Grijstinten zat op ’t Wad

Zoals ik gisteren al schreef, biedt de palenrij ook regelmatig mooie doorkijkjes. Zo zag ik die dag tussen de palen door in de verte een groepje wadwandelaars voortploeteren …


Vanuit Paesens-Moddergat worden al sinds 2008 het jaar rond diverse wadlooptochten georganiseerd. Het moet een fascinerende ervaring zijn, maar helaas is het voor mij niet meer weggelegd …

Van de wadlopers verlegde ik de aandacht naar een dode vogel, die vlak bij de palenrij lag. Het lijkt een scholekster die met een groet afscheid heeft genomen. Mooi laten liggen …


Verderop scharrelden wat levende vogels hun maaltje bijeen. Je zou verwachten, dat het steltlopers zijn, maar inzoomend ontdekte ik dat het ganzen waren. En zo is er altijd wat op ’t Wad …

We hadden er ongetwijfeld nog veel meer foto’s kunnen maken, maar het werd tijd om dit bliksembezoek aan het Wad af te ronden. Enkele mensen schreven in een reactie, dat ze het jammer vonden dat het zulk grijs weer was, maar ik was er blij mee. Het Wad is in fotografisch opzicht altijd mooi. Daarom sluit ik deze serie af met een beeldvullende plaat van het Wad, die talloze tinten grijs bevat …

Die prachtige oude palenrij

We hadden geluk. Het was laag water, zodat we zonder bang te hoeven zijn voor natte voeten de palenrij en wat daarvan rest te fotograferen …


Hoewel ik ze al vele malen heb gefotografeerd, ben ik nog steeds niet uitgekeken op die oude verweerde palen. Naar mate de MS meer greep om mijn lichaam krijgt, lukt het me helaas steeds minder vaak om helemaal langs die rij te kunnen lopen …

Maar niet getreurd, als je je ogen de kost geeft – en dat probeer ik vaak toch wel – valt er ook op kleinere afstand en op minder grote vlakken het nodige te zien. Sommige van die paalkoppen zijn pareltjes …

De doorkijkjes tussen de palen bieden ook legio mogelijkheden om foto’s te maken, want ook aan de andere kant van die palen speelt zich van alles af op het Wad. Daarmee sluit ik deze serie morgen af …

– wordt vervolgd

’t Wad bij Paesens-Moddergat

De laatste tussenstop van het ritje door het noordoosten van Fryslân vond plaats in Paesens-Moddergat (Google Maps). Er kwam op het juiste moment een parkeerplekje vrij. Op hetzelfde moment begon het echter ook licht te regenen. Dirk stelde om voor om eerst maar ergens wat te drinken om de bui af te wachten. Nog voordat we een plekje hadden gevonden bij ‘Kofje & Tee Drinkerij Yke-Muoi’ werd het gelukkig ook alweer droog …

Ik stelde voor om dan toch meteen de dijk maar te beklimmen om foto’s te kunnen maken van de oude palenrij op het Wad en wat er verder maar te zien was, want het was wel duidelijk dat het niet lang meer droog zou blijven …

Terwijl Dirk en ik via het hekje op de kruin van de dijk afdaalden aan de kant van het Wad, bleven de beide vrouwen ergens halverwege het zware dijklichaam staan praten …

Dirk richtte zich meteen op de palenrij. En terecht natuurlijk, want die palenrij is altijd een bron van inspiratie. Ik heb er in de loop der jaren al talloze foto’s van gemaakt, maar het verveelt nooit …

– wordt vervolgd

Bij een dijkcoupure

Bij het Lauwersmeer viel het wat tegen met de hoeveelheid vogels. Ja ganzen, die waren er genoeg, maar die hebben ze tegenwoordig in België ook wel. Dat vond Dirk dan ook geen tussenstop waard. Ik stelde voor om nog even naar Peazens-Moddergat te rijden. Onderweg konden we dan nog mooi een tussenstop maken bij een dijkcoupure in de oude Waddenzeedijk bij Ljussens (Google Maps). Ik vermoedde, dat Dirk hier wel aan zijn trekken zou komen …


Op de bovenstaande foto zie je akkerland dat tussen de oude en de nieuwe Waddenzeedijk ligt. De donkergroene streep in de verte is de nieuw Waddenzeedijk. Wanneer we ons omdraaien, zien we achter ons een coupure of dijkcoupure in de oude dijk, die de kust moest beschermen, voordat de nieuwe Waddenzeedijk er lag. De direct achter de oude dijk staande boerderij bevinden zich bij zogenaamde dijkcoupures …

Achter de dijk liggen de oude schotbalken waarmee de dijkcoupure gesloten kon worden. Men liet de balken bij storm- en overstromingsgevaar dan van bovenaf in de gleuven in de stenen dijkhoofden zakken. Tussen de twee rijen balken werd vaak zandzakken geplaatst, ook werd er wel paardenmest gestort om de afsluiting meer waterdicht te maken …

Nadat Dirk en ik ons enige tijd hadden vermaakt met de dijkcoupure en de balken, richtten wij ons op het kale land tussen de twee dijken. Aafje en Hilda hielden het zo te zien ook ditmaal weer probleemloos pratend bij de coupure …

– wordt vervolgd

Paesens, uitzicht vanaf de dijk

Vandaag het laatste logje van deze 24-delige serie over de rit die ik begin september samen met mijn fotomaatje langs het Wad heb gemaakt. We begonnen die dag bij Firdgum en we eindigden in de omgeving van Paesens-Moddergat. Ik had jullie nog wat foto’s beloofd, die ik had gemaakt terwijl we over de brug van de opera terugliepen naar het dorp. Die was ik na de koffie met gebak op het terras helemaal vergeten, bij deze alsnog …

Over de brug lopend, zag ik dat er in de verte iemand stond te vliegeren. Nou ja, er werd een poging gedaan om een vlieger op te laten. Maar als je hem hier op de dijk niet omhoog krijgt, vergeet het dan maar …

Nee, veel wind was er niet, het was prima weer voor een wandeling over de dijk langs het monument van de Vissersramp van 1883. In de nacht van 5 op 6 maart van dat jaar voltrok zich tijdens een zware storm een vreselijk ramp voor de vissersgemeenschap Paesen-Moddergat. De complete vloot van 22 aken en blazers was uitgevaren. 17 van de schepen zijn vergaan, 83 bemanningsleden bleven achter op zee …

Een stukje verderop staat het beeld ‘de Fiskersfrou’ van beeldhouwer Hans Jouta. ‘De Fiskersfrou’ is een eerbetoon aan de vrouwen van Paesens-Moddergat, die na de ramp van 1883 voor een zware taak stonden: de zorg voor de kinderen en rond zien te komen van een karig inkomen. In februari 2013 heb ik eens een fotoserie van ‘de Fiskersfrou’ in de sneeuw gemaakt …

Het zal zeker niet mijn laatste bezoek aan Paesens-Moddergat geweest zijn, want dat is en blijft een fijne plek om zo nu en dan eens even naar toe te gaan. En eerlijk is eerlijk, ik vind de Peazemerlânnen leeg en ongerept (zoals op de onderstaande foto uit augustus 2012) een stuk mooier dan met het openluchttheater dat er in september stond …

Tot slot: zouden jullie het erg vinden als ik nog ‘ns een serie van een tripje langs het Wad voorbij laat komen?

Terug over de Waddendijk

Nadat Jetske het verzoek had gekregen om te stoppen met fotograferen bij het podium, besloten we terug te gaan richting auto. We hadden de bijzondere setting op de Peazemerlânnen aan de rand van het Wad bekeken en we ook de oude palenrij hadden we weer gezien. Het was goed zo …

Nadat we op de heenweg op de normale manier over de dijk waren geklommen, stelde ik voor om op de terugweg gebruik te maken van de trap. Technisch gesproken bevinden die trappen en de brug zich maar op beperkte hoogte boven de dijk. Voor hoogtevrees was ik dan ook niet bang …

Maar ik moet toegeven, dat ik die brug toch knap hoog begon te vinden, toen ik aan de voet van de trap stond. En even later van boven naar beneden kijkend – waar Jetske intussen ook aan de klim was begonnen – vond ik toch een knappe diepte. Maar het uitzicht over het operaterrein en de daarachter liggende Wadden, was dan wel weer heel mooi …

Ik moet ook gewoon niet te steil naar beneden kijken, dan is er niets aan de hand. Voor Jetske, die nog net wat meer last van hoogtevrees heeft, viel het niet echt mee. Zwaar bepakt en bezakt daalde ze stapje voor stapje af. Daar werd ze vanaf het terras aan de overkant van de straat met een applausje beloond …

Omdat het intussen ook tijd was om aan de inwendige mens te denken, lieten we ons een stuk appeltaart en een stuk oranjekoek op dat terras goed smaken. Hoewel het al tegen het eind van de middag liep, stelde ik Jetske voor om na de koffie nog even een kijkje te nemen bij de coupures in de oude zeedijk ten zuidoosten van Paesens. Hoewel ze niet meteen wist wat ze zich er bij voor moest stellen, moesten we dat maar doen, vond Jetske …

Maar voordat we naar die dijkcoupures gaan, morgen eerst nog wat foto’s die ik vanaf de brug over de dijk heb gemaakt.

Theatertechniek aan ’t Wad

Orkest, koor en solisten kunnen bij een voorstelling als deze nog zo goed hun best doen, zonder de mensen van licht- en geluidstechniek en de mensen die zorg dragen voor de bouw van podium, tenten en tribune, zouden ze zich hier al snel verloren voelen, lijkt me …

Daarom hieronder even een blik op een deel van de grote hoeveelheid technische randzaken rond de Wadopera …

Morgen richt ik de blik nogmaals op het podium.