Een nieuw meer

Het laatste stukje ‘oude natuur’ dat aan weerszijden van de Geasten ingeklemd ligt tussen grazige groene weilanden wordt straks opgenomen in een nieuw meer. Op dit punt verdwijnt de weg binnen twee jaar geleidelijk onder water, dat is althans de bedoeling …


Terwijl ik stond te fotograferen, kwam er net een blauwe reiger het beeld in stappen. Een cadeautje tijdens een dienstreis, zal ik maar zeggen …

Ik vervolgde mijn ritje naar het eind van de doodlopende weg. Daar staat opnieuw een informatiepaneel. Hier ligt de grond nu op 90 cm onder NAP. Het nieuwe meer krijgt hier straks een diepte van 2.50 m. Dat betekent dat ik hier over een jaar of twee echt koppie onder zal staan. Ik zie het er niet van komen …

Het meer moet ca. 800 meter lang en 500 breed worden. Daarvoor moet er zo’n 680.000 ton grond verzet worden. Met vrachtwagens zouden er naar schatting 23.000 bewegingen nodig zijn. Dat laatste zagen ze in het pittoreske Oudega met zijn Sint-Agathakerk uit de 12e eeuw niet zo zitten. Daarom is ervoor gekozen de klus te klaren met 600 scheepsladingen van schepen van 85 meter. …

Het meer moet uiteindelijk een oppervlakte van 50 hectare krijgen. Het nieuwe meer is echt bestemd voor de recreatievaart. Grote vrachtschepen en tankers van en naar de Drachtster industriehaven blijven via de Hooidammen en de Hooidamsloot varen. Daarnaast biedt het nieuwe meer extra opvangcapaciteit in tijden van zware regenbuien.

Waterliefde zit er voor de meeste mensen hier diep in, daar zal het nieuwe meer ook geen verandering in brengen. Alleen dat schelpenpad …, daar zal een andere plek voor gezocht moeten worden …

Aldegea oan it wetter

Onlangs liet ik al wat zien van de werkzaamheden rond de haven van Oudega. Vandaag neem ik jullie mee naar de Geasten, een doodlopend landweggetje ten zuiden van Oudega (Google Maps). Ik was er al jarenlang niet meer geweest, maar ik had er ook niets te zoeken …


Dat zou over een paar jaar best eens anders kunnen zijn, want ook rond de Geasten zijn grootschalige werken gaande. Daarom werd het nu toch wel tijd werd om er weer eens een kijkje te nemen. Het kon nu tenslotte nog …

Waar de weg een ruime bocht maakt, staat een groot bord van het waterschap dat wijst op de verbetering van de waterkering iets verderop. Die klus is intussen bijna geklaard. Naast het grote bord staat een bankje met daarnaast een klein bordje met een Friestalig gedicht. Ik heb er maar even een vrije vertaling mijnerzijds bij gezet …

Een stukje verderop wordt het weidelandschap doorsneden door een oude waterloop, de Zetsloot. Dit was van oudsher één van de vaarwegen die Oudega toegang gaf tot open water. Deze sloot verloor zijn functie na de inpoldering van de Eastersanning in 1921 …

Wat nog rest is dit mooie litteken te midden van de omringende weilanden … nog wel …

  • wordt vervolgd

Wit berijpte Friese weilanden

De weilanden tussen Smalle Ee en De Veenhoop waren leeg vandaag, leeg en wit berijpt …

Hoewel, helemaal leeg waren ze toch niet …

Nu het vee op stal staat, raken de weilanden bevolkt door steeds meer ganzen …

Niet alle vee staat overigens op stal, deze bijzondere melkkoe trof ik bij Tijnje aan …

De ijspegels hangen aan de kop van het arme dier, maar goed dat hij tenminste een Friese sjaal om heeft …

Pauze bij het bruggetje

Het straatnaambordje aan het eind van de Commissiepolle staat nog net als tijdens mijn vorige bezoek op een hoogte van pakweg 40 cm. Bovendien verkeert het deels in de greep van de gele lis …

Terwijl de jongens op het bruggetje stonden te genieten van het uitzicht over de Middenvaart en de omliggende landerijen, vertelde ik zo aan de gezichten op de middelste foto te zien, nog een sterk verhaal uit de jaren 60 …

Nieuwsgierigheid naar het onbekende lonkte, en dus liep Nils na enige tijd met beide jongens het doodlopende pad langs de Middenvaart in …

Dat stelde mij in de gelegenheid om vanaf het bruggetje nog eens in alle rust het landschap van noord via oost naar zuid in me op te nemen …

Daarna nestelde ik me in afwachting van de rest van de familie nog even lekker op het bankje aan de waterkant …

  • wordt vervolgd

Alle blondines verzamelen!

Van het Weinterper Skar neem ik jullie weer even mee terug naar het land van de grutto. Nadat een wandeling tussen de weilanden me niet in dank werd afgenomen door de grutto’s, heb ik na enige tijd maar even een rondje door de Surhuizumermieden en de Strobosser Mieden gemaakt met de auto …

Op een bepaald moment zag ik een lange rij koeien lopen. Op zich is dat natuurlijk geen ongewoon gezicht in onze contreien. Om te worden gemolken, lopen koeien vaak op gezette tijden in een lange rij naar de boerderij …

Wat het opvallend maakte, was dat het hier zo te zien gaat om koeien van het ras Blonde d’Aquitaine. Dat zijn geen melkkoeien die naar de boerderij hoeven te lopen om te worden gemolken. Ze worden gehouden voor het vlees en worden steeds vaker ingezet om natuurgebieden te begrazen. Waarom de boer de blondines hier bijeen riep, weet ik niet, maar ik vond het wel een mooi gezicht …

De hectiek van het zwanenleven

Toen ik zwaan PP91 hier een paar dagen geleden introduceerde schreef ik al, dat we deze af en toe zo fier voorwaarts stappende zwaan nog terug zouden zien. Wel, vandaag is het zo ver …

Veel gelegenheid om zo fraai en rustig rond te stappen, kreeg PP91 niet. Al vanaf het moment dat de twee zwanen in de sloot landden, werd PP91 op de huid gezeten door de andere zwaan. Ik kreeg dan ook al snel het idee dat het levenspartners waren. Half vliegend, half rennend stoven ze verschillende keren over land en water achter elkaar aan. Tussendoor werd af en toe een korte pauze ingelast om op adem te komen …

Tot een amoureus samenzijn van de twee kwam het niet, daarvoor moest ik me na verloop van tijd op een ander koppel richten. Maar dat is voor overmorgen …

Tussen de weilanden

– Een virtuele vakantie 25 –

Zodra we de dijk waren overgestoken waande ik me eigenlijk weer bijna thuis. Met in de verte hier en daar een dorpje tussen kruidige weilanden, zouden we net zo goed in het zuiden van Fryslân of in de kop van Overijssel kunnen zijn. Dat zou echter al snel weer veranderen, nadat de tureluur ons na een korte fotostop uitgeleide had gedaan uit het weidegebied …