In De Veenhoop

In navolging van die zeilboot ben ik ook in westelijke richting verder gegaan. Acht km pal ten westen van Drachten ligt De Veenhoop (Google Maps), een klein dorp met ca. 250 inwoners. In de auto ben ik er op weg naar westelijker contreien talloze keren doorheen gereden, maar met de iLark heb ik er onlangs eens wat extra tijd voor genomen …

De brug ‘Polderhuis’ is genoemd naar het restaurant It Polderhûs, dat bij de brug staat. Het staat op de fundamenten van een uit 1872 daterende boerderij, met aan de voorkant een karakteristieke brugwachterswoning. Met een terrasje aan het water is dit best een aantrekkelijk plekje …

Op een informatiezuil van toeristisch overstappunt (TOP) De Veenhoop wordt nog meer dan in Drachten de nadruk gelegd op de ligging tussen enerzijds de geborgenheid van bos en heide in Zuidoost-Fryslân en anderzijds de openheid van water en vlakten in het zuidwesten …

Het dorp lijkt opnieuw tot leven gekomen te zijn na de heropening van het Polderhoofdkanaal tussen De Veenhoop en Nij Beets in 2015. Hierdoor is er vanuit De Veenhoop niet meer alleen een noordelijke toegang tot het meer open water, maar is er ook een aansluiting op de zuidelijker gelegen Turfroute. Dit is een cultuurhistorische vaarroute die door Het Andere Friesland kronkelt langs bossen, natuurgebieden en heidevelden …

Morgen nemen we een kijkje bij de brug en de Noordersluis in de verte.

Gaat u voor …

Laat ik eens beginnen met de brug en directe omgeving in de buurt van Gersloot, zoals het er vijf jaar geleden in april 2014 uitzag. Toen stonden er een paar stoelen op een mooi terrasje aan de waterkant. Het bruggetje – de naam brug mag het eigenlijk niet eens hebben – leek toen nog enigszins begaanbaar. Voorzichtigheid was echter geboden, want er lag hier en daar al eens een losse plank. Bovendien zag het er na de winter nogal groen en glibberig uit …

Tegenwoordig ligt het bruggetje er net wat anders bij, vanaf de overzijde raakt het meer en meer in de greep van de natuur. Het terrasje lijkt in de loop der jaren al te zijn verzwolgen door de rietkraag. Toch jammer …

Als we het bruggetje van dichterbij bekijken, dan wordt meteen de titel van dit logje duidelijk. Jullie denken toch niet dat ik me daar samen met jullie op zou wagen!? Nee hoor, galant als ik ben, zou ik ieder van jullie netjes voor laten gaan. Maar ja, vrijwel niemand durfde de oversteek te maken. Alleen omabaard was me een stap voor met haar “Na jou …”   😉

Het is duidelijk, hier en daar ontbreekt eens een plank en van echte draagkracht lijkt ook geen sprake meer te zijn. Zonder enig onderhoud is de natuur aan de winnende hand. Voor de bewoners van het huis aan de overzijde is dat overigens geen probleem, het huis is bereikbaar over een dam aan de zuidzijde van het bruggetje. Daar vandaan zijn de laatste twee foto’s gemaakt …

Ik sluit af zoals ik gisteren ben begonnen, met een beeld van de oprukkende natuur aan de overzijde. Uiteindelijk wint de natuur toch. Zo zal het ook wel blijven gaan … Hoe wij mensen ook blijven klooien … moeder aarde redt zich uiteindelijk wel zonder ons …

Het Tripgemaal

Het uit 1876 daterende Tripgemaal staat aan de spiegelende Heafeart (Google Maps) bij Gersloot. Althans, dat heb ik tot voor kort altijd gedacht. Maar sinds 2013 staat het Tripgemaal formeel in de buurtschap Gersloot-Polder. In 2013 zijn – op initiatief van het lokale Plaatselijk Belang – witte plaatsnaamborden geplaatst. “Het dorp Gersloot-Polder heeft in 1978 geen eigen postcode en plaatsnaam gekregen in het postcodeboek, voor de postadressen ligt het daarom sindsdien ‘in’ Gersloot,” aldus de hier vaak reagerende Frank van den Hoven op de pagina over Gersloot-Polder op zijn website www.plaatsengids.nl

Het gemaal is vernoemd naar de familie Trip die drie generaties lang de machinisten van het gemaal waren. Samen met de bijbehorende machinistenwoning vormt het gemaal een rijksmonument. In 1988 is het leegstaande gemaal gekocht door Thom Mercuur (kunstverzamelaar, kunsthandelaar, galeriehouder, curator, uitgever en museumdirecteur). Hij heeft het complex indertijd verbouwd en ingericht als tentoonstellingsruimte en woonhuis. Mercuur toonde hier gebruiksvoorwerpen, foto’s, boeken, etc. die de turfwinning en de slechte sociale leefomstandigheden weer in herinnering brachten. Op dat laatste kom ik hier morgen nog even terug, wanneer we de blik op de zijkant van het gemaal richten …


– wordt vervolgd –

Gesluierd gemaal

Voordat ik iets vertel over het gemaal, moet er eerst maar eens even iets worden rechtgezet, lijkt me. Er waren een paar mensen die het idee hadden dat de foto van gisteren op de kop stond. Maar niets is minder waar natuurlijk. De weerspiegeling in een sloot of kanaal geeft gewoon altijd een omgekeerd beeld van de werkelijkheid.

Maar sommige weerspiegelingen zijn zo mooi, dat ze ook verticaal omgedraaid weer mooi zijn. Deze weerspiegeling van het Tripgemaal lijkt me daar een mooi voorbeeld van. Zo lijkt ’t wat een gesluierd gemaal. En voor de duidelijkheid: dit is dezelfde foto als gisteren, maar dan nu ècht op zijn kop …

– wordt vervolgd –