Enigszins vleugellam

Bijna weekend, tijd voor een kleine gezondheidsupdate. Om maar met de deur in huis te vallen, ik ben nog steeds enigszins vleugellam …

De ergste pijn ben ik overdag wel de baas, maar ’s nachts is het nog knap lastig. Dat resulteert in wat al te korte nachten, maar het belangrijkste is dat ik heel voorzichtig weer wat mobieler word. Gewapend met stok kan ik weer voorzichtig van voor naar achter in de tuin en terug. Het gaat nog niet snel en ver kom ik ook nog niet, maar het begin is er weer …

Om te onderzoeken wat er nu precies speelt, ben ik intussen door de huisarts doorverwezen naar de neuroloog. Begin oktober wordt er MRI-scan gemaakt van de onderrug, daarna hoop ik meer te weten. Omdat ik met opnieuw een nazomertje in het vooruitzicht hoopvol gestemd blijf, sluit ik dit logje af met een foto van het hart van een van de zonnebloemen in de wachtkamer van de afd. neurologie …

Huisjesslak op de Echinacea

Ik begin vandaag met een foto die ik zaterdagochtend heb gemaakt van een Echinacea zonnehoed …

Toen ik maandagochtend tijdens een rondje door de tuin weer langs de Echinacea kwam, zag ik dat er een kleine huisjesslak op het hart van de bloem zat. Nadat ik er een paar foto’s van had gemaakt, heb ik een tijdje staan kijken hoe het beestje zich moeizaam een weg zocht …

Toen ik nog een laatste foto maakte, zag ik dat hij nog even om het hoekje gluurde …

Een slak op de afvalbak

Begin augustus zag ik tijdens een loopje door de tuin een kleine huisjesslak op de gft-container achter in de tuin …

Een groot fan ben ik niet van slakken, maar ik vind ze wel fotogeniek, zeker als ze nog zo klein en transparant zijn …

En klein was dit exemplaar zeker, gelukkig wijst een pijl het kleine ding behulpzaam aan …

Sierlijk en traag kroop hij over het handvat. Precies het tempo dat mij en mijn camera eigenlijk nog het best ligt …

De slakkenopruimingsdienst

Twee merels scharrelden onlangs tussen de buien door bij de vijver rond …

Ze waren duidelijk op zoek naar iets eetbaars. Een lekkere vette huisjesslak leek uitkomst te brengen …

Mevrouw merel nam hem in haar snavel en gooide hem omhoog …

Na een zachte landing in het mos, was de schaal na de eerste worp echter nog niet gebarsten …

Opnieuw nam ma merel de slak in haar snavel. Hongerig en gespannen keek haar jong toe …

Met een sierlijk boogje wierp ze het slakkenhuisje voor de tweede keer omhoog …

Waarna het met een subtiel plonsje in de vijver belandde …, de jonge merel keek beteuterd toe…

“Kom jongen, we gaan weer eens gezellig samen wormen zoeken …,” meende ik ma merel nog te horen fluiten, terwijl ze over het paadje naar achteren liep …

Daar gaat ‘ie

Nadat hij met zijn wendbare ogen op steeltjes een inschatting had gemaakt van hetgeen hem in de afgrond te wachten stond, waagde de slak zich over de rand van het tafeltje …

Steeds verder schoof hij met zijn gespierde buik over de rand, tot hij uiteindelijk als een heuse steile wand acrobaat in de richting van de klimop kroop …

Uitgerekend op dat moment kwam Aafje thuis van haar zaterdagse boodschappenronde. Voordat ik in de gaten had wat er gebeurde, had ze de slak van de tafel geplukt. “Ik zie het al, jij hebt honger, hè …,” zei ze …

Alsof hij haar begreep, hief de slak zijn kopje even naar haar op. Daarna bracht Aafje hem met ferme tred naar een plekje waar hij zijn buikje vol kon vreten, zonder daarbij schade aan te kunnen richten … de gft-container …

Op weg naar de afgrond

Ooit, toen het nog eens twaalf dagen achtereen droog was … een week of drie geleden dus …

Er kroop een slak over de terrastafel. Moeizaam, bijna laverend, leek hij zijn weg te zoeken …

Met zijn niet meer in topconditie verkerende huisje ging hij traag, maar onstuitbaar op weg naar de afgrond …

  • wordt vervolgd