Tagarchief: rustplaats

Klimmen en dalen

Geplaatst op door

Nadat we de metershoge steile wand in het achterste deel van de Ecokathedraal hadden bekeken, beklommen we de ruïnes van ‘de oude citadel’ aan de andere kant …


Daar bevonden we ons uiteindelijk naar schatting een meter of vier boven het maaiveld. De berenklauw tiert nog steeds welig daarboven, zodat we ons behoedzaam door de kleine woestenij heen moesten werken …

Op de terugweg, die langs een andere route voerde, passeerden we onder ander de tegelmuur. Deze muur bestaat deels uit stoeptegels waarvan je gecirkelde onderkant ziet. Die cirkels zorgen vaak voor mooie schaduweffecten …

Nadat we op- en afgaand nog verschillende andere bouwwerken hadden bekeken, eindigde de rondgang uiteindelijk nadat we twee uur hadden rondgezwalkt, bij de tegelkoepel naast de majestueuze Porta-Celi …

Ik heb het verslag wat ‘ingedikt’, omdat ik sinds die woensdag alweer wat nieuwe avonturen heb beleefd, waarvan nog verslag gedaan moet worden. Aan het eind van de wandeling stelde ik voor om nog even wat na te praten op het terras bij het lokale café. Dat was echter buiten de waard gerekend, want die was vertrokken en had zijn etablissement leeg achtergelaten. Het terras van ‘het Witte Huis’ bij Olterterp bood echter een waardig alternatief …


Ter afsluiting aan dit bezoek aan de Ecokathedraal wil ik jullie nog even wijzen op de podcast-serie ‘Platte Grond’. De verhalen van Platte Grond gaan over de kracht van architectuur en over plannen voor de toekomst. Over torenhoge ambities en over het spoor soms volledig bijster zijn. Over beton, staal en stenen. Over groen, erfgoed en ontwerp. Maar vooral: over mensen.

Voor aflevering van 19 van 1 mei jl. getiteld ‘Duizend Jaar Stapelen’ ging Platte Grond op bezoek in de Ecokathedraal. Onderwerp van gesprek is Louis Le Roy, die in de jaren ‘70 met zijn ideeën onze manier van naar de natuur kijken volledig op zijn kop zette. Het moest allemaal wilder, organischer en minder geordend.

Je vindt ‘Platte Grond‘ op Spotify en Apple Podcasts, maar je kunt het ook beluisteren via: https://plattegrondpodcast.nl/seizoen-3.

Belgen in de Ecokathedraal

Geplaatst op door

Enkele weken geleden kreeg ik een mailtje van medeblogger Dirk van ‘Fotografie als een rode draad door mijn leven‘. Hij en zijn vrouw hadden het plan opgevat om in de eerste week van mei een paar door te brengen in Earnewâld. Hij vroeg of ik er wat voor zou voelen om hen te begeleiden bij een wandeling door de Ecokathedraal bij Mildam. Nadat ik in het verleden met de Vlaamse bloggers Matroos Beek en Oma Baard al positieve ervaringen had opgedaan met Vlaamse bezoekers in de Ecokathedraal, kon ik dat Dirk zeker niet weigeren …


Vorige week woensdag was het zo ver. Omdat wandelen met twee fotografen en twee vrouwen een betere match is dan twee fotografen met één vrouw, vroeg ik Aafje of ze zin had om mee te gaan. En dat had ze wel, want Aafje was ook al een paar jaar niet meer in de Ecokathedraal geweest. Eenmaal in de Ecokathedraal nam ik het gezelschap na de passage van de ‘Porta-Celi’ (foto boven) meteen mee naar ‘de Twee Torens’ (foto linksonder), ongeveer halverwege het project. Daar achter die torens bevindt zich de rustplaats, die Louis Le Roy, de initiatiefnemer van de Ecokathedraal, daar ooit voor zichzelf had gecreëerd …

Op dat plekje achter die twee torens zit ik tegenwoordig ook graag even. Zo ook die middag. Nadat ik onderweg hier naar toe al het een en ander had verteld over het ontstaan van de Ecokathedraal, gaf ik mijn gasten in dit mooie deel van de Ecokathedraal even de vrije hand …

Nadat mijn benen even wat rust hadden gehad, trokken we verder naar achteren. Daar beklommen de vrouwen even later de ruïnes op de heuvel al. Ik nam Dirk eerst even mee over een paadje, dat ons in het achterste deel naar basis van de Ecokathedraal voerde. Hier is Louis Le Roy omstreeks 1970 begonnen aan de bouw van de Ecokathedraal …

Dit is een mooi moment om een programma van Omrop Fryslân uit 2005 over Louis le Roy – ‘de Billy Graham van het onkruid’ – in herinnering te roepen. In deze documentaire vertelt Le Roy uitgebreid over zijn filosofie en zijn manier van werken in en aan de Ecokathedraal. We zien hem daarbij op verschillende momenten ook aan het passen, meten en slepen van zwaar materiaal …


Sinds 1970 werkte Le Roy hier in alle rust op zijn eigen grond aan zijn Ecokathedraal. Op een weiland van drie hectare plantte hij wat jonge bomen en liet hij al het overtollige bouwpuin van de gemeente Heerenveen storten. Hier bouwde hij tweeënveertig jaar aan een stelsel van paden en gebouwen die zijn opgetrokken uit gestapelde bakstenen, trottoirtegels, stoepranden en ander overtollig materiaal. Meer dan vijfentwintighonderd vrachtwagens vol puin heeft hij in zijn leven verwerkt en gestapeld, met niet meer dan een paar werkhandschoenen, een schep, een kruiwagen en een rubberen hamer. Louis le Roy is overleden in 2012, maar sympathisanten, verenigd in de Stichting Tijd, stapelen tot op de dag van vandaag lustig door.

Ook filmisch zit deze documentaire mooi in elkaar.
Laat je niet afschrikken door de korte Friestalige inleiding, dat is slechts ter introductie. Voor het begrip van de rest van de documentaire is het niet van belang, omdat Le Roy Nederlandstalig is.

– wordt vervolgd

’t Was weer grijs weer

Geplaatst op door

Er rust dit jaar tot nu toe geen zegen op de gezamenlijke fotokuiers met mijn fotomaatje. Een enigszins zonnige dag hebben we samen nog niet meegemaakt dit jaar. Ook zaterdag mocht dat weer niet zo zijn. Tot tien uur ’s ochtends was het vrij zonnig, daarna trok de lucht weer dicht en hing er opnieuw een loodgrijs wolkendek boven het landschap …

Ik had gehoopt dat we wat fotogenieke boomwallen konden fotograferen in de Fryske Wâlden. Die boom- of houtwallen vormen samen een mooi coullissenlandschap, dat vooral in het voorjaar de moeite waard is. Voordeel van zo’n ritje was dat ik betrekkelijk weinig zou hoeven te lopen, want mijn benen hebben toch wel een tikje meegekregen van het virus dat me onlangs plaagde. Eenmaal buiten Drachten was echter al snel duidelijk, dat dit weer ons geen foto’s van mooie Friese landschappen zou opleveren …

Omdat we er intussen toch in de buurt waren, stelde ik voor om eerst maar even langs It Heechsân te rijden, zodat Jetske wat foto’s kon maken van de groene toren, die ik hier in februari al heb getoond. Terwijl Jetske het informatiepaneel bij de hoofdingang van het kerkhof bekeek, liep ik even naar het bruggetje dat naar de zijingang voerde. Dat had ik tijdens mijn bezoek aan de groene toren in februari gemist …

Toen we enige tijd later na afloop van een rondje om het kerkhof en de toren allebei onze foto’s hadden gemaakt, trokken we ons terug in de auto om onder het genot van een broodje te overleggen hoe we de dag verder zouden invullen. Al pratend was al snel een alternatieve locatie bedacht. Daar loodste ik Jetske via ommelandse wegen naar toe, zodat ik mijn onderdanen nog even rust zou kunnen geven …

Toch nog te vroeg

Geplaatst op door

Woensdagmiddag bedacht ik me dat het een mooie dag was om wat kleurige herfstfoto’s te maken in de Ecokathedraal bij Mildam. Ik was er helemaal klaar voor …

Maar de Ecokathedraal was er duidelijk nog niet klaar voor. Waar de herfstkleuren normaal gesproken het mooist zijn, overheerste nu nog vooral fris groen blad boven en tussen de gestapelde bouwwerken. Nee, de herfsttinten liet ook hier nog even op zich wachten. Eigenlijk lieten alleen wat zwammen op de resterende delen van een ooit gevelde boom iets van de nakende herfst zien …

Of het daarmee een mislukte missie was …?

Nee geenszins, want ik ben ditmaal weer tot de bekende ‘Rustplaats’ gekomen, en dat was me al een paar keer niet gelukt. Nadat ik mijn benen op Louis le Roys’ oude stekje even tot rust had laten komen, ben ik via een wat andere route weer naar voren gelopen.

Voor de herfstkleuren zal ik volgende week nog een keer terug moeten. Maar wees gerust, dat is geen straf …

Herfst in de Ecokathedraal

Geplaatst op door

Het achterste deel van de Ecokathedraal spreekt mij nog altijd het meest aan, en zeker met de bekroning van het goudgele bladerdek heerst er een bijzonder sfeertje …

Ik laat jullie nog even lekker ronddwalen … als er vragen of opmerkingen zijn, hoor ik het wel …

  • morgen ronden we deze rondgang door de Ecokathedraal af

Herfstzon over de Ecokathedraal

Geplaatst op door

Eindelijk liet de zon zich vandaag weer eens volop zien. Ik heb de gelegenheid te baat genomen door het nuttige en het aangename maar weer eens te verenigen. Na een vluchtig oprit- en terrasbezoekje om mijn fotomaatje te verrassen, heb ik voor het eerst sinds eind september weer eens een fotokuiertje gemaakt in de Ecokathedraal bij Mildam …

In het voorportaal werd nog steeds driftig gebouwd aan diverse nieuwe stapelwerken, maar die besloot ik vandaag over te slaan. Ik had mijn zin erop gezet om vandaag weer eens tot bij de oude ‘Inca-tempels’ achterin de Ecokathedraal te komen, en om dat te halen kon ik maar beter niet teveel rond dwalen …

Nadat ik de majestueuze Porta Celi was gepasseerd, lachten de zon en een zee aan herfsttinten me toe. Ik laat jullie zonder verder commentaar even lekker rond dwalen tussen de oude tempels onder het zonnig herfstig bladerdek …

  • morgen meer …

Rond de rustplaats

Geplaatst op door

We laten het slootje en de verzwakte kademuur achter ons en gaan verder de Ecokathedraal in. Al snel passeren we de grote tegelmuur met zijn vaak zo mooie schaduwwerking als het zonlicht er overheen strijkt …

Een klein stukje verderop komen we langs een groepje trottoirbanden. Die liggen c.q. staan daar volgens mijn fotoarchief ook al sinds februari 2003 onaangeroerd. De kans is echter groot dat ze er al veel langer staan …

En dan komt mijn favoriete plekje in zicht. Bij twee massieve torens heeft Louis le Roy ooit een mooi betonnen ‘bankje’ gecreëerd. Ik heb me laten vertellen, dat hij daar zelf ook graag eens even ging zitten. En dat kan ik me goed voorstellen, want het is een fijn plekje om even te zitten. Je kijkt er uit over het aan de Ecokathedraal grenzende weiland. En wanneer je daar zit, ligt er vlak voor je voeten een stuk van een oude grafsteen met het opschrift ‘RUSTPLAATS’. Dat neem ik ter plekke dan ook altijd graag even letterlijk. Het spreekt voor zich dat Jetske en Anna daar toch ook wel even een plaatje van wilden schieten …

rond de rustplaats – 1
rond de rustplaats – 2
rond de rustplaats – 3
rond de rustplaats – 4
rond de rustplaats – 5
rond de rustplaats – 6
rond de rustplaats – 7
rond de rustplaats – 8

Zodra mijn vermoeide benen weer wat krachten hebben verzameld, volg ik Jetske die op haar beurt probeert te ontdekken waar Anna is gebleven. We lopen tussen de twee massieve torens door om op weg te gaan naar de rimboe in het achterste deel van de Ecokathedraal …

– wordt vervolgd –