Vrijdag 11 november zijn Jetske en ik weer eens samen de Ecokathedraal ingetrokken. We hadden gehoopt dat de zon even zou doorbreken om mooie herfstkleuren boven en rond de gestapelde bouwwerken uit te lichten. Dat viel echter nogal tegen. De zon liet die dag verstek en de bladeren aan bomen en struiken begonnen er nog maar net te verkleuren …
Op zaterdag 19 november ben ik er nog eens naar toe gereden. Het was een stralende dag met temperaturen rond of net boven het vriespunt. De Ecokathedraal was weliswaar nog steeds niet gehuld in volgroeid herfsttenue, maar de zon maakte het toch een stuk levendiger dan de week ervoor …
17 november 2021 was de enige zonnige dag die we hier vorig jaar november hebben gehad. Het was niet toevallig, dat ik op die dag besloot om nog eens een fotokuier in de Ecokathedraal te maken.
Het was er weer prachtig. Nog maar nauwelijks voorbij de ‘Porta-celi‘ lachte een op creatieve wijze vervaardigd muurtje me toe. Verderop gingen de grote gestapelde bouwwerken, die zo vaak aan Maya-tempels doen denken, goeddeels schuil onder een goudgele herfsttooi …
Deze 34e Ecokathedrale fotokuier heb ik vorig jaar begin augustus gemaakt. Het was een licht bewolkte dag in de natte zomer van 2021. Dat het een natte zomer was, was in de Ecokathedraal goed te zien aan het groen dat overal welig tierde. Veel van de gestapelde bouwwerken gingen schuil onder of achter groen gebladerte, dat van alle kanten bleef oprukken …
Na ruim anderhalve week waarin er regelmatig buien overtrokken, werd ons vorige week dinsdag een droge en zonnige dag in het vooruitzicht gesteld. Daarom vatte ik het stoutmoedige plan op om weer eens wat verder van huis te gaan voor een fotoserie. Ter hoogte van de afslag Mildam op de A32 besloot ik mijn koers toch maar te verleggen naar één van mijn last resorts …
De kans om mijn doel elders te bereiken, leek me bij nader inzien toch niet zo erg groot. Bovendien was ik ook al drie maanden niet meer in de Ecokathedraal geweest. Eenmaal in de Ecokathedraal ben ik voorbij de Porta Celi meteen naar rechts gegaan, daar had ik al enige tijd niet meer rondgekeken …
Het ging er behoorlijk op en neer en het pad liep al snel dood. Nadat ik gedeeltelijk op mijn schreden was teruggekeerd, heb ik mijn weg vervolgd over een bekend pad, dat een stuk vlakker was …
Maar ook daar kwam weer een eind aan. Helemaal vlak is het bijna nergens in de Ecokathedraal, zeker niet in dit deel. Het samenspel van natuur en cultuur komt er echter wel heel mooi tot zijn recht …
Nadat ik via deze omwegen de top had van de heuvel linksvoor in de Ecokathedraal had bereikt, heb ik even pauze genomen op één van de fijne zitplekjes die een paar muurtjes daar bieden. Daarna ben ik een donkere, dicht begroeide trap afgedaald, die de vast lezers misschien zullen herkennen van het logje ‘Last resorts (1)’...
We zijn onderweg naar het achterste deel van de Ecokathedraal. Je kon het gisteren al door het fluitenkruid zien schemeren, hier is Louis le Roy ooit begonnen met bouwen. Vele vrachtwagens met stenen werden hier gedumpt. Stuk voor stuk gingen de stenen door Le Roy zijn handen om er de eerste bouwwerken mee te stapelen …
Het pad voert de bezoeker hier normaal gesproken tussen de bouwwerken door naar boven. Terwijl Aafje hier op mij blijft wachten, verlaat ik het gebruikelijke pad om buitenom langs een hoge wand helemaal naar achteren te lopen …
Aan het eind van de wand volg ik het paadje naar rechts. Daar sta ik aan de voet van de hoge bouwwerken aan het eind van het grondgebied van de Ecokathedraal. De wand is goeddeels bekleed met klimop en aan de voet liggen enkele deels vergane boomstammen …
Mijn hoofd in de nek leggend kan ik ook het hoogste punt zien. Laten we dat bouwwerk gemakshalve maar even de donjon noemen, dan weten we straks waar we het over hebben, want we komen daar straks nog terug …
Als ik me omdraai, sta ik voor het slootje dat de Ecokathedraal begrenst. Een geïmproviseerde, waarschijnlijk clandestien aangelegde oversteekplaats leidt naar de overkant. Maar avontuurlijker geesten kunnen natuurlijk ook gebruik maken van de boombrug …
Om te voorkomen dat Aafje ongerust wordt, besluit ik na enige tijd de terugweg te aanvaarden. Terug om de hoek, zie ik haar een stuk verderop al staan. Kun je nagaan hoeveel stenen alleen al in dit deel van de Ecokathedraal zijn verwerkt …
We lopen nu via het gebruikelijke pad naar boven en komen uit aan de achterkant van de donjon. Even ter oriëntering: zowel matroos Beek als oma Baard kwamen hier tijdens hun rondgang door de Ecokathedraal in tegengestelde richting naar beneden …
Nadat ze zich door het bos van de grote berenklauw heeft geslagen, staat Aafje op de foto hieronder naast de donjon op het hoogste punt van de Ecokathedraal. Zowel op de middelste foto hierboven als op de foto hieronder is trouwens goed te zien hoe de donjon aan de binnenzijde afbrokkelt …
Ik sluit af met een blik in de diepte. Daar bij die boompjes in de diepte stond ik eerder om de foto’s van de achterwand en de donjon boven me te maken …
Vandaag en morgen neem ik jullie weer even mee naar de Ecokathedraal. Op een wisselend bewolkte dag was ik er onlangs om Aafje kennis te laten maken met de frisse voorjaarsdracht van de Ecokathedraal …
Aafje had hier en daar het gevoel dat ze zich in de wildernis bevond, waar ze zich een weg door het fluitenkruid moest banen en de klauwen van de grote berenklauw moest zien te ontwijken. Maar het was de moeite waard …
Morgen neem ik jullie mee naar een verborgen plekje in de Ecokathedraal …
Langzaam dringen we verder door in de wonderlijke wildernis van de Ecokathedraal, alleen het atelier van Louis le Roy op de achtergrond wijst nog op enige beschaving …
Dan naderen we het oude tempelcomplex halverwege de Ecokathedraal. Nog één keer maak ik een klein klimmetje om vanaf enige hoogte een foto te kunnen maken van Aafje bij de twee grote torens …
Achter de torens waar Aafje hierboven vóór staat, ligt letterlijk en figuurlijk een rustplaats. Met uitzicht op het naastgelegen weiland heeft Louis le Roy hier ooit een zitbankje gecreëerd, waar hij zelf ook wel eens een momentje van rust pakte. Voor het bankje ligt een stuk van een oude grafsteen, waarop alleen nog ‘RUSTPLAATS’ te lezen is. Hoewel er rondom in de Ecokathedraal wel plekjes te vinden zijn waar je even op een muurtje kunt zitten, ga ik bij vrijwel elk bezoek hier toch wel even zitten mijmeren …
Eenmaal bij de rustplaats halverwege de Ecokathedraal aangekomen, vind ik het ook meteen welletjes. Mijn onderdanen staan een tocht verder naar achteren langs de Inca-tempels niet toe. We besluiten terug te gaan naar het startpunt. Daarbij passeren we de oude gebroken boom weer en krijgen dan zicht op de van stoeptegels gebouwde koepel. Aafje lijkt het niet helemaal te vertrouwen en blijft buiten staan. Pas nadat ik haar heb laten zien hoe hij gebouwd is en hoe dik de muren zijn, waagt ze het er ook even op …
Tot zover deze rondgang door de Ecokathedraal. Maar de goede verstaander heeft maar een half woord nodig …
Afanja's Weblog 