Jonge zwanen op Azeven Noord

Na een korte wandeling bij de grootste pingoruïne op bedrijvenpark Azeven Noord, heb ik nog even een rondje over het bedrijvenpark gemaakt met de auto …

Bij één van de waterpartijen elders in het gebied zag ik een paar zwanen met drie jongen. Natuurlijk heb ik de auto een stukje verderop even aan de kant gezet om vervolgens op gepaste afstand even een paar foto’s te kunnen maken …

Mevrouw zwaan bleef me alert en toch ook met een wat wantrouwige blik volgen tot ik weer in de auto zat. Het was een fijne gewaarwording om die zwanenfamilie in alle rust op dat bedrijventerrein aan te treffen …

Een oude natuurspeeltuin

Nadat ik bij het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in de Weerribben-Wieden was neergestreken bij één van de picknicktafels, viel mijn oog op een speeltuintje aan de andere kant van het paadje …

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, omdat ik in mijn werkzame leven ook een tijdlang ‘speelgelegenheid’ in mijn portefeuille heb gehad. Hoewel het erg klein was, was dit in de basis toch wel een speeltuintje naar mijn hart. Een lekker ruig en licht heuvelachtig stukje land met wat houten speeltuigen en een waterbaantje. Een terreintje dat natuur en avontuur op kleine schaal herbergt, een terreintje zoals ik het ook uit mijn eigen jeugd nog ken …

Toen ik me even later weer op de andere kant richtte, zwom een knobbelzwaan traag en sierlijk voorbij …

In de verte zag ik Aafje en Pepijn stilaan weer dichterbij komen. Zo te zien wist Aafje Pepijn’s aandacht nog steeds vast te houden met boeiende informatie over terrein en omgeving …

Terwijl donkere wolken zich samenpakten boven de Beulakerwijde, lieten we ons op het terras nog even verleiden om een ‘best wel droge lekkere koek met zonder slagroom te eten’, zoals Pepijn het later samenvatte …

Juveniele zwaan op zwak ijs

Bijna terug bij de auto, besloot ik na mijn kuier langs het rietland nog even een klein stukje over het voetpad langs it Krûme Gat te lopen …

Erg ver kwam ik daarbij niet. Nog maar nauwelijks op het pad, keek ik even naar rechts. Daar zag ik tussen de rietstengels door een stukje verderop een juveniele zwaan op het ijs staan …

Om hem ook nog even vanuit een andere hoek te kunnen fotograferen, liep ik een stukje terug langs de Binnenringvaart in de richting van de plaats waar ik zo straks ook al was geweest …

Hij leek er niet erg op gesteld te zijn om nog tijdens het ochtendtoilet te worden geportretteerd en nam de benen. Daarbij kwam hij al snel tot de ontdekking dat het ijs nog verraderlijk dun was …

Na een laatste portret van deze mooie jongeling, die zich voor het eerst van zijn leven op en tussen het ijs voortbewoog, werd het voor mij tijd om op zoek te gaan naar een warme stal …

Zwanenbalts, een gracieus liefdesspel

Ik kom tot een afronding van mijn eerste bezoek aan het plas-dras gebied in de Mieden onder de rook van Gerkesklooster-Stroobos …

Ik stond al op het punt om te vertrekken, toen ik een stukje verderop nog twee knobbelzwanen zag, die duidelijk in een amoureuze bui waren …

Even dreigde een derde partner zich met het spel te willen bemoeien, maar die werd snel afgewimpeld …

Daarna begonnen ze lieflijk en gracieus om elkaar heen te draaien, af en toe koppen en snavels even fijntjes langs elkaar wrijvend …

Uit de blikken op de laatste foto van de bovenstaande serie meende ik op te mogen maken, dat mijn aanwezigheid hier niet meer op prijs werd gesteld. Terwijl ik mijn camera weg legde, dobberde het amoureuze tweetal zachtjes kopjes wrijvend verder op de sloot …

Daar komt zwaan PP91 aan

De ene zwaan was nog maar net opgestegen, of een aantal anderen maakte zich al klaar om de landing in te zetten. Ze kwamen vanuit noordelijke richting en landden in een sloot ter hoogte van de zuivelfabriek …

Eén van deze zwanen droeg een gele halsband met het nummer PP91. De Zwanenwerkgroep van de vereniging Avifauna Groningen doet langjarig onderzoek naar de aantallen, verspreiding en trends in de populatie knobbelzwanen. Een aantal knobbelzwanen heeft in het kader van dat onderzoek behalve een gekleurde ring om een poot ook een gele halsband gekregen. Deze nummers zijn op afstand gemakkelijk af te lezen met een verrekijker …

Zo’n band lijkt nogal strak te zitten, maar dat valt volgens de onderzoekers van SOVON heel erg mee. Je kunt er meer over lezen op: https://www.sovon.nl/nl/actueel/nieuws/kleurringen-en-halsbanden-bij-knobbelzwanen en https://www.sovon.nl/nl/content/ganzen-met-plastic-halsbanden-waarom
Zwaan PP91 komt deze week nog vaker voorbij, want hij of zij had een drukke dag …

Enkele minuten later zag ik een klein stukje verderop in dezelfde sloot het volgende lieflijke tafereeltje …

De zwaan gaat te water

Voordat ik de knobbelzwaan te water laat gaan, wil ik nog even terugkomen op de scène van gisteren. Er waren mensen die dachten dat de zwaan een kikker te pakken had gekregen. Dat heb ik zelf ook even gedacht vorige week, maar op de uitsnede van de originele foto is volgens mij duidelijk te zien dat geen kikker is, maar dat het plantenresten zijn …

Bertie opperde in haar reactie dat hij misschien op zoek was naar nieuwe grasscheutjes. Dat is misschien zo gek nog niet, want op de website van de vogelbescherming lees ik: ‘Het voedsel van de knobbelzwaan bestaat uit waterplanten en waterdiertjes … Verder eten ze gras …’

Enfin, waarom hij het ook deed, hij ging er mee door tot hij bij een sloot aankwam. Daar liet hij zich op sierlijke wijze in het water glijden. Met gracieus omhoog gekrulde vleugels peddelde hij langzaam in de richting van een aantal andere zwanen …

Langzaam verdween het flottielje uit zicht. Maar ik zou die dag nog niet van de zwanen verlost zijn…

Een bijzondere knobbelzwaan

Nadat ik de grutto zo mooi op zijn paal had kunnen fotograferen, reed ik een paar honderd meter verder. Daar zette ik de auto in de berm op het plekje dat ik vooraf in gedachten had. Ik had er goed zicht op het plasdras-gebied verderop in het weiland …

Voordat ik de kans kreeg om mijn camera daar op te richten, verscheen er veel dichterbij echter een knobbelzwaan in beeld die mijn aandacht opeiste …

Hij vertoonde gedrag dat ik nog niet eerder had gezien. Rustig voorwaarts stappend, leek hij na elke stap een hap droge stalmest of iets van dien aard in zijn snavel te pakken om die vervolgens met een boogje een stukje verderop weer op de grond te werpen …

Geen idee wat hij daarmee beoogde, ik vond het in ieder geval een bijzondere aanblik …