterstand op diverse plaatsen in het gebied. Omdat onze paden elkaar een stuk verderop zouden kruisen, zette ik de stap er even goed in om hem een lift naar de weg te kunnen vragen.

Het ritje naar de weg was mijn geluk die dag. Ruim een kilometer naar de parkeerplaats lopen zou een enorme klus geworden zijn. Voor zover ik me herinner was het de eerste keer sinds de diagnose MS twee jaar eerder, dat ik mezelf flink tegen ben gekomen bij warm weer. Sindsdien ben ik een stuk voorzichtiger geworden. Bij temperaturen van 25°C of hoger begin ik niet meer aan fotokuiertjes, zeker niet in mijn eentje.

Bij de Dellebuursterheide ben ik sindsdien niet meer geweest, het is een prachtig gebied, maar dat lange rechte pad van bijna een kilometer is tegenwoordig ook zonder warmte al een onoverkomelijke hindernis.

Lekker pootje baaien

Geplaatst op door

Het ziet er naar uit dat het vandaag ook hier in het noorden weer tropisch warm zal worden. Ik hoop van harte, dat het ook de laatste tropische dag van het jaar wordt, want mijn benen verliezen deze week weer met de dag meer kracht. Ik stel voor dat we vandaag maar lekker wat blijven pootje baaien, dan zien we morgen wel weer. Hou ’t hoofd koel en maak er een mooie dag van.

Door op de één of andere manier op de foto te klikken, kun je hem op groter formaat bekijken. …

Aan een vijver

Geplaatst op door

Een week of twee geleden heb ik weer eens een fotokuier in het Weinterper Skar (Google Maps) gemaakt. Nadat ik een tijdje op het intussen welbekende ‘Afanja-bankje’ had gezeten, besloot ik de uitdaging aan te gaan om nog wat verder te lopen …

Even heb ik overwogen om het nieuwe zandpad naar rechts te nemen. Misschien zou het zelfs kunnen lukken om langs de schapen lopend het tweede ‘Afanja-bankje’ te bereiken. Maar nee, hoogmoed komt voor de val. Ik was alleen, bij plotselinge dienstweigering van mijn onderdanen was er niemand om me er op de terugweg doorheen te slepen. Proberen om weer eens tot bij het oude bankje bij de vennetjes te komen leek me een beter plan …

En zo zat ik enige tijd later voor het eerst sinds toch wel vrij lange tijd weer eens op dat bankje aan het water. Bij het vennetje aan de westkant van het pad, dat onderdeel uitmaakt van de poëzieroute door het Weinterper Skar, staat een bordje met een gedicht van Rutger Kopland …

Nadat ik er wat plaatjes had geschoten en een tijdje lekker had zitten mijmeren, besloot ik de terugweg te aanvaarden. Ditmaal langs het schaap dat met haar lam op enige afstand van haar soortgenoten stond …

Ook bij het eerste bankje heb ik vervolgens weer even lekker in de zon gezeten. Terwijl ik daar zat, zag ik ineens dat het pad, waar diepe sporen doorheen liepen toen ik hier de vorige keer met Jetske was, keurig was hersteld. Ik zat er opnieuw lekker, maar het werd nu toch wel tijd om mezelf ertoe te zetten om te beginnen aan het laatste stuk(je) terug naar de auto. Iedere stap begon zwaarder te wegen, maar uiteindelijk ben ik toch weer tot bij de auto gekomen …

Weerzien met It Skar

Geplaatst op door

Op weg terug van het Witte Meer naar de auto, had ik Jetskes’ sterke schouder op het laatste stuk toch weer even nodig. En eerlijk is eerlijk, de auto had ook niet veel verder weg moeten staan …

Onder het genot van een broodje overlegden we in de auto kort over het vervolg van de dag. Er restten in feite twee mogelijkheden: 1. linea recta terug naar de thuisbasis; 2. met een kleine omweg via het Weinterper Skar terug naar huis …

We kozen ervoor om via het Weinterper Skar te rijden. Als mijn onderdanen daar nog dienst zouden weigeren, konden we ons altijd beperken tot het eerste deel van het gebied, vlak naast de parkeerplaats …

Toen we daar enige tijd later wat rond scharrelden, viel het gelukkig weer alleszins mee met mijn benen. Terwijl Jetske een stukje het veld in liep, bleef ik rustig op het pad om mijn plaatjes te schieten …

Bij de poel met riet en lisdodden waar binnenkort hopelijk weer melodieuze kikkerconcerten opklinken, voegden we ons weer bij elkaar …

Toch nog maar even een stukje verder …?

Bij het vennetje

Geplaatst op door

Vlotter dan verwacht bereikte ik mijn doel: het vennetje bij Heidehuizen, dat het dichtst bij het fietspad ligt (Google Maps). Daar staat één van mijn favoriete bankjes in de omgeving. Om hier te komen moet ik tegenwoordig echt een goeie dag hebben, en die had ik vorige week maandag gelukkig …

Het is altijd een genot om even op dat mooie plekje in de zon te zitten. Tijd om even de benen wat rust te geven en de blik over het vennetje te laten glijden. Ik was er alleen niet op het meest gunstige moment van de dag, de laagstaande zon aan de overkant van het vennetje maakte het lastig om te fotograferen. Met wat nabewerking viel het me niet tegen …

Het bankje en de directe omgeving ervan stonden wel lekker in de zon op dat moment. Meer foto’s kon ik daar echter niet van maken, rondom het vennetje is het altijd verraderlijk drassig. Vlak voor en naast het bankje dreig je al snel weg te zakken, weet ik uit eerdere ervaring. Daar wilde ik mijn schoeisel nu niet aan wagen …

Hoewel het prachtig weer was, voelde ik na enige tijd dat het beter was om maar niet te lang te blijven zitten. Met frisse moed begon ik aan de terugweg, en ook die viel me niet tegen. Op de terugweg werd het met wat meer zonlicht vanuit een andere richting en af en toe een passerende fietser of wandelaar zowaar gezellig onderweg. En het bos oogde een stuk vriendelijker dan op de heenweg …

Moe, maar voldaan plofte ik even later op de autostoel neer.

Na de lunch

Geplaatst op door

Nadat we Sparjebird achter ons hadden gelaten, maakten we – op zoek naar een plekje om onze boterham te eten – een ritje door de omgeving. Dat viel ditmaal nog niet mee. Het was dan wel mooi zonnig weer, maar er stond een koude noordoostelijke wind. En dus moest het een plekje in de zon, en vooral ook in de luwte worden. Na enig zoeken wisten we uiteindelijk toch een mooi en lekker plekje te vinden …

Terwijl ik me na onze eenvoudige lunch nog even lekker uitstrekte op mijn klapstoeltje, duurde het niet lang voordat Jetske haar camera weer ter hand nam. Ook dat is vaak een herkenbaar patroon tijdens onze gezamenlijke fotokuiers. Na het eerste deel van de dag vinden mijn door MS geplaagde benen het vaak wel lekker om wat langer te zitten. Jetske heeft wat minder zit in ’t gat. “Een libel …,” fluisterde ze me toe, terwijl ze naar het struikgewas liep …

En daar geniet ik op zo’n moment dan weer van: lekker zitten en van een afstandje toekijken hoe Jetske met haar macrocamera langs het struikgewas struint. En het mooie is, als ze wat vindt dat voor mij mogelijk ook de moeite loont om even overeind te komen, dan krijg ik steevast een seintje. Zo ook nu …

De libel bleek haar te zijn ontsnapt. Maar Jetske bleek achter de ons beschermende bosjes wel een mooi vennetje te hebben ontdekt. Een vennetje waar twee van mijn minder favoriete watervogels ronddobberden: nijlganzen. In tegenstelling tot hun normale gedrag bleven ze nu eens heerlijk rustig …

Herfsttinten voor Jetske

Geplaatst op door

Het begint erop te lijken dat ik niet uit het bos bij Heidehuizen te slaan was de laatste tijd. Een kleine week na de fotosessie met de bosnimf toog ik die kant al weer op …

1 november 2018
13 november 2018

Mijn fotomaatje Jetske was nog niet in de gelegenheid geweest om te genieten van de mooie tinten die deze herfst de laatste tijd had voortgebracht. Omdat ze op 13 november naar Fryslân kwam voor een fotokuier, stelde ik voor om nog maar eens naar Heidehuizen te gaan …

Er was de dagen daarvoor al veel blad van de bomen gewaaid, maar er hing op diverse plaatsen nog steeds een gouden gloed in het bos. Ik nam de gelegenheid te baat om de kleurverandering van de periode tussen 1 en 13 november op een paar plaatsen in beeld te brengen …

1 november 2018
13 november 2018

We passeerden het bankje aan het vennetje waar het vorige logje was geëindigd. Het klinkt raar, maar zo’n bankje lacht me dan meteen toe en lijkt zelfs op verleidelijke wijze te wenken: “Kom maar, jongen …, even lekker zitten …”

De boomsculpturen leken geen al te grote indruk op Jetske te maken. Ze liep het eerste beeld in ieder geval voorbij zonder er naar op of om te kijken. Wat wel indruk maakte was de fotogenieke locatie. Vooral op de schaarse momenten dat de zon even door wolken prikte, kwam er steevast een mooi kleurenpalet tevoorschijn …

Ik werd verrast met een boomsculptuur die ik nog niet eerder had gezien. Daar was ik een week eerder zo aan voorbij gelopen. Maar dat is niet zo verwonderlijk, want op dat moment werd mijn aandacht waarschijnlijk voor het eerst getrokken door de bosnimf aan de overkant …

– wordt vervolgd –