Winterse sporen en patronen

Na een slechte nacht werd ik gistermorgen voor het eerst sinds langere tijd wakker met weigerachtige onderdanen. Ze leken slechts uit elastiek te bestaan, zodat een ommetje buitenom er niet echt in zat. Maar zoals hier gisteren al te zien was, bood de tuin weer een prima alternatief …

Samen met de RX10m4 heb ik een paar rondjes gemaakt om geleidelijk wat te wennen aan de lagere temperaturen. Voor het betere macrowerk in winterse omstandigheden val ik binnenkort maar terug op de Canon Powershot, denk ik, want dat ligt me met de nieuwe camera nog niet zo. Wel heb ik hem losgelaten op diverse sporen en patronen in de sneeuw …

Terwijl ik zo wat rondscharrelde, kwam het roodborstje er gezellig bij. Hij leek me uit te dagen om een foto van hem te maken, maar daarbij zorgde hij er wel steeds voor dat hij weer weg was op het moment dat ik afdrukte. Maar de aanhouder wint …

Het toetje kreeg ik vanmorgen vroeg al. Toen ik een paar foto’s stond te maken van het eerste ijs op de vijver, streek het roodborstje bij me neer. Nadat hij even op de rand had gezet, was hij bereid om de ijssterkte alvast even te testen. Kouder dan -2,1°C is het afgelopen nacht niet geweest, maar het ijs hield!❄️😂

Klimmen en dalen

Nadat we de metershoge steile wand in het achterste deel van de Ecokathedraal hadden bekeken, beklommen we de ruïnes van ‘de oude citadel’ aan de andere kant …


Daar bevonden we ons uiteindelijk naar schatting een meter of vier boven het maaiveld. De berenklauw tiert nog steeds welig daarboven, zodat we ons behoedzaam door de kleine woestenij heen moesten werken …

Op de terugweg, die langs een andere route voerde, passeerden we onder ander de tegelmuur. Deze muur bestaat deels uit stoeptegels waarvan je gecirkelde onderkant ziet. Die cirkels zorgen vaak voor mooie schaduweffecten …

Nadat we op- en afgaand nog verschillende andere bouwwerken hadden bekeken, eindigde de rondgang uiteindelijk nadat we twee uur hadden rondgezwalkt, bij de tegelkoepel naast de majestueuze Porta-Celi

Ik heb het verslag wat ‘ingedikt’, omdat ik sinds die woensdag alweer wat nieuwe avonturen heb beleefd, waarvan nog verslag gedaan moet worden. Aan het eind van de wandeling stelde ik voor om nog even wat na te praten op het terras bij het lokale café. Dat was echter buiten de waard gerekend, want die was vertrokken en had zijn etablissement leeg achtergelaten. Het terras van ‘het Witte Huis’ bij Olterterp bood echter een waardig alternatief …


Ter afsluiting aan dit bezoek aan de Ecokathedraal wil ik jullie nog even wijzen op de podcast-serie ‘Platte Grond’. De verhalen van Platte Grond gaan over de kracht van architectuur en over plannen voor de toekomst. Over torenhoge ambities en over het spoor soms volledig bijster zijn. Over beton, staal en stenen. Over groen, erfgoed en ontwerp. Maar vooral: over mensen.

Voor aflevering van 19 van 1 mei jl. getiteld ‘Duizend Jaar Stapelen’ ging Platte Grond op bezoek in de Ecokathedraal. Onderwerp van gesprek is Louis Le Roy, die in de jaren ‘70 met zijn ideeën onze manier van naar de natuur kijken volledig op zijn kop zette. Het moest allemaal wilder, organischer en minder geordend.

Je vindt ‘Platte Grond‘ op Spotify en Apple Podcasts, maar je kunt het ook beluisteren via: https://plattegrondpodcast.nl/seizoen-3.

’t Dak op met je sneeuw!

Behalve dat ik op zoek ben gegaan naar details zoals de ingevroren knop van de kerria en de ingesneeuwde narcis, heb ik ook regelmatig om me heen gekeken naar de omliggende daken …


Dankzij zonnepanelen zijn er ineens heel andere structuren op de met sneeuw bedekte daken te zien. Naar die structuren ben ik een tijdlang op zoek gegaan, dit zijn er een paar van …

Maar ook de ouwe getrouwe dakpannen geven in de loop van de dag nog altijd mooie repeterende patronen ten beste …

Onze pal op het zuiden liggende zonnepanelen waren als eerste van de buurt schoon. Dat kwam mooi uit, want wij stoken het huis op zonnige dagen graag elektrisch warm tegenwoordig …

Aan het eind van de ochtend kwam het smeltproces goed op gang. Een deel van het water dat van het dak afkomstig is, vloeit via het dak van de bijkeuken en de fietsenberging naar de regenton. Zodra de ton vol is, gaat het resterende water via een overstort linea recta onder de grond door naar de vijver …

Nieuwbouw in de Ecokathedraal

Vorige week zondag heb ik weer eens een uitgebreide fotokuier gemaakt in de Ecokathedraal bij Mildam. Het was eigenlijk al te lang geleden dat ik er voor het laatst was. Om diverse redenen kwam het er het afgelopen half jaar niet van. Het voordeel daarvan is dat er nu weer wat nieuwe zaken waren te ontdekken. Dat begon al met het nieuwe bord dat op de parkeerproblemen bij de Ecokathedraal wijst …

De zithoek in het voorportaal van de Ecokathedraal is in de afgelopen tijd ook onderhevig geraakt aan verandering. Spontaan opgekomen beplanting is begonnen om het bankje van een nieuwe stoffering voorzien …

Ook aan de voorzijde van de majestueuze ‘Porta celi’ zag het beeld er anders uit. De bouwwerken direct links en rechts van het pad stonden er vorig jaar ook al. Maar daarachter, helemaal links in beeld, zag ik wel iets nieuws …

Ik besloot niet onder de poort door te lopen, in plaats daarvan volgde ik de nieuwe doorgang die links van het pad was ontstaan. Er bleek een vrij nauwe gang achter te liggen …

Aan het eind van de gang ging het pad trapsgewijs naar beneden …

Eenmaal weer op vaste bosgrond heb ik me eerst maar eens gericht op de nieuwe halfronde muur die daar naast de koepel op sierlijke wijze was opgetrokken …

  • morgen meer

Mussen – the making of

Dat er onlangs jonge mussen in de tuin verschenen, verraste me niet. Toen ik eind april op een middag rond vier uur even de tuin in liep, hoorde ik een nogal heftig getsjilp op het dak …

Tussen de zonnepanelen zaten een paar huismussen op de warme dakpannen, die serieus werk maakten van hun gezinsvorming. Vele malen ging het mannetje zogezegd ‘musje over’. Verschillende keren maakt hij daarna een rondje om dan weer opnieuw te beginnen …

Toen de heer mus het na vele rondjes welletjes leek te vinden, was er zo te zien zelfs nog tijd voor een nagesprek. En zo worden jonge musjes dus gemaakt …

  • Videobeelden van de daad volgen nog … 😉

Kleur in de kathedraal

Terwijl ik nog even bleef napraten met de vrijwilliger in de Ecokathedraal, waren de beide vrouwen alvast verder gelopen. Ze zouden niet direct ver komen, maar nadat ik afscheid had genomen van mijn gesprekspartner, besloot ik mijn tocht ook maar te vervolgen …

Op verschillende plaatsen in deze kleine wildernis kun je in deze tijd van het jaar de kleurige vruchten van de kardinaalsmuts aantreffen. Daarmee was mijn rode vest die dag duidelijk niet het enige dat zorgde voor kleur en fleur in de Ecokathedraal. Hij is overigens niet alleen mooi, maar ook giftig. Voor de mens schijnen alle delen van de kardinaalsmuts giftig te zijn, terwijl dieren daar geen last van hebben …

Daarna volgt een minder kleurrijk en donkerder deel van het bos. Ter hoogte van het in de vorm van een schoorsteen opgetrokken bouwwerk besloot ik nog even een klein stukje terug te lopen …

Verscholen in het bos staat daar een klein huisje, het atelier van Louis le Roy. Foto’s van dit degelijk gemetselde huisje kun je zien in het logje “Een buitenbeentje in de Ecokathedraal”. Vandaag gaat het me niet om het huisje, maar om de voorraad dakpannen die er al sinds mensenheugenis voor de deur ligt. Om de een of andere reden raak ik er bijna elke keer weer door gefascineerd …

– wordt vervolgd –