Vreemd volk in it Skar

Aan het eind van het eerste, wel erg korte flitswintertje, neem ik jullie weer mee naar vorige week dinsdag. Het leek een mooie, licht bewolkte dag te worden. Na de koffie ben ik op pad gegaan en heb ik gewapend met mijn trekkingstokken voor het eerst sinds langere tijd weer eens een fotokuier gemaakt aan de zuidkant van het Weinterper Skar (Google Maps). Al terwijl ik over het fietspad liep, zag ik vreemd volk door het woeste heideland aan de kant van de N381 lopen …

Terwijl ik even later het fietspad verliet om over het zandpad het gebied in te lopen, verdwenen ze in het bosje iets verderop in het Weinterper Skar in. Halverwege het meest zuidelijke ven klom ik even over de wal tussen pad en ven om even aan de waterkant te kijken. Het wateroppervlak lag er als een spiegel bij.

Er stond water genoeg, ook verderop in het heideland links van het pad was het erg nat. Aan de rechterkant van het pad trof ik nog een spannende scène aan. Nadat ik daar met een wijde boog omheen was gelopen, kreeg ik het bankje tussen de twee vennetjes in zicht. Daarmee had ik mijn doel voor die dag bereikt. Daar begon het me ook te dagen wat voor volk er door het land struinde. Maar dat is voor later …

Op ’n houtje bijtende fungi

Het wordt tijd dat ik weer eens even opruiming ga houden in de map ‘nog te publiceren foto’s’, want het begint allemaal wat veel en onoverzichtelijk te worden. Eerst maar eens een paar paddenstoelen netjes wegwerken, zoals deze vliegenzwam. Dit was wel de mooiste die ik dit najaar heb gevonden …

Kent u de uitdrukking ‘op een houtje bijten’? De onderstaande situatie van twee paddenstoelen met een stukje dood hout deed me daar meteen aan denken …

En tot slot de nieuwe aanwas aan elfenbankjes op het stuk boomstam van de hazelaar, dat sinds maart 2021 achter in de tuin ligt …

Elfenbankjes in de tuin (3)

Dinsdag was in deel 2 van mijn serie over de elfenbankjes in onze achtertuin onder andere het onderstaande elfenbankje te zien. Die foto’s heb ik 15 januari aan het eind van een regenachtige dag gemaakt …


Vandaag publiceer ik nog eens wat foto’s van hetzelfde elfenbankje. Deze foto’s heb ik afgelopen zaterdag gemaakt. Een paar droge dagen hadden het elfenbankje een mooie gedaantewisseling laten ondergaan. De natte groene smurrie in het midden was mooi opgedroogd. Enfin, kijk en oordeel zelf …

Elfenbankjes in de tuin (2)

Vorige week heb ik hier de elfenbankjes achter in onze tuin geïntroduceerd. In oktober verscheen er een eerste elfenbankje op het stuk boomstam van de hazelaar dat we speciaal met het oog op natuurlijke processen achter in de tuin hebben laten liggen. Sindsdien is het razendsnel gegaan, de onderstaande foto’s dateren van 13 t/m 17 januari. Intussen groeien er vele tientallen elfenbankjes op het stukje stam …


Ik neem regelmatig even een kijkje bij onze schimmelcultuur. Het is niet alleen boeiend om te zien hoe snel de elfenbankjes zich vermeerderen, maar vooral ook hoe de elfenbankjes er onder invloed van het weer steeds anders uitzien. Daarnaast probeer ik er steeds wat dichter op te kruipen en dat levert ook weer interessant materiaal op. Kortom: wordt binnenkort weer vervolgd …

Elfenbankjes in de tuin

In maart 2021 heb ik een paar delen van de pas uitgedunde hazelaar in de tuin gelegd. Op het stuk stam dat sindsdien achter in de tuin vlak naast het paadje ligt, ontdekte ik op 19 oktober 2022 een elfenbankje. Toen ik er een foto van maakte, zag ik dat het niet bij dat ene elfenbankje leek te zullen blijven …


Ik besloot het in de gaten te houden en daarbij kwam ik niet bedrogen uit. In rap tempo verschenen er meer en meer elfenbankjes op de stam …

De onderstaande foto is de laatste die ik er vorig jaar van heb gemaakt, deze foto dateert van 22 december. Sindsdien heeft de ontwikkeling allerminst stil gestaan. Vanaf half januari heb ik de macrolens er een aantal keren op los gelaten. Ik kom hier binnenkort op terug …

Een zwetende zwam

Een week of drie geleden zag ik tijdens een boswandeling bij Heidehuizen een paar paddenstoelen met een gele hoed op een paar afgezaagde stukken boomstam staan …


Dichterbij gekomen, zag ik dat ze nog meer glommen dan porseleinzwammen. Kwam het door de regen die er diep in de nacht was gevallen? Ik kon het me nauwelijks voorstellen, want dat was al ruim 7 uur geleden. Het moest dus ergens anders door veroorzaakt Rond die tijd las ik in een logje van Edward McDunn iets over ‘Guttatiedruppels’


Daar ben ik eens verder naar op zoek gegaan. Bij ‘Nature Today’ las ik: ‘Na een flinke regenbui is de natuur nat en hangen er overal druppels. Maar als het niet geregend heeft, is het een bijzonder en opvallend gezicht: een houtzwam waarbij grote druppels “zweet” aan de groeirand hangen. Deze druppelvormige vochtuitscheiding komt zowel bij sommige bladplanten, zoals Vrouwenmantel, als bij sommige paddenstoelen voor. Het verschijnsel wordt guttatie genoemd en ontstaat als de paddenstoel in de groei grote hoeveelheden vocht opzuigt en het overschot aan water kwijt moet. Het resultaat zijn dan grote druppels vocht aan de rand van de groeiende zwam. Is het vocht dat de zwam opzuigt gekleurd door stoffen die erin zitten, dan kunnen de druppels deze kleur ook aannemen. Bij sommige paddenstoelen kunnen de druppels zelfs bloedrood kleuren …’


Die guttatiedruppels waren niet het enige wat deze paddenstoel, waarvan ik geen idee heb hoe hij heet, als extraatje te bieden had. Toen ik door de knieën ging om even onder het rokje te gluren, zag ik er ook nog een grote naaktslak op zitten (foto linksonder). Op de tweede foto hieronder zie je hoe de paddenstoel er 10 dagen later uit zag …

Toch nog te vroeg

Woensdagmiddag bedacht ik me dat het een mooie dag was om wat kleurige herfstfoto’s te maken in de Ecokathedraal bij Mildam. Ik was er helemaal klaar voor …

Maar de Ecokathedraal was er duidelijk nog niet klaar voor. Waar de herfstkleuren normaal gesproken het mooist zijn, overheerste nu nog vooral fris groen blad boven en tussen de gestapelde bouwwerken. Nee, de herfsttinten liet ook hier nog even op zich wachten. Eigenlijk lieten alleen wat zwammen op de resterende delen van een ooit gevelde boom iets van de nakende herfst zien …

Of het daarmee een mislukte missie was …?

Nee geenszins, want ik ben ditmaal weer tot de bekende ‘Rustplaats’ gekomen, en dat was me al een paar keer niet gelukt. Nadat ik mijn benen op Louis le Roys’ oude stekje even tot rust had laten komen, ben ik via een wat andere route weer naar voren gelopen.

Voor de herfstkleuren zal ik volgende week nog een keer terug moeten. Maar wees gerust, dat is geen straf …