Een sprinkhaan of het nimfje ervan had een plekje gezocht op de nieuwe regenton. Toen ik hem zag zitten, ben ik maar even naar binnen gegaan om de macro-voorzetlens te pakken. Hij bleef keurig op me wachten …
Op de regenton
Tagarchief: sprinkhaan
Watersnippen en een sperwer
Het was weer een bijzonder uurtje in de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Het was er druk, maar wel gezellig druk. De sfeer werd voor een belangrijk deel bepaald door een (echt)paar vogelaars, die ieder vogeltje zagen vliegen of lopen. En dat niet alleen, ze konden ze ook allemaal op naam brengen …
Zo zagen ze op een bepaald moment aan de westkant van de hut een aantal vogels zitten, waar ik alleen maar groen zag. Ik heb geruime tijd moeten zoeken en turen, pas toen ze wat meer uit het groen tevoorschijn kwamen, zag ik drie watersnippen zitten. Want dat bleken het te zijn, watersnippen en geen grutto’s. Maar eerlijk is eerlijk, die fout zou ik mogelijk ook gemaakt hebben zonder de deskundigen aan mijn zijde …
Want deskundig was dit stel zeker, en ze werkten perfect samen. Wanneer de één op grote afstand iets zag, wist de ander op basis van enkele simpele aanwijzingen de vogel vaak al heel snel te lokaliseren en te herkennen. En niet alleen dat, ze deelden hun waarnemingen ook steeds met de andere aanwezigen in de hut. Zij wezen ons ook op de goed gecamoufleerde watersnippen dicht bij de hut. Een van de watersnippen die zo mooi bij de stronken zaten, maakte na verloop van tijd een klein uitstapje om een stukje verderop te gaan foerageren …
De finale van de vogelshow werd die dag verzorgd door een sperwer, die neerstreek aan de westkant van de hut waar eerder de drie watersnippen zaten. Ik kan het me verbeelden, maar ik kreeg sterk de indruk dat hij wat beteuterd om zich heen keek, alsof hij zich afvroeg waar zijn lunch was gebleven. Sneu of niet, ik was er wel blij mee, want mijn eerste en laatste foto’s van een sperwer dateerden van maart 2012. Dat waren overigens wel bijzondere foto’s, want die sperwer zat in de hazelaar in onze tuin …
Ik sluit dit hoofdstuk af met een waarneming, die ik die middag helemaal zelf heb gedaan: een sprinkhaan – waarschijnlijk een boomsprinkhaan – die op één van de neerklapbare luikjes zat. Misschien wat minder spectaculair dan de watersnippen en de sperwer, maar daarom niet minder mooi. En bedenk hierbij ook: ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd …’
Staatsieportret van een sprinkhaan
Sprinkhaantjes staan niet bekend als insecten die zich gemakkelijk laten fotograferen. Bij de minste of geringste dreiging springen ze buiten beeld als je ze met de camera probeert te benaderen. Soms heb je geluk en blijft er eentje aan een stengel of grasspriet hangen. Maar even gewillig poseren is er ook dan meestal niet bij, want vaak blijven ze hun best doen op zich al draaiend achter die stengel of spriet te verstoppen …
Vorige week kreeg ik voor het eerst een sprinkhaan voor de lens van mijn camera die wel heel deftig en geduldig bleef zitten op het blad waarop hij zat. Terwijl ik hem heel voorzichtig benaderde met de camera, leek hij me nauwlettend in het oog te houden, maar alsof het een heus staatsieportret betrof, bleef hij keurig op zijn troon zitten …
Oog in oog met ’n sprinkhaan
Laat ik het maar meteen toegeven, de onderstaande foto’s zijn in feite ‘slechts’ bijvangst …
Ik had net een paar foto’s gemaakt van een vlinder, waarschijnlijk was het een koevinkje, maar daar ben ik niet eens zeker van. Omdat het dartele beestje weg fladderde voordat ik een foto had gemaakt waar ik tevreden over was, zette ik de achtervolging in. Lang duurde die achtervolging niet, want de vlinder waagde zich al snel vele meters boven terrein waar ik niet mocht komen …
Toen ik me toch een paar stappen in het lange gras waagde, zag ik een sprinkhaantje dat me begon uit te dagen voor een spelletje verstoppertje. Dat moeten ze bij mij niet doen op een dag waarop ik weinig last heb van lijf en leden, want dan ga ik net zo lang door tot ik het spelletje heb gewonnen. Nadat hij een paar maal aan mijn camera was ontsnapt door fluks om de grassprieten heen te draaien, lukt het me uiteindelijk om oog in oog het onderstaande portret van hem te maken …
In de weerspiegelde wolken
Zaterdagmiddag deed ik weer eens een aardige waarneming in ons tuintje …
Op het raam van de schuifpui zat een struiksprinkhaan …
Door wat te spelen met verschillende standpunten, bracht ik zowel de sprinkhaan als mezelf in de wolken …
Een wuivend sprinkhaantje
Als je door de heide of door lang gras loopt, dan zie je ze vaak links en rechts weg springen: sprinkhaantjes …
Zo af en toe blijft er eentje zitten waar hij zit, en dan begint de strijd om zo’n kleine springer op de foto te krijgen. Wat volgt is een partijtje verstoppertje spelen, want een sprinkhaan probeert zo lang mogelijk de grasspriet waaraan hij zich vastklampt tussen hem en de camera in te houden door om de grasspriet heen te draaien …
Door de camera verschillende keren subtiel links en rechts om de grasspriet heen te laten draaien, wist ik de sprinkhaan uiteindelijk ook ditmaal na enige tijd te verrassen …
Die ene foto vond de sprinkhaan blijkbaar genoeg, want meteen daarna wuifde hij even met zijn rechter voorpootje naar me, waarna hij met een grote sprong uit zicht verdween …
Wat restte was een lege grasspriet …
De warmte voorbij
“Als ik jullie een advies mag geven, en dat mag ik als behandelend arts op zijn tijd best eens doen, dan raad ik je aan om maar niet meer op vakantie naar Zuid-Frankrijk te gaan,” luidde één van de adviezen van mijn neuroloog, nadat hij in oktober 2004 de diagnose MS bij me had gesteld. “Als je met MS de warmte gaat opzoeken, dan is dat in zekere zin vragen om problemen,” voegde hij er aan toe …
Dat advies hebben we meteen ter harte genomen. We hebben nog eenmaal een heerlijk weekje aan de Franse noordwest kust doorgebracht, en verder zijn we steeds in eigen land gebleven. Sindsdien heb ik vrijwel ieder jaar wel eens last gehad van de warmte, maar tot dit jaar bleef dat eigenlijk steeds beperkt tot één of twee dagen achtereen. In deze warme zomer van 2014 heb ik nu al ruim drie weken aan één stuk last van de warmte. Als gezond mens kun je je niet voorstellen hoe warmte en vermoeidheid je geleidelijk weten te slopen door je ledematen te vullen met lood en je hoofd te voorzien van wollige mistflarden …
Gelukkig zijn de scherpste kantjes er intussen wel vanaf, maar voordat de warmte mijn lijf echt heeft verlaten, zijn we nog een kleine week verder, vrees ik, want zodra ik gisteren een lange broek aan had, leken mijn bovenbenen weer in brand te staan. Toch wil ik nu maar proberen om de draad van het bloggen maar weer voorzichtig op te pakken, want als ik dat niet doe, dan bestaat de kans dat ik van vermoeidheid afglijd naar luiheid, en dat wil ik koste wat ’t kost zien te voorkomen …
Van echte fotokuiers zal eerst nog wel niet veel terechtkomen, daarvoor ontbreekt me nog de kracht. Daarom zal ik hier eerst wat foto’s de revue laten passeren, die ik in de afgelopen weken heb gemaakt. Ik heb namelijk niet alleen maar in mijn hangmat en voor de buis gehangen. Op verschillende warme dagen ben ik in de auto gestapt om een ritje te maken en even ergens op een lommerrijk plekje aan de waterkant te zitten. Daarnaast heb ik een paar wat langere ritten gemaakt om te kijken naar de oogstwerkzaamheden op de Friese klei en even uit te waaien langs het Wad. En ik heb zelfs in de buurt van een bankje of een picknicktafel her en der wat macrofoto’s kunnen maken. Dat alles en meer hoop ik hier de komende tijd voor het voetlicht te brengen …
Afanja's Weblog 