Over zon gesproken …

Nog nooit was april zó zonnig, en nog nooit was de lucht in april zoveel dagen achtereen zó blauw …

En wat gebeurde er gisteren, uitgerekend op de dag waarop onze zonnepanelen werden geïnstalleerd …

Jawel, het was voor het eerst in april de hele dag bewolkt en regenachtig …

Onze tuin en natuur & landbouw kunnen eerst nog wel wat regen gebruiken, maar vanaf volgende week mag de zon wat mij betreft weer volop schijnen. Wij zijn er klaar voor …

Uitgelicht verval

Door een noodlottige samenloop van omstandigheden zit ik sinds enkele dagen met het rechter pootje omhoog om een gekneusde enkel en een steriele ontsteking op mijn scheenbeen tot rust te brengen.
Hoe dat precies is gekomen …? Uit vrees dat haar schuldgevoelens dan nog groter worden, heeft Aafje liever dat ik daar niets over vertel …

Deze week ben ik dus nog wat meer aan huis en tuin gekluisterd dan ik sinds het begin van het coronatijdperk toch al was. Maar gelukkig kan ik in noodgevallen altijd terugvallen op mijn rijk gevulde archief. Op die manier lukt het in dit geval ook prima om mijn korte serie over licht en schaduw voort te zetten. Vandaag doe ik dat onder de titel ‘Uitgelicht verval’, want dat gaat in feite zowel op voor mijn voet als voor deze oude boerderij …

Venus en de asgrauwe maan

Donderdag was het nieuwe maan, toen was de maansikkel echter nog zo smal dat ik hem niet heb kunnen ontdekken. Gisteravond was hij wel goed te zien, daarom heb ik het statief rond 22:00 uur even in de voortuin opgesteld om een paar foto’s te maken van de maansikkel en de tegenwoordig niet te missen planeet Venus …

Als bonus kreeg ik niet alleen de maansikkel te zien, maar ook de rest van de maan was vaag zichtbaar. Dat resterende van de maan werd zichtbaar door het zogenoemde asgrauwe licht. Dat is zonlicht dat door de aarde naar de maan wordt gezonden en vervolgens door de maan weer naar de aarde teruggekaatst wordt, waarna het hier zichtbaar wordt. Dit licht is het best waarneembaar zo’n 3 à 4 dagen vóór en na nieuwe maan, als de maan boven en de zon onder de horizon staat …

Door nog even wat verder in te zoomen, worden op de scheiding van licht en donker ook de kraters op het maanoppervlak weer zichtbaar. Ik heb het wel vaker gezegd, het zijn juist die kraters die de maan voor mij zo aantrekkelijk maken om naar te kijken …

Kievit verjaagt kiekendief

Zondagochtend heb ik weer eens een ritje naar de Jan Durkspolder gemaakt. Tot een week of zes geleden zat ik daar graag eens even in de grote vogelkijkhut. Tegenwoordig bekijk ik de wereld vanuit mijn mobiele kijkhut, en die stond zondag goed opgesteld. Al snel zag ik een bruine kiekendief over de oever van de plas zweven …

Het leverde blijkbaar niet direct iets op, want na enige tijd maakte hij zich op voor een tweede rondvlucht. Dat had hij beter niet kunnen doen …

Zodra de kiekendief tijdens deze tweede ronde te dicht bij het nest van een kievitenpaar kwam, kreeg hij een kievit achter zich aan. Maak nooit een kievit kwaad, want dat is een lastige tegenstander. Achterna gezeten door de kievit verdween de kiekendief dan ook al snel uit zicht …

Daarna keerde de rust terug in de Jan Durkspolder. Terwijl ik huiswaarts reed, bleven de vogelkijkhut en de op oude fundamenten van een boerderij gebouwde uitkijktoren ‘Romsicht’ in alle rust staan waar ze stonden …