Tagarchief: vermoeidheid

Rust roest

Geplaatst op door

Maar niet altijd. Daar kan het bij mij momenteel in ieder geval niet aan liggen. Ik ben 2024 toch niet echt heel rustig begonnen, vooral de eerste anderhalve week heb ik allerminst stil zitten rusten. Met dagelijkse ritjes en fotokuiertjes heb ik volop genoten van de hoogwatersituatie en het daarop volgende wintertje. Misschien heb ik juist wat teveel gedaan in die periode. Met MS weet je het toch nooit …

Feit is, dat het letterlijk en figuurlijk allemaal niet lekker loopt momenteel. Een ritje naar de Jan Durkspolder en een middagje Leeuwarden waren meer dan genoeg deze week. Verder beperk ik mijn lichamelijke activiteiten tot mijn korte loopjes in de tuin en maak ik af en toe een virtueel ritje op de hometrainer. Achter de pc ben ik vooral wat aan het klooien met foto’s, want als ik een stukje lees, dan nemen de letters al snel een loopje met me door te gaan dansen en vallen de oogjes dicht. Ik voel me eigenlijk een beetje als deze oude Engelse taxi, die ik vorig jaar ergens bij Hoornsterzwaag langs de weg zag staan …

Dus als jullie me eens een dagje missen, dan heb ik vertraging opgelopen, omdat ik tijdelijk ergens in mijn dagelijks doen en laten ben vastgelopen of zo. Het zal zijn tijd weer even moeten hebben. Maar ik kom terug!

Op de pier van Holwerd

Geplaatst op door

En toen moesten we bij die twee wachtende vrouwen vandaan weer bij de auto zien te komen … Gelukkig had ik Jetske weer aan mijn zijde om af en toe even wat steun te bieden, want het waren 450 lange en zware meters …

Maar we redden het weer op, waarna Jetske voorstelde om nog even naar de pier te rijden. Daar vond ik aan de waterkant te midden van stillevens van dukdalven en bolders de rust in mijn benen terug. Op dat moment heb ik me voorgenomen om nu echt op zoek te gaan naar een manier om mijn mobiliteit weer wat te vergroten. Minder dan een week later had ik de knoop doorgehakt en heb ik de Doohan iLark aangeschaft …

In de greep van de warmte

Geplaatst op door

Hoewel het tot dusver geen extreem warme zomer is – gelukkig niet – heeft de zomer mijn lichaam de afgelopen twee weken met een paar dagen temperaturen tegen en rond de 30°C al flink in zijn greep gekregen. In tijden van warmte speelt de vermoeidheid door MS steeds meer op. Tot een paar jaar geleden kon ik enkele dagen boven de 25°C nog redelijk hanteren. Nu zijn twee dagen boven die zomerse grens al genoeg om vrijwel alle kracht uit mijn benen weg te laten vloeien. Met een gevoel van elastiek in de benen en lood in mijn voeten kom ik dan niet verder dan huis en tuin …


Ik ben blij dat de maximumtemperaturen deze week zo rond de 20°C blijven hangen. Kan ik even wat bijkomen en weer voorzichtig wat druk op de benen zetten. En dat is nodig ook, want behalve dat ik tegenwoordig eerder last heb van de warmte, duurt het ook langer om er weer van te herstellen. Van fotokuiertjes in de natuur komt deze week dan ook nog weinig of niets terecht, zoals het nu lijkt. En het zou in de loop van volgende week wel weer eens wat warmer kunnen worden. In dat geval kijk ik slechts uit naar de zomerse avonden na een uur of negen …


Voor de nog wat langere termijn ziet het er ook niet goed uit. De kans op meer warme perioden neemt helaas met het jaar toe. En dat betekent onherroepelijk dat ik daar met het jaar meer last van zal krijgen. Gelukkig heb ik voorlopig nog een goed gevuld fotoarchief waar ik nog even mee vooruit kan …

Even een knipperke

Geplaatst op door

Een onaangenaam stevige en frisse wind dwong Jetske en mij er gisteren toe om ons programma aan te passen. We ruilden het open veld en waterkant in voor de beschutting in de bossen van Beetsterzwaag en Olterterp.

Het was als vanouds een gezellige dag. En ik heb er nog wat van geleerd ook. Een beetje aan de late kant ontdekte ik namelijk dat het inschatten van afstanden in het bos heel wat anders is dan in het open veld.

Daarom doe ik het vandaag eens lekker heel rustig aan, zoals pake en heit dat op zijn tijd ook wel deden. Een ‘knipperke’ noemen we dat hier wel …

Leegte

Geplaatst op door

Na een paar rare weken in Huize Afanja word ik vandaag geplaagd door een soort leegte en plaatsvervangende vermoeidheid …

Oktober vorig jaar kwam mijn moeder na een val in het ziekenhuis terecht. Zodra ze daar weer was opgekalefaterd, kreeg ze een kamer op de Afdeling Revalidatie in een zorg- en verpleegcentrum in Drachten. Daar werd al snel duidelijk dat het niet meer zou lukken om nog zelfstandig te wonen. Drie weken geleden kreeg ze onverwacht snel te horen, dat er een kamer voor haar beschikbaar zou komen in een ander verpleegcentrum in Drachten. En intussen is ze met vereende krachten van mijn broer, mijn zus en Aafje al verhuisd ook, en ze zit daar prinsheerlijk. Door Aafje werd ik daarbij in fysieke zin steeds uit de wind gehouden, meer dan wat administratieve hand-en-spandiensten heb ik daar eigenlijk niet aan bij hoeven dragen. Maar het houd je wel bezig …

Een week geleden kwam daar het plotselinge overlijden van Joep bij. In aanloop naar zijn afscheid heb ik weinig meer kunnen doen dan wat oude foto’s bij elkaar zoeken. Vooral het verdriet van Nils, maar ook dat van Marianne en de beide jongens was en is groot. Maar ze hebben Joep een mooi, intens en waardig afscheid bezorgd. Vandaag is het even tijd voor rust en leegte, de rest komt nog wel …

Terug op de fiets

Geplaatst op door

Jetske kwam gistermiddag op de proppen met een aantal foto’s, waarop ik op de fiets te zien ben. Voordat we in 2009 op Terschelling waren, had ik mijn fiets al een tijdlang aan de kant gezet, omdat mijn benen de trappers steeds moeilijk rond konden krijgen. De kennismaking met de gehuurde e-bike bracht daar verandering in. In die drie dagen op Terschelling heb ik meer gefietst dan de vier jaar ervoor. Deze foto laat zien, dat ik op die e-bike zelfs weer een surplace kon maken …  😉

Terug thuis hebben we de kogel binnen een maand door de kerk gejaagd. Mede omdat Aafje gebruik kon maken van een fietsplan op haar werk, konden we een mooie e-bike aanschaffen. Daarmee heb ik die zomer diverse ritjes rondom Drachten gemaakt. Erg ver begaf ik me nooit van huis. Hoewel het licht fietst op zo’n gloednieuwe e-bike, heb je met MS altijd een zeker gevoel van onzekerheid. Je weet nooit wanneer een vrijwel alle kracht absorberende vermoeidheid je kan overvallen. En dan is het ook op een e-bike zwaar trappen. Maar niet ver van huis heb ik die zomer weer diverse mooie plekjes bezocht waar ik al lang niet meer was geweest, omdat ze met de auto niet bereikbaar zijn …

Nadat ik een jaar later een schub kreeg – zeg maar een achteruitgang van de MS – waarvan ik nooit helemaal ben hersteld, kwam er een eind aan mijn fietsavonturen. Sindsdien gaat Aafje dagelijks op de e-bike naar haar werk en heb ik de beschikking over de auto. In 2011 heb ik op Terschelling nog eens een e-bike gehuurd, maar dat was geen succes. Daarom hebben we tijdens onze laatste korte vakantie op Terschelling in 2017 de auto maar meegenomen …

De gang van de blauwe iris

Geplaatst op door

De fotokuiertjes in de natuur vallen me zwaar met het warme en vaak benauwde weer van de laatste tijd. Omdat het volgende week opnieuw warmer lijkt te worden, richt ik me voorlopig vooral op de tuin …

In tijden van warmte speelt de vermoeidheid door MS altijd weer extra op. Met een gevoel van elastiek in de benen en lood in de voeten is de tuin eigenlijk al jaren de beste plek om te vertoeven …

Gelukkig valt er zeker in het voorjaar en het begin van de zomer genoeg te fotograferen in ons tuintje. Kijk bijvoorbeeld eens naar de gang van de blauwe iris, die in een oude zinken tobbe naast de vijver staat …

En als die iris eenmaal zijn grootste pracht heeft verloren, dan komt mijn zo geliefde heksenbol aan de andere kant van de vijver weer wat beter tot zijn recht …   🙂