Donderdag was het nieuwe maan, toen was de maansikkel echter nog zo smal dat ik hem niet heb kunnen ontdekken. Gisteravond was hij wel goed te zien, daarom heb ik het statief rond 22:00 uur even in de voortuin opgesteld om een paar foto’s te maken van de maansikkel en de tegenwoordig niet te missen planeet Venus …

Als bonus kreeg ik niet alleen de maansikkel te zien, maar ook de rest van de maan was vaag zichtbaar. Dat resterende van de maan werd zichtbaar door het zogenoemde asgrauwe licht. Dat is zonlicht dat door de aarde naar de maan wordt gezonden en vervolgens door de maan weer naar de aarde teruggekaatst wordt, waarna het hier zichtbaar wordt. Dit licht is het best waarneembaar zo’n 3 à 4 dagen vóór en na nieuwe maan, als de maan boven en de zon onder de horizon staat …

Door nog even wat verder in te zoomen, worden op de scheiding van licht en donker ook de kraters op het maanoppervlak weer zichtbaar. Ik heb het wel vaker gezegd, het zijn juist die kraters die de maan voor mij zo aantrekkelijk maken om naar te kijken …