Op 9 februari lag er ’s ochtends tegen twaalven nog een laagje ijs in de vijver. Dat was voor meneer Merel, die even in bad wilde, een lelijke tegenvaller. Twee jaar geleden was ik er getuige van, dat er eind februari een konvooi met twee ijsbrekers nodig was om de scheepvaart op het Prinses Margrietkanaal gaande te houden. Deze kleine merel stond er alleen voor om het ijs te breken …
Al die tijd stond ik met de camera op het statief op nauwelijks 3 meter afstand van de merel aan de andere kant van de vijver. Hij ging rustig zijn gang en liet daarbij mij mijn eigen ding doen …
Met merels die zoveel vertrouwen in me hebben, ga ik ervan uit dat we ook dit voorjaar weer jonge merels in de tuin mogen begroeten.
Terwijl ik vorige week donderdag rond het middaguur nog wat foto’s van het smeltende ijs in de vijver stond te maken, hoorde ik plotseling geritsel in het bladerdek in de tuin …
Toen ik opkeek in de richting van het geluid, zag ik dat een merel een meter of drie verderop naarstig op zoek was naar wormen of insecten onder de bladeren …
Een tijdlang scharrelde de vogel daar wat rond, daarna liep hij om een grote pol siergras heen in de richting van de vijver. Even leek hij te twijfelen, wat is er met dat water …? leek hij te denken …
Een moment later liep hij toch nog een stukje verder en ging op de kei in het water staan. Gelukkig stond al die tijd mijn camera al op het statief …
‘In mei leggen alle vogels een ei,’ zo luidt het gezegde. Wel, dat deden ze bij ons in de tuin ook. Een koolmezenpaartje was in het nestkastje getrokken om daar een nestje jongen groot te brengen. En ook de merels hadden het er nog steeds druk mee, ze waren al snel aan de tweede leg begonnen …
Mei begon met vrij koel, maar rustig weer. Mooi weer om weer eens een kijkje in de Ecokathedraal te nemen. Daar sloeg de vermoeidheid ondanks het koele weer al snel weer toe, daarom heb ik me in de periode daarna vooral beperkt tot het fotograferen in de tuin en bij de ijsvogels. Daar vermaakte ik me elke keer prima. Nadat meneer IJsvogel voor de zoveelste keer een lekker visje aan zijn vrouwtje had overgedragen, mocht ik half mei zelfs getuige zijn van een paringssessie …
Zoals al eerder gezegd, kende mei een tamelijk koele start. De temperaturen gingen de eerste helft van de maand wat op en neer. De maximumtemperatuur lag meestal tussen de 15 en 20°C, daarna volgde een warme week. Nadat de maximumtemperatuur er twee dagen heel dicht tegenaan hadden gezeten, kon ik op 18 mei met precies 25°C de eerste zomerdag noteren. In de laatste decade zakten de maxima terug tot rond de 15°C, maar dat kon niet voorkomen dat mei een warme maand was. Met 51 mm viel er een normale hoeveelheid neerslag in ons tuintje …
Met voorlopig alleen groezelig grijs weer in het vooruitzicht zie ik van fotokuiers voorlopig weinig komen. Mijn beweging pak ik wel in de tuin en op de hometrainer. Na een software-update kan ik daarmee m.b.v. de iPad over de hele wereld diverse fietstochten simuleren. Dat visuele aspect maakt de hometrainer ineens weer een stuk aantrekkelijker.
Het weblog zal voorlopig in het teken staan van een terugblik op 2022, te beginnen met de maand januari. Die maand begon verrassend goed en mooi. Tijdens mijn eerste ritje in het nieuwe jaar kwam ik meteen langs een sprong foeragerende reeën …
Verder was het niet echt een spannende maand. Van winterweer was met slechts 3 keer lichte nachtvorst geen sprake. Het enige ijs was in het vogelbadje in de tuin te zien. Daar en in de vijver ontplooiden de merels al verrassend veel activiteit. Mem (moeder voor niet-Friestaligen) ontplooide veel minder activiteit. Na een val in huis kwam ze in oktober 2021 in het ziekenhuis terecht. Terug naar huis bleek al snel geen optie te zijn, maar met het nodige geluk kwam er begin 2022 een plekje vrij in een verzorgingstehuis in Drachten. Daar heeft ze intussen helemaal haar draai gevonden. In fotografisch opzicht werd de maand afgesloten met een aantal nonnetjes en een prachtige bijzon …
mist in de Jan Durkspolderijs was alleen in het vogelbad te zienmevrouw merel neemt een badmem heeft een fijn nieuw plekjenonnetjes in de Jan Durkspoldereen mooie langdurende bijzon
Met uitzondering van 33 mm regen op 2 januari kende de maand in weerkundig opzicht geen uitschieters. In totaal viel er in januari 2022 87 mm regen in onze tuin. Dat is ca. 30 mm meer dan het langjarig gemiddelde, dat verschil zat dus in die ene dag. Met maar 3 echt zonnige dagen was het een saaie en grijze maand. De gemiddelde temperatuur kwam uiteindelijk uit op 5,1°C, ruim 3 graden warmer dan het lokale langjarig gemiddelde in januari over de periode 1971-2000 …
Nadat ik begin jaren negentig de tuin hier had heringericht, kregen we van mijn vader een stekje van een druivenstok van een oom van mij, de Boskoop Glory …
Het duurde even voordat hij aansloeg, maar daarna schoten de scheuten alle kanten op. Al snel waren zowel de zuidgevel van ons huis als de pergola bedekt. Dat zorgde in de zomer niet alleen voor een natuurlijk zonnescherm, maar hij leverde zo tussen 2005 en 2015 massa’s heerlijk zoet druiven …
We hadden vaak zoveel druiven, dat we er niet tegenaan konden eten. Regelmatig brachten we een schaaltje met druiven naar een paar van de buren. Een oud-collega heeft er zelfs eens heerlijke wijn van gemaakt. Daarnaast hielp Tijmen de eerste jaren met liefde en smaak ook graag een handje …
Die hulp viel helaas weg, toen Tijmen enkele jaren later ontdekte dat er ‘pitjes’ in onze druiven zaten. Ook daarna zaten we gelukkig nog niet zonder hulp. Als we de druiven niet snel en degelijk hadden beveiligd met een net, dan zorgden eerst de merels en vervolgens in grotere aantallen de spreeuwen er wel voor dat er niet teveel bleef hangen, voordat de winter zijn intrede deed …
Daar kwam rond 2015 een eind aan, omdat onze dierbare druif meer en meer in de greep kwam van meeldauw. Uiteindelijk begon hij helemaal weg te kwijnen en de druiven die er nog aan groeiden, verschrompelden al aan de stam. Niets mocht nog baten, daarom restte er in 2016 helaas geen andere optie dan hem maar te kappen. Het onderste deel van de stam heeft een plekje in de tuin gekregen …
Intussen staan er weer twee nieuwe druivenstokken. Aafje kocht een meeldauw-resistente Boskoop Glory en Jetske bracht een exemplaar mee uit Duitsland. Ook ditmaal duurde het een paar jaar voordat ze de gang te pakken gekregen. Dit jaar hangen er voor het eerst weer een paar trossen druiven aan. Nadat we op mijn verjaardag even een trosje hebben geproefd, kan ik zeggen dat ze net als de druiven van de eerste stok heerlijk zoet zijn …
Zo lang het nog zulk mooi en lekker nazomerweer is, begin ik mijn dag graag in alle rust met een bakje koffie in de tuin. Vanmorgen kreeg ik daarbij al snel weer gezelschap …
Ik was nog maar net in mijn hoekje op het terras gaan zitten, toen mevrouw merel op de schuttingdeur ging zitten. Even leek ze te twijfelen toen ze mij zag zitten, maar al snel vloog ze door naar de houten schaal met water voor haar dagelijkse badsessie …
Kort nadat de merel haar weg had vervolgd, streken er twee pimpelmeesje achter in de tuin neer. De ene ging op de kop van de stalen grutto zitten, de andere koos één van de lisdoddes als zitplaats …
Een momentje later zaten ze – zoals wel vaker – gezellig samen op de stalen lisdoddes. Toen ze hun weg dartelend vervolgden, was mijn koffie intussen koud geworden. Maar het was weer een mooi begin van de dag …
“Kiekeboe!” leek deze jonge merel dinsdagochtend te willen zeggen, toen ik de tuin in liep …
Ik zat er al een paar dagen op te wachten. Op de langste dag van het jaar was het zover: voor de derde keer dit voorjaar had een clubje jonge merels het nestje in de pergola boven de vijver verlaten …
De eerste zat achter in de tuin al op ooghoogte in een struik, de tweede kuierde belangstellend het terras op, en een derde zag ik onverschrokken onder de schuttingdeur doorlopen. Dat was niet slim, want daar kon ik hem niet tegen katten beschermen, en die zijn er nogal wat in de buurt …
Gelukkig hielden pa en ma merel de gang van zaken in en rond de tuin nauwlettend in het oog. Ik geloof zelfs, dat de kleine vrijbuiter weer terug is gelokt met een lekkere worm …
Nummer vier bleef tot de volgende dag in de pergola zitten, waar hij geregeld nog een hapje kreeg toestopt. Twee dagen hoorden en zagen we ze her en der in de tuin rond scharrelen. Intussen hebben ze hun vleugels letterlijk en figuurlijk uitgeslagen. Nu maar hopen dat merels niet aan een vierde leg beginnen, want de klimop rond de pergola moet nu toch echt gesnoeid worden …
Afanja's Weblog 