Gisteren liet ik hier zien hoe het ijs er vanaf deze kant van de plas in tegenlicht uitzag, zwart en overdekt met strakke lijnen en patronen op het oppervlak …
Toen ik er even omheen liep, kwam het ijs op een deel van de plas ineens in een heel ander licht te staan …
Het was prettig om te kunnen constateren dat mooi winterweer mijn energieniveau en de kracht in mijn benen nog altijd een extra boost geven. Dat was vorige week woensdag zeker het geval. Daarom besloot ik van Earnewâld linea recta naar mijn favoriete stuk bos bij Heidehuizen te rijden. Er kon nog best een korte boswandeling bij …
Het bos heeft zijn geheel eigen sfeer op een mooie winterdag. Een schilderachtig laagje sneeuw ontbrak, maar de fijne rijprandjes rond de bladeren op de bosbodem compenseerden veel. Zodra ik het fietspad verliet, knisperden de bevroren bladeren mooier dan ooit onder mijn voeten …
Even later stond ik aan de rand van de plas waar half november een paard zijn spiegelvrees toonde. Die plas stelde mij op dat moment weer voor nieuwe uitdagingen. Nee, niet om er overheen te lopen, dat vertrouw ik op zo’n plekje niet zo snel …
Nee, de uitdaging lag in het fotograferen van de prachtige tekening van het ijs. In voorgaande winters heb ik dergelijke patronen wel in onze vijver gefotografeerd, daar was ik in dit korte wintertje nog niet aan toe gekomen …
Menigeen zal er weinig of niets van begrijpen, maar ook nadat ik eerder die dag al op diverse plekken schaatsers had gezien, ging mijn hart een tikje harder slaan bij het zien van dit mooi getekende ijs …
Aan het begin van de middag trok er gisteren een heel klein buitje over onze tuin. Toen ik op het terras probeerde om daar wat foto’s van te maken, kwam ik bedrogen uit. De druppels verdampten vrijwel meteen op de warme terrastegels. Dat leverde dus nog geen enkele verkoeling op. Omdat de temperatuur vandaag intussen ook alweer is opgelopen tot ruim 26°C, heb ik voor vandaag mijn geheime wapen uit het archief tevoorschijn gehaald …
Blootsvoets door de sneeuw …
Wie hier al wat langer meeleest, weet dat ik dit ’s winters graag even doe als er wat sneeuw ligt. Het brengt dan altijd een aangename sensatie in mijn voeten en benen teweeg. Zoals ik er eerder in deze serie naar verlangde om weer eens op het ijs te kunnen staan, zo is dat tijdens deze hittegolf niet minder het geval bij een kort blootsvoets kuiertje door de sneeuw …
En nu maar hopen, dat de temperatuur morgen zo ver is gezakt, dat ik weer eens een blogje om kan en weer een ‘gewoon’ blogje kan plaatsen. 🙂
Hoe kan ik deze licht winterse serie, waar ik op 21 december mee ben begonnen, beter afsluiten dan met het laatste ijs op de vijver …
Ook daar ging de kwaliteit van het ijs na de kerst snel achteruit. Kijk maar eens naar de veranderingen, linksonder 26 december en rechtsonder 27 december …
Maar ach, daar staan dan ook weer andere zaken tegenover. De vissen vertoonden meteen meer actie, en daarmee verscheen er toch weer wat kleur in de vijver …
Het kerstwintertje van 2021 was voorgoed voorbij, toen onze vijver op oudjaarsdag buiten zijn oevers trad …
Vanmorgen lag er voor het eerst sinds januari 2019 weer eens een dun laagje ijs op de vijver …
Zoals gebruikelijk heb ik daar meteen maar weer een paar ijzige close-ups van gemaakt …
Om de week na dit donkere weekend toch maar weer enigszins optimistisch en hoop vol te beginnen, sluit ik af met een foto van de heksenbol. Ook daar lag een dun vliesje ijs overheen …
Het duurde lang voordat de voorspelde sneeuw ons dinsdag bereikte. Tot een uur of vier ’s middags had ik me vermaakt met de vogels in de tuin. Zo kon ik vanuit mijn warme hoekje in de kamer mijn nieuwe camera voor het eerst zoomend zijn werk laten doen. In de logjes ‘Lytse reade Robin’ en ‘Een kille rotstreek’ waren de eerste resultaten te zien, en die vielen mij helemaal niet tegen …
Toen de wereld rond vieren langzaam wit begon te kleuren, kon ik het niet langer aanzien van achter de dubbele ramen. Jas en schoenen aan, muts op en voorzichtig op pad. Een kuier van een half uurtje door de wijk leverde de volgende plaatjes op van de eerste sneeuw in 2019 …
Begin mei barstte het ineens van het leven in de ons omringende weilanden. Behalve koeien en vogels verschenen er nu ook her en der tractoren in het land …
Het was mooi zomers en droog weer, en het gras stond er goed voor. Hoog tijd om de eerste snede gras eraf te halen. Eén van de buurtboeren begon daar op 5 mei mee. Voor boeren en loonbedrijven zijn dit tropendagen, die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in het teken staan van werkzaamheden als maaien, wiersen, hakselen en inkuilen …
Vanaf het dakterras was goed te zien hoeveel meeuwen er meteen verschijnen bij dergelijke werkzaamheden op het land. Van bovenaf is ook mooi te zien hoe kleuren, lijnen en vlakken in het landschap meteen veranderen als de boer aan het maaien is …
Dat wordt nog wat beter zichtbaar wanneer we even later een blik in de lengterichting van het maaiwerk krijgen …
En dan heb ik het over de geur nog niet eens gehad …, dat vers gemaaide gras ruikt zooo lekker …
Afanja's Weblog 