Hoewel de meteorologische winter vandaag pas begint, kon ik gisteren al een winterse dag noteren in de tuin. Het bleef de hele dag licht mistig en met een maximumtemperatuur van -0,2°C was het een echte ijsdag …
Toen ik het gordijn van de slaapkamer opende, zag ik meteen dat er een mooi spinnenweb met een laagje rijp aan het weerstation hing. Het is de hele dag sierlijk zacht in zuchtjes wind blijven wapperen …
Wat lager in de tuin hingen de lampionnetjes met een fijn laagje rijp. Van de lampionnetjes verlegde ik mijn aandacht vervolgens naar een spinnenweb in aanbouw dat aan één van de terrasstoelen hing …
Toen ik het hart van dat spinnenweb in beeld isoleerde, leken de ijskristallen op fonkelende edelstenen. Jammer dat de zon er niet even door kwam om het beeld feestelijk af te maken …
December begon koud, maar van winter was geen sprake. Het was veelal zwaar bewolkt met een gure wind, overdag was het een graad of vier en ’s nachts lag de temperatuur vaak rond het vriespunt. Het onderstaande beeld, gemaakt onderweg naar de Sinterklaasviering, laat duidelijk zien dat het in de eerste week geen weer voor mijn fotokuiertjes was …
Vanaf 10 december veranderde het beeld en kreeg het weer een winters karakter. Na een paar nachten met lichte tot matige vorst zag het er op 14 december in de tuin zowaar even echt winters uit. De zon scheen en het vroor lekker. Het ijs riep! Het eerste wat ik op zo’n dag doe is een ritje naar de Hooidammen maken. Daar maakten de eerste schaatsers op het ondergelopen land hun eerste slagen van het jaar op natuurijs. Ik had een van mijn vermaarde topdagen, want ook in het bos heb ik volop genoten van de winterse sfeer …
Vijf dagen kon er op ondergelopen land en verschillende ijsbanen veilig geschaatst worden. Daarna was het weer voorbij met de winterpret. Vanaf 20 december kwamen we weer onder de invloed van lagedrukgebieden en liepen de temperaturen snel op. Waar op 18 december nog een laag ijs lag, nam de grote zilverreiger zijn bad weer. Bij Earnewâld kreeg ik nog een buitenkansje om een zeearend te zien landen. Op 30 december heb ik het fotojaar samen met mijn fotomaatje afgesloten bij ‘de Slotpleats’ bij Bakkeveen. Ik kom hier nog op terug …
Wat moet ik er verder nog van zeggen? December had duidelijk twee gezichten. Na een licht winterse start eindigde de maand met recordhoge temperaturen. Tijdens de jaarwisseling stond hier in de tuin 13,5°C op de thermometer. Aan het eind van de maand heb ik 11 vorstdagen geteld en 1 ijsdag, de eerste en de laatste van 2022. Dankzij de twee gezichten kwam de gemiddelde temperatuur uit op 3,7°C (normaal over de periode 1971-2000: ca. 3,4°C). Ook de hoeveelheid neerslag week dankzij de natte laatste week nauwelijks af van dat langjarig gemiddelde …
Om op zijn minst op het scherm nog over een vleugje winter te kunnen beschikken met de kerstdagen, heb ik een paar foto’s bewaard van de berijpte hedera van half december …
Het is en blijft behelpen natuurlijk, maar we zullen het ermee moeten doen …
De laatste bladeren van de hazelaar dwarrelden dit jaar rond 10 december naar beneden. De meesten vonden probleemloos een zacht plekje bij hun voorgangers ergens in de tuin …
Enkele bladeren waren wat minder gelukkig en kwamen pas in de koudste nachten van het jaar terecht op één van de scherpe punten van de yuca achter vijver. Daar heb ik op 10 en 13 december wat foto’s van gemaakt …
Gisteren liet ik hier zien hoe het ijs er vanaf deze kant van de plas in tegenlicht uitzag, zwart en overdekt met strakke lijnen en patronen op het oppervlak …
Toen ik er even omheen liep, kwam het ijs op een deel van de plas ineens in een heel ander licht te staan …
Het was prettig om te kunnen constateren dat mooi winterweer mijn energieniveau en de kracht in mijn benen nog altijd een extra boost geven. Dat was vorige week woensdag zeker het geval. Daarom besloot ik van Earnewâld linea recta naar mijn favoriete stuk bos bij Heidehuizen te rijden. Er kon nog best een korte boswandeling bij …
Het bos heeft zijn geheel eigen sfeer op een mooie winterdag. Een schilderachtig laagje sneeuw ontbrak, maar de fijne rijprandjes rond de bladeren op de bosbodem compenseerden veel. Zodra ik het fietspad verliet, knisperden de bevroren bladeren mooier dan ooit onder mijn voeten …
Even later stond ik aan de rand van de plas waar half november een paard zijn spiegelvrees toonde. Die plas stelde mij op dat moment weer voor nieuwe uitdagingen. Nee, niet om er overheen te lopen, dat vertrouw ik op zo’n plekje niet zo snel …
Nee, de uitdaging lag in het fotograferen van de prachtige tekening van het ijs. In voorgaande winters heb ik dergelijke patronen wel in onze vijver gefotografeerd, daar was ik in dit korte wintertje nog niet aan toe gekomen …
Menigeen zal er weinig of niets van begrijpen, maar ook nadat ik eerder die dag al op diverse plekken schaatsers had gezien, ging mijn hart een tikje harder slaan bij het zien van dit mooi getekende ijs …
Terwijl aan de zuidoostelijke kant van de Wolwarren(Google Maps) de schaatsers hun eerste rondjes maakten, was er aan de noordwestkant een aantal koeien naar buiten gekomen …
Die zullen ook gedacht hebben dat het weliswaar frisjes was, maar wel zonnig. En dan is een gezonde koe op zijn tijd ook graag even buiten …
Na dit leuke intermezzo besloot ik mijn tocht langs de mooiste schaatsplekjes in de omgeving weer voort te zetten. De volgende halte is bij de grote vogelkijkhut in de Jan Durkspolder, die op de onderstaande foto nog net met zijn puntdak boven het riet uitsteekt …
Afanja's Weblog 