Tagarchief: bruggetje

Het rondje voltooid

Geplaatst op door

Ik pak de draad van het verhaal nog een keer op bij de wirwar van wortels en mossen naast het vlonderpad dat door een moerasachtig deel van De Deelen voert. Mossen zijn een belangrijke schakel in ecosystemen: ze produceren zuurstof, beschermen tegen erosie, scheppen een gunstig microklimaat voor het ontkiemen van allerlei soorten zaden en vruchten en bieden leefruimten aan vele kleine insecten …


Ook de mens heeft in de loop der jaren veel gebruik gemaakt van mossen voor o.a. brandstof, vloerbedekking, matrasvullingen, isolatiemateriaal en tegenwoordig ook de bloemsierkunst. Van dichtbij bekeken zijn het vaak verrassend mooie plantjes, maar ik kon er hier niet dicht genoeg bij komen voor een paar mooie macrofoto’s …

Nog even over het laatste deel van het vlonderpad en een stukje door het struikgewas, daarna kwam ik weer uit op de parkeerplaats. Maar dan wel aan de andere kant van de parkeerplaats. Bij Staatsbosbeheer gaat men er kennelijk van uit dat alle wandelaars aan deze kant beginnen. Hier staat namelijk een informatiebordje over het drijvende vlonderpad en over ‘de wonderlijke wereld van mos’. Als ik het had geweten, was ik aan deze kant begonnen …

Het was in ieder geval een prima ervaring en een aangenaam weerzien met De Deelen. Onderweg naar de auto aan de andere kant van de parkeerplaats hield ik nog even halt bij het tweede petgat. In de verte ligt het drijvende vlonderpad …

Ik sluit af met een dromerige weerspiegeling van het bruggetje drijvende vlonderpad en de bomen aan het eind van het petgat. Ik denk, dat ik hier in de loop van het jaar nog wel een paar keer een kuier zal maken …

Mossen en varens

Geplaatst op door

Nadat ik het bruggetje achter me had gelaten, had ik weer enige tijd vaste grond onder mijn voeten, zoals dat bij de meeste paden gebruikelijk is. Al snel werd het het pad echter vervangen door een vlonderpad dat er al jaren ligt …


Dat is op zich geen probleem, maar echt breed is dat vlonderpad niet. Ik loop dan wel een stuk stabieler dan een halfjaar geleden, maar op een pad van drie planken breed voel ik me toch niet echt op mijn gemak. En dat werd er niet beter op, toen ik halverwege het eerste deel van het pad, (foto linksonder) achter me meerdere keren het langgerekte ‘kieuwww … kieuwww’ van de buizerd hoorde. Ik bleef even staan en draaide me voorzichtig om. Er cirkelden twee buizerds boven me. Vlak voordat ik er een foto van kon maken, naderde er vanaf de andere kant een wandelaar. “Moai no …,” zei hij. Gelukkig kon ik me vasthouden aan een berkje langs het pad, terwijl we langs elkaar schuifelden …

Het vlonderpad, dat uit meerdere delen bestaat, voert door een moerasachtig deel van het gebied. Het is een plek waar vooral varens en diverse mossen het goed doen …

De wortels van struikgewas dat gewend is het de voeten in het water te staan vormen in drogere tijden mooie plekjes waar mossen zich kunnen vestigen …

Ik sluit dit deel vandaag af met een klein natuurlijk stilleven. Morgen bereiken we het eindpunt …


– wordt vervolgd

Een drijvend bruggetje

Geplaatst op door

Aan het eind van het pad langs het eerste petgat gekomen, kon ik maar één kant op: linksaf over het korte bruggetje naar het tweede petgat …


Daar kon ik kiezen uit twee mogelijkheden. Ik kon meteen linksaf slaan en dan langs het tweede petgat terug naar de parkeerplaats lopen. Dat was de kortste en makkelijkste route. De tweede keuze was om het tweede petgat over te steken over het nieuwe bruggetje …

Ik koos voor de derde optie: eerst maar even lekker zitten op het bankje, dat ’s zomers lekker in de schaduw staat en nu in half zon, half schaduw. Daar vandaan kon ik mooi een blik werpen op het nieuwe bruggetje. Het mag volgens Staatsbosbeheer overigens niet meer de naam bruggetje hebben, het wordt nu een drijvend vlonderpad genoemd …

Hoe dan ook, er was weer een mogelijkheid om het petgat over te steken en daar moest ik dan maar gebruik van maken. Zacht wiebelend liep ik, kleine golfjes veroorzakend, naar de overkant. Halverwege heb ik nog even halt gehouden om een paar foto’s te maken …

Wiebelend en wel kwam ik aan de overkant, dat kon ook weer afgevinkt worden. Dan nu via het bekende pad terug naar af. Dat was ook nog wel even een uitdaging …


– wordt vervolgd

Terug in De Deelen

Geplaatst op door

Vorige week woensdag was het een stralende dag in Fryslân. Ik besloot onder een strakblauwe hemel een fotokuier te maken in De Deelen. Sinds ik in januari 2019 ontdekte dat het bruggetje over het tweede petgat in onbruik was geraakt, had ik daar geen echte kuier meer gemaakt. Deze dag had ik er zin in om het weer eens te wagen. En ik was niet alleen, ik werd vergezeld door de lange donkere man …


Terwijl ik langs het eerste petgat aan de wandeling begon, zag ik in de verte een grote zilverreiger op het paadje staan. Op de foto linksonder is hij slechts als een klein wit stipje te zien, op zo’n moment komt de sterke zoomlens weer goed van pas …

Het duurde niet lang voordat de zilverreiger mij ook zag. Hij liet me niet veel dichterbij komen en zocht al snel zijn heil aan de andere kant van het petgat. Daar ging hij op een grote pol zitten …

Op dat moment passeerden toevallig ook de heer en mevrouw grote zaagbek. Hij zwom voorop, maar zij maakte beter gebruik van het licht om netjes op de foto te komen …

Ik naderde intussen het eind van het pad langs het eerste petgat. Daar kreeg ik zicht op het bruggetje aan de andere kant van het Alddeel (Google Maps). Dat zou voorlopig nog wel buiten mijn bereik blijven. Maar dat maakt niet uit, ik was al lang blij dat ik dit punt na jaren weer had gehaald …


– wordt vervolgd

Terug naar ‘1748’

Geplaatst op door

Zo lang er nog kracht in mijn benen zat, kon auto wel even wachten, bedacht ik me. Via een onooglijk smal paadje nam ik een doorsteekje van de ene brede laan naar de andere. De zon had de sfeervolle lichte ochtendnevel intussen uit de lucht gefilterd, daardoor deed het bos ineens weer meer aan voorjaar denken dan aan najaar …


Op de volgende brede boslaan liep ik eerst een stukje in zuidelijke richting om al snel weer een paadje naar rechts te nemen. De villa waar ik vervolgens aan voorbij liep, bevestigde dat ik de juiste route had gekozen. Ik herkende het van een fotokuier, die ik hier in december 2012 met Jetske heb gemaakt. Toen lag er een laagje sneeuw, waardoor het bos er net even anders uitzag. Niet veel later kreeg ik mijn doel in beeld …

Hier was ik naar op zoek, een romantisch bruggetje met overkapping en het jaartal 1748 in het hek. Naar verluidt liet de welgestelde herenboer Jan Janszoon Lauswolt, grootgrondbezitter te Beetsterzwaag hier in 1748 ‘een met geboomte omgeven boerderij’ bouwen. Het getal in het hek op dit bruggetje is waarschijnlijk alles wat nog herinnert aan die oude boerderij …

Tevreden beklom ik de heuvel aan deze kant van het bruggetje. Halverwege de heuvel lagen op een afgevlakt stuk een paar gevelde woudreuzen, die dusdanig veel steun van elkaar ondervonden, dat ze niet meteen weg zouden rollen. Daar kon ik mooi even zitten voor een korte lunchpauze …

Pingoruïnes op Azeven Noord

Geplaatst op door

Van recentere datum dan de foto’s van de hagedis van gisteren, is een serie van een kuiertje naar één van pingoruïne’s op Azeven Noord. Dit is het nieuwste bedrijvenpark van Drachten, ten noordoosten van het klaverblad A7-N31 (Google Maps) …

De term pingo komt van de Inuit (eskimo’s) op Groenland. Vertaald betekent het: heuvel van ijs. De pingo’s in Fryslân werden gevormd in de laatste ijstijd. De grond in Fryslân was indertijd constant bevroren. Op plekken waar het grondwater langzaam omhoog borrelde ontstond een soort ijslens, die de grond naar boven drukte tot een ijsheuvel. Toen het later warmer werd, gleed de grond naar de zijkant en smolt het ijs. Dit heeft zich gevormd tot een waterplas met een aarden wal er omheen. Veel van deze meertjes groeiden later dicht en ook de aarden wal werd vaak vlak geschoven …

Bij de aanleg van het bedrijvenpark begin deze eeuw werden ook drie pingoruïnes in het gebied in hun oude glorie hersteld. In 2008 werden ze overgedragen aan It Fryske Gea, de provinciale vereniging voor natuurbescherming in Fryslân. Zodra ik over de brug was gekomen voor een kuiertje bij de pingo, ging een groepje wollige medewerkers van It Fryske Gea er vandoor …

De pingoruïnes zijn door de restauratie drie mooie zoetwatergebiedjes geworden. Verschillende libellen en waterjuffers profiteren hiervan, net als diverse watervogels …

Het was stil op en rond het water. En dat is eigenlijk toch wel verwonderlijk, want de pingo ligt ingeklemd tussen het bedrijventerrein en het altijd voortrazende verkeer op de A7. Alleen een passerende fuut verbrak de weerspiegelingen op het water …

Over ganzen, jongvee en ’n ijsvogel

Geplaatst op door

Vandaag het hele verhaal van de ganzen, het jongvee en een ijsvogel met een visje. Op een zonnige dag omstreeks half mei zat ik weer eens genoeglijk te posten bij de ijsvogels …

Nadat de ijsvogels al een paar maal af en aan waren gevlogen, deed zich plotseling een ongewone gebeurtenis voor in het water waarboven de ijsvogels hun plekje hebben….

Een paar grauwe ganzen kwamen met hun zes al wat grotere jongen onder de brug door. Al snel ontdekten ze, dat ze in een doodlopend stuk water terechtgekomen waren …

Een tijdlang zwommen ze, schijnbaar niet goed wetend wat te doen, wat in de kolk heen en weer …

Uiteindelijk nam pa een besluit. Hij werkte zich in de hoek van het water tegen de wal op. Moeder gans bleef met haar jongen achter. Toen haar partner naar het jongvee achter het hek waggelde, besloot ze hem toch maar te volgen …

Moeder gans waggelde een stukje in de richting van haar partner, maar tegelijkertijd wilde ze ook een oogje op de jongen blijven houden. Omdat ze er niet helemaal gerust op was, begaf ze zich al snel weer in de richting van het water. Daar voegde ze zich weer bij haar jongen. …

Pa gans stond nog enige tijd bij het jongvee achter het hek. Hij leuk wat sneu te kijken. En dat vond ik ook niet zo gek, want het was eigenlijk toch wel een wat wonderlijke situatie. Het jongvee stond daar in een vogelbroed- en rustgebied van Staatsbosbeheer. Dat was toch bestemd voor vogels!? Maar nu had het er alle schijn van dat de ganzen zich buitengesloten voelden. De zaken waren hier lelijk omgekeerd. Waar moesten de ganzen nu hun rust vinden …?

Uiteindelijk besloten ze met pa voorop maar weer onder de brug door te zwemmen, op naar een rustig plekje elders. De ijsvogels trokken zich van dit alles niks aan, tussendoor had ik er al een paar maal eentje kunnen kieken. En ruim een minuut nadat de ganzen waren vertrokken, kwam meneer ijsvogel aan met een visje dat hij nog wel even wilde showen, voordat hij het nest in dook …