Dinsdag was in deel 2 van mijn serie over de elfenbankjes in onze achtertuin onder andere het onderstaande elfenbankje te zien. Die foto’s heb ik 15 januari aan het eind van een regenachtige dag gemaakt …
Vandaag publiceer ik nog eens wat foto’s van hetzelfde elfenbankje. Deze foto’s heb ik afgelopen zaterdag gemaakt. Een paar droge dagen hadden het elfenbankje een mooie gedaantewisseling laten ondergaan. De natte groene smurrie in het midden was mooi opgedroogd. Enfin, kijk en oordeel zelf …
Vorige week heb ik hier de elfenbankjes achter in onze tuin geïntroduceerd. In oktober verscheen er een eerste elfenbankje op het stuk boomstam van de hazelaar dat we speciaal met het oog op natuurlijke processen achter in de tuin hebben laten liggen. Sindsdien is het razendsnel gegaan, de onderstaande foto’s dateren van 13 t/m 17 januari. Intussen groeien er vele tientallen elfenbankjes op het stukje stam …
Ik neem regelmatig even een kijkje bij onze schimmelcultuur. Het is niet alleen boeiend om te zien hoe snel de elfenbankjes zich vermeerderen, maar vooral ook hoe de elfenbankjes er onder invloed van het weer steeds anders uitzien. Daarnaast probeer ik er steeds wat dichter op te kruipen en dat levert ook weer interessant materiaal op. Kortom: wordt binnenkort weer vervolgd …
Ik begin de terugblik op oktober in de wachtkamer van de afd. Neurologie in het plaatselijk ziekenhuis. Na een intakegesprek en een looptest in september was mijn nieuwe neuroloog bereid om me een relatief nieuw medicijn voor te schrijven. Daar plukte ik vanaf oktober de revenuen van. Er ging al na korte tijd zogezegd een wereld voor me open, omdat ik er vrijwel meteen een stuk stabieler mee kon lopen dan voordien …
Gaandeweg de maand heb ik geprobeerd mijn fotokuiertjes heel voorzichtig wat te verlengen. In de Jan Durkspolder lukte het o.a. om een torenvalk op de windmotor aan de Westersânning te kieken. Bij het Witte Meer bekroop me even de neiging om te onderzoeken waar het vlonderpad langs het Witte Meer uitkomt, maar dat leek me toch nog niet verstandig …
Verder ben ik weer eens van voor tot achter in de Ecokathedraal gekomen, en zelfs nog wat verder. Ook de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ bij de Leijen is weer binnen mijn bereik gekomen. Het is dan alleen wat jammer als je als derde in de kleine hut komt, terwijl de eerste twee niet bereid zijn om het mooiste plekje even te delen. Paddenstoelen waren wat dat betreft makkelijker onderwerpen, en daar heb ik dan ook veelvuldig gebruik van gemaakt in oktober en november …
Na een warme zomer volgde een zachte herfst, in de laatste week van oktober was het ronduit warm. In ons tuintje werd de hoogste temperatuur op 28 oktober bereikt: 19,2°C, in Eindhoven verscheen die dag 24,6°C op de thermometers. Afijn, onder het motto ‘Een kinderhand is gauw gevuld’ was ik al heel blij met die 19,2°C. De gemiddelde temperatuur kwam in oktober uit op 13,1°C, ca. 3 graden warmer dan het langjarig gemiddelde in oktober voor de periode 1971-2000. Met gemiddeld over het land 38 mm neerslag was het ook een erg droge maand. Dankzij ruim 20 mm regen op 1 oktober hadden wij aan het eind van de maand met in totaal 52 mm weer niks te klagen …
Voor wie het nog niet had ontdekt, in het najaar is het bos bij Heidehuizen één van mijn favoriete plekjes. Eén van de redenen daarvoor is, dat ik er met de auto tot bij de ingang van het bos kan komen. Minstens zo belangrijk is dat er in de herfst altijd diverse paddenstoelen te vinden zijn en dat het bos er meestal mooi kleurt in de herfst …
Dat laatste valt dit jaar tot nu toe helaas nogal tegen, maar ik heb er wel veel verschillende paddenstoelen kunnen fotograferen. De eerste twee foto’s heb ik op 31 oktober gemaakt aan de voet van een grote boom vlak naast het fietspad. Volgens Obsidentify zijn het schubbige bundelzwammen …
Ruim een week later kwam ik op 8 november ik weer langs die boom. De paddenstoelen hadden in een week tijd een ander aanzien gekregen …
En dan nog wat actualiteit: het is allerminst een mooie foto, maar ik vond het wel de moeite om hem te tonen. Deze scherpe boterbloem is namelijk gisteren, 13 november 2022 gaan bloeien …
Een week of drie geleden zag ik tijdens een boswandeling bij Heidehuizen een paar paddenstoelen met een gele hoed op een paar afgezaagde stukken boomstam staan …
Dichterbij gekomen, zag ik dat ze nog meer glommen dan porseleinzwammen. Kwam het door de regen die er diep in de nacht was gevallen? Ik kon het me nauwelijks voorstellen, want dat was al ruim 7 uur geleden. Het moest dus ergens anders door veroorzaakt Rond die tijd las ik in een logje van Edward McDunn iets over ‘Guttatiedruppels’ …
Daar ben ik eens verder naar op zoek gegaan. Bij ‘Nature Today’ las ik: ‘Na een flinke regenbui is de natuur nat en hangen er overal druppels. Maar als het niet geregend heeft, is het een bijzonder en opvallend gezicht: een houtzwam waarbij grote druppels “zweet” aan de groeirand hangen. Deze druppelvormige vochtuitscheiding komt zowel bij sommige bladplanten, zoals Vrouwenmantel, als bij sommige paddenstoelen voor. Het verschijnsel wordt guttatie genoemd en ontstaat als de paddenstoel in de groei grote hoeveelheden vocht opzuigt en het overschot aan water kwijt moet. Het resultaat zijn dan grote druppels vocht aan de rand van de groeiende zwam. Is het vocht dat de zwam opzuigt gekleurd door stoffen die erin zitten, dan kunnen de druppels deze kleur ook aannemen. Bij sommige paddenstoelen kunnen de druppels zelfs bloedrood kleuren …’
Die guttatiedruppels waren niet het enige wat deze paddenstoel, waarvan ik geen idee heb hoe hij heet, als extraatje te bieden had. Toen ik door de knieën ging om even onder het rokje te gluren, zag ik er ook nog een grote naaktslak op zitten (foto linksonder). Op de tweede foto hieronder zie je hoe de paddenstoel er 10 dagen later uit zag …
Ik was er niet voor naar Olterterp gereden. Sterker nog: ik had me voorgenomen om dit jaar niet teveel energie in het laag-bij-de-grondse paddenstoelenwerk te steken. Uit ervaring weet ik namelijk dat het me al gauw teveel kracht gaat kosten om na elke paddenstoel weer overeind te komen. Maar ja …
Nood breekt wet. Ongewild en ongemerkt stond ik daar in de parktuin van Huize Olterterp al snel echt aan alle kanten tussen de paddenstoelen. Er restte me niks anders dan er toch maar het beste van te maken, want op zo’n moment kan ik er ook niet zomaar aan voorbij lopen. En het moet gezegd, ik kreeg al snel de smaak te pakken …
Half september liet ik jullie al kennismaken met Huize Olterterp, het hoofdkwartier van de provinciale natuurbeschermingsorganisatie It Fryske Gea (Google Maps). Omdat de oude parktuin in de herfst vaak mooi kleurt, ben ik er dinsdagmiddag weer eens naar toe gereden. Ik zag het al toen ik uit de auto stapte, van uitbundige herfsttinten was hier nog geen sprake …
Maar nu ik er toch was, besloot ik er toch ook maar even een fotokuier te maken. Wat me ook meteen opviel was dat er een grote boom was geveld op het heuveltje waar ook de eerste ‘Wolvenroep’ van beeldhouwer Anne Woudwijk ligt. Ik kan bevestigen dat de steen er nog ligt …
Wat herfstkleuren betreft, werd ik er zoals gezegd niet verwend. Hier en daar zag ik wat geel en bruin tussen het nog overheersende groene blad, en ook de varens langs de vijver deden hun best. Wel zag ik een klein stukje verderop de eerste paddenstoel in het gazon opduiken …
En dan komt het oude landhuis ‘Huize Olterterp’ in zicht. Het originele landhuis van de familie Van Boelens is in 1907 vervangen door het huidige optrekje. Van een lezer kreeg ik n.a.v. mijn vorige bezoek aan het landgoed een foto van het originele landhuis toegezonden, waarvoor dank …
Om geen paddenstoelen te vertrappen, liep ik intussen voetje voor voetje over het gazon. Tussen de afgevallen bladeren schoten aan alle kanten paddenstoelen door het gras omhoog …
Afanja's Weblog 