Toen we de trap weer hadden beklommen om nog eens bij het Urker vissersmonument te kijken, troffen we daar de rust aan die we er zochten. Er liepen alleen nog een paar oudere mensen …

Het vissersmonument is op 11 mei 1968 onthuld door koningin Juliana. Het kunstwerk stelt een vissersvrouw voor, die nog één keer achterom kijkt naar zee, vanwaar haar geliefde(n) had(den) moeten komen. Op de 36 marmeren platen staan 379 namen van hen die op zee het leven verloren. Herman Heijermans schreef het al in ‘Op hoop van zegen‘: ‘De vis wordt duur betaald …’

De visserij en de visverwerkende industrie brachten welvaart naar het voormalige eiland Urk. Maar Urk en zijn inwoners hebben daar ook zwaar voor moeten betalen. Vroeger werd de visserij nog niet uitgeoefend met moderne technieken en grote kotters. De botters en kotters, waarmee zij de zee op gingen, waren kwetsbare scheepjes waarvan er veel zijn vergaan in stormen. Veel vissers hebben de visserij met hun leven moeten bekopen, hun lichamen werden vaak ook nooit meer teruggevonden. Stil tuurden we van bij die lange rij namen nog een tijdje over het IJsselmeer …

– wordt vervolgd