Dit verhaal is eerder gepubliceerd op 5 december 2008 op mijn oude web-log.

Ruim twintig jaar lang heb ik in de schaduw van Bram van der Vlugt op 5 december de mooiste en meest dankbare hoofdrol gespeeld, die je je maar kan wensen. Dat begon allemaal ergens eind jaren zeventig, toen ik werd gevraagd om als Sinterklaas op te treden bij het kinderwerk in een wijkcentrum in Drachten. Het verhaal daarover heb ik hier vorig jaar al eens verteld.

Naar mate mijn leeftijd vorderde, was die rol me meer en meer op het lijf geschreven, en werden de randvoorwaarden beter. Vanaf begin jaren tachtig was ik elk jaar op 5 december te gast op een basisschool. Langzaam maar zeker werden pak en pruik beter. Toen er een eigen – bijna op maat gemaakt – pak met toebehoren werd gekocht door de school, was het helemaal af …

Ook de secundaire arbeidsomstandigheden gingen stapsgewijs vooruit. Waar de Goedheiligman het in de beginjaren moest stellen met een banketstaaf als dank – een echt lekkere van de warme bakker, dat dan weer wel – kwamen daar in de loop der jaren stapje voor stapje een flesje wijn en een cadeaubon bij. Het spreekt voor zich, dat daar mijnerzijds wel iets tegenover moest staan … In 1994 had het organiserend comité bedacht, dat Sinterklaas maar eens niet met de auto, maar te paard bij de school moest aankomen. Dat ik nog nooit van mijn leven op een paard had gezeten, speelde geen rol. Paardrijlessen waren al geregeld …

En zo toog ik een aantal weken achtereen naar een manege op een boerderij hier ergens in de buurt. Ik kreeg les van de frêle dochter van de boer, en ik kreeg goed les ook. Het viel me allemaal niet mee, maar heel langzaam raakte ik vertrouwd met wat het makste paard van stal heette te zijn. En dat was niet zomaar een paard … nee, dit was zo’n grote stoere zwarte Friezin met van die prachtige lange manen. Het was al een hele klus om op te stijgen op dat grote dier, maar uiteindelijk kreeg ik de slag te pakken. Ik bleef het overigens somber inzien om dit in vol ornaat te doen, maar de juffer – stom, ik ben haar naam vergeten, maar ja … ook Sinterklaas en ik worden een dagje ouder – zei dat het allemaal goed zou komen. Daar hield ik me dus maar aan vast …

Heel rustig en bedaard hobbelde ik de eerste rondjes op de rug van het paard. Ik was blij dat de juffer ernaast liep met het paard stevig aan de lijn. Maar ik vertrouwde het voor geen cent … het was maar zo’n klein juffertje, en het was zo’n groot en sterk paard … Ondanks pijntjes alom in mijn lijf raakte ik na verloop van tijd toch vertrouwd met ’t paard. Het kwam zover dat ik los mijn rondjes mocht rijden, nou ja … het was meer stappen, maar toe maar, ik reed …

Anderhalve week vóór de grote dag stond de eerste grote repetitie op het programma. Na het gebruikelijke praatje en de intussen zo vertrouwde schouderklopjes, zadelde ik het paard. Toen die klus naar tevredenheid was afgerond, kreeg ik een oud gordijn omgehangen, dat even diende als de mantel van Sinterklaas. Eenmaal buiten met het paard zette ik mijn linkervoet in de stijgbeugel, even een paar hupjes op mijn rechterbeen en dan …
Terwijl ik mijn rechterbeen, gevolgd door het gordijn, over het paard probeerde heen te zwaaien, ging hij van halem … Bokken, steigeren en wegwezen … daar lag ik op mijn rug in het zand … kansloos!

Nadat ik was opgekrabbeld en het paard met de nodige moeite weer was gevangen en tot bedaren gebracht, kwamen we tot de conclusie dat het paard blijkbaar was geschrokken van dat vreemde kleed op haar achterlijf. Mijn voorbeeldige lerares nam zich voor om het paard daar dan maar snel aan te laten wennen. Ze voegde meteen de daad bij het woord. Met het gordijn omgebonden besteeg ze vrijwel moeiteloos het paard. Warempel, ze stapte zo met hem door de ring. Nou ja, even dan … Al snel begon het paard weer zozeer te bokken en te steigeren, dat ook mijn lerares na een korte rodeoshow niet te paard bleef. Zichtbaar geschrokken, maar bewonderenswaardig rustig krabbelde ze weer op. Ze bleef optimistisch en kordaat. Het zou allemaal wel goed komen …

Die hoop heb ik haar maar snel ontnomen. Ik moest er niet aan denken, dat zo’n tafereel zich zou ontvouwen voor de ogen van al die goedgelovige kindertjes … Voor deze Sinterklaas in ieder geval dat jaar geen paard! Gelukkig wist de boer raad. Hij zegde toe Sinterklaas op de vroege ochtend van 5 december geheel kosteloos met het rijtuigje naar de school te zullen brengen. Hulde voor de boer!

Laat ik nou uitgerekend van die intocht op 5 december 1994 nog wat videobeelden in mijn archief hebben …

Enkele maanden nadat de MS zich in 2004 had geopenbaard, heb ik nog een poging gewaagd om die prachtige traditie, die hoogtijdag, in stand te houden. Vooraf had ik overleg gehad met de school om hen te wijzen op de noodzaak om een vervanger achter de hand te hebben, voor het geval dat … En dat was maar goed ook, want toen puntje bij paaltje kwam, ging het jammer genoeg niet.

Vanwege de onzekerheid waarmee je met MS dagelijks leeft, heb ik daarna helaas voorgoed ook een punt achter deze carrière moeten zetten. Ik mis het ieder jaar nog weer, en dat zal ook altijd wel zo blijven … Het trouwe Pietje, dat al die jaren donderjagend en gekscherend aan mijn zijde verkeerde, heeft sindsdien nog een aantal jaren met een andere Klaas opgetreden. Zakelijk konden die twee het wel goed met elkaar vinden, maar ook het Pietje verlangde stiekem nog wel eens naar die goeie ouwe tijd, waarin wij samen optraden. 5 december was dan wel vooral de dag voor de kinderen, maar het was toch ook altijd onze dag, die van Piet en mij …

Als de altijd gezellige nababbel – geheel in stijl – met het personeel voorbij was, en Piet en ik tegen tweeën waren afgeschminkt, gingen we samen Drachten in om onder het genot van een goed glas wijn ergens een hapje te eten. Een hoogtepuntje in het jaar, waar ik nog steeds met plezier op terug kijk.
Nee, ik kijk niet om in wrok. Ik koester slechts prachtige herinneringen en gelukkig heb ik de foto’s en de video nog.

Ik wens jullie allemaal een gezellig Sinterklaasfeest.