Terwijl ik vorige week donderdag rond het middaguur nog wat foto’s van het smeltende ijs in de vijver stond te maken, hoorde ik plotseling geritsel in het bladerdek in de tuin …
Toen ik opkeek in de richting van het geluid, zag ik dat een merel een meter of drie verderop naarstig op zoek was naar wormen of insecten onder de bladeren …
Een tijdlang scharrelde de vogel daar wat rond, daarna liep hij om een grote pol siergras heen in de richting van de vijver. Even leek hij te twijfelen, wat is er met dat water …? leek hij te denken …
Een moment later liep hij toch nog een stukje verder en ging op de kei in het water staan. Gelukkig stond al die tijd mijn camera al op het statief …
Ik pak de draad van het verhaal nog een keer op bij de wirwar van wortels en mossen naast het vlonderpad dat door een moerasachtig deel van De Deelen voert. Mossen zijn een belangrijke schakel in ecosystemen: ze produceren zuurstof, beschermen tegen erosie, scheppen een gunstig microklimaat voor het ontkiemen van allerlei soorten zaden en vruchten en bieden leefruimten aan vele kleine insecten …
Ook de mens heeft in de loop der jaren veel gebruik gemaakt van mossen voor o.a. brandstof, vloerbedekking, matrasvullingen, isolatiemateriaal en tegenwoordig ook de bloemsierkunst. Van dichtbij bekeken zijn het vaak verrassend mooie plantjes, maar ik kon er hier niet dicht genoeg bij komen voor een paar mooie macrofoto’s …
Nog even over het laatste deel van het vlonderpad en een stukje door het struikgewas, daarna kwam ik weer uit op de parkeerplaats. Maar dan wel aan de andere kant van de parkeerplaats. Bij Staatsbosbeheer gaat men er kennelijk van uit dat alle wandelaars aan deze kant beginnen. Hier staat namelijk een informatiebordje over het drijvende vlonderpad en over ‘de wonderlijke wereld van mos’. Als ik het had geweten, was ik aan deze kant begonnen …
Het was in ieder geval een prima ervaring en een aangenaam weerzien met De Deelen. Onderweg naar de auto aan de andere kant van de parkeerplaats hield ik nog even halt bij het tweede petgat. In de verte ligt het drijvende vlonderpad …
Ik sluit af met een dromerige weerspiegeling van het bruggetje drijvende vlonderpad en de bomen aan het eind van het petgat. Ik denk, dat ik hier in de loop van het jaar nog wel een paar keer een kuier zal maken …
Genietend van de kleurenpracht om me heen, hoorde ik even later achter me het geluid van paardenhoeven. Op het punt aangekomen waar het fietspad een bocht naar rechts maakt, bleef ik even staan. Toen ik me daar omdraaide, zag ik een paard met een amazone en een begeleidster naderen …
Vriendelijk groetend passeerden ze me, terwijl ik wat foto’s van ze stond te maken. De begeleidster vroeg aan de berijdster of het wel verstandig was om het deels natte bospad te nemen. De amazone lachte dat echter weg …
Toen ze na een meter of twintig de grote plas naderden, die daar regelmatig ligt, bleek het paard daar geen zin in te hebben. Hoe lief de amazone haar paard in woord en gebaar ook toesprak, hij bleef weigeren. De begeleidster bracht na enige tijd verlossing door het paard aan de hand langs de plas te leiden …
Daarna konden de dames in alle rust hun weg door het herfstbos vervolgen. Bij een van de vele oude beuken hielden ze in de verte even halt voor wat een privé-fotosessie leek te zijn …
Ik kan me voorstellen dat je als paard even raar staat te kijken wanneer zo’n weerspiegeling ineens in je blikveld verschijnt. Sterker nog: zelf heb ik in het verleden al vaker voor deze plas gestaan om er foto’s van te maken. Daarna heb ik net als het paard tot dusver elke keer gekozen voor de omweg rond de plas …
Gebruik makend van het feit dat ik dankzij de nieuwe medicatie een stuk steviger en stabieler liep, heb ik begin oktober weer eens een fotokuiertje naar de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ bij de Leijen gemaakt. Daar had ik me alleen een tijdje niet meer aan gewaagd, omdat je er over een smal, vaak tamelijk glibberig paadje langs het water moet lopen. Nu durfde ik het aan om er weer eens op eigen gelegenheid naar toe te gaan …
Er zaten twee echte vogelaars met grote toeters op hun camera’s geschroefd in de kijkhut. Eén van hen vertelde dat ik net te laat kwam, omdat er een paar maal een ijsvogeltje op één van de palen had gezeten. Ik kreeg niet meer te zien dan een meeuw, die het plekje op de paal had overgenomen. Maar daar was ik ook al blij mee, temeer daar ik blij was om te horen dat er recentelijk regelmatig een ijsvogeltje bij de hut te zien was. Dat biedt binnenkort hopelijk weer nieuwe kansen …
De dotterbloem in de vijver doet het weer erg goed dit voorjaar. Daar heeft hij ook alle kans voor gekregen, omdat de merels de plant in het vroege voorjaar nu eens niet half uit elkaar hebben getrokken bij hun onweerstaanbare drang om nestmateriaal te verzamelen …
Voordat de schoonheid straks weer is verdwenen, heb ik er vorige week nog maar eens een kleine fotoserie van gemaakt …
Het is intussen alweer drie weken geleden, dat Jetske en ik samen een ritje en een fotokuiertje maakten. Het was een dag met wisselend bewolkt weer. Toen wij in de buurt van Earnewâld een eerste tussenstop maakten, trok er een bui ten noordoosten van ons langs …
Ten zuiden van de weg zat een stuk verderop een buizerd op een paaltje. Het lukte Jetske om hem daar mooi scherp op de foto te krijgen, ik was een fractie te laat. Uitgerekend op het moment dat ik er een foto van wilde maken, kwam de vogel in beweging. Het gevolg was een onscherpe foto, maar in zijn vlucht laag over het weiland kon ik nog wel een foto van hem maken. Een moment later passeerde aan de andere kant van de weg een groepje brandganzen …
Ik hoopte Jetske ergens langs de route een sprong reeën te kunnen laten zien. Lang leek dat ditmaal niet te lukken, maar gelukkig liep er op de laatste plek waar ik ze verwachtte een klein groepje rond. Het waren er maar 5 en ze stonden ver weg – niet meer dan stipjes in de verte op de foto linksonder – maar het waren reeën. Gelukkig hebben we allebei een krachtige zoomlens, zodat er vrijwel altijd wel wat van overblijft …
Korte tijd later naderden we de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Op de Westersânning zette Jetske de auto even stil, zodat we wat foto’s konden maken van zon, wolken en weerspiegelingen …
Jetske was uit de auto gestapt om haar foto’s te maken. Ik maakte het mezelf makkelijk door een paar foto’s door het geopende autoraam te maken. De jacobsladders waren de moeite waard …
Na nog een nachtje met lichte vorst was het sierlijke laagje rijp in de ochtend van 23 december al snel verdwenen. Op de beide dagen voor kerst lag de maximumtemperatuur ruim boven het vriespunt. Maar daarmee was het flitswintertje nog niet voorbij …
Op beide kerstdagen was het hier mooi zonnig weer, met maximumtemperaturen die niet boven het vriespunt kwamen. En zo kon ik op de valreep nog net twee ijsdagen voor 2021 bijschrijven …
Meestal maak ik de foto’s van de ijsstructuren op de vijver vanaf het terras, zoals op de eerste en de laatste foto. Maar vanaf de andere kant van de vijver leverden ze nog even een paar flink gebroken weerspiegelingen van ons huis op …
Afanja's Weblog 