Stormschade?

Nou, reken maar! Maar gelukkig niet bij ons. De schutting van één van de buren werd meteen bij de passage van storm Dudley op woensdagavond al geveld. Sindsdien ligt hij horizontaal gestrekt in de tuin. Uitgerekend die schutting werd in juni 2015 ook al eens geveld door een windhoos of een valwind

Verder gingen er in de buurt aan verschillende kanten enkele bomen plat. Bij ons bleef het beperkt tot het regelmatig buiten zijn oevers treden van de vijver. Tijdens de zware buien stond er al snel een paar centimeter water op een flink deel van het terras …

Maar ja, dat is ook wel een beetje eigen schuld. Op ons verzoek heeft mijn meest handige zwager de afvoer van het regenwater vanaf het dak veranderd. Het water loopt daar nu via het dakje van het fietsenhok naar onze regenton. Wanneer de ton vol is, gaat het water via een ondergrondse overloop naar de achterkant van de vijver …

Onder normale omstandigheden gaat dat lang goed, maar bij de stormbuien van de afgelopen dagen loopt het nieuwe waterafvoersysteem tegen zijn grenzen. Zodra de vijver vol is, loopt het overtollige water het terras op, om zich daar te verzamelen in het zuidoostelijke kwadrant van het terras. Na enige tijd wordt een kleine verhoging aan de zuidkant van het terras overwonnen. Vanaf dat moment loopt het water langzaam over het paadje naar achteren. Waar het paadje bijna aan het eind van de tuin een bocht naar links maakt, vormt zich een grote plas. Als ook dat spaarbekken gevuld is, zoekt het water zich een weg naar de schuttingdeur. Daar loopt het vervolgens door de steeg naar de gemeentelijke regenwaterafvoer enkele meters verderop …

Uiteindelijk raken we het overtollige water dus wel kwijt, maar vanuit praktisch oogpunt is een ingreep op termijn wel het overwegen waard. Kijkend naar het leven in de vijver kan het vanuit oogpunt van natuur en milieu echter bijna niet beter functioneren dan op de huidige manier. De waterplanten tieren welig, en er hangen nu al twee dikke kikkers in de vijver rond …

Ook op grotere schaal valt het niet mee om het overtollige regenwater kwijt te raken. Daarom is het aloude Woudagemaal bij Lemmer weer onder stoom gebracht. De Leeuwarder Courant plaatste zojuist een filmpje over de werking van dit geweldig mooie stuk stoomtechniek:

https://lc.nl/friesland/fryske_marren/Woudagemaal-bij-Lemmer-deze-week-ingezet-om-regen-af-te-voeren.-Bekijk-hoe-het-oudste-gemaal-ter-wereld-werkt-27493980.html

Weertje, hè!?

Een ouderwetse herfststorm genaamd Bella in plaats van ’n gezellig sneeuwstormpje tussen kerst en oud & nieuw …

Het is nu niet echt het ideaalplaatje wat ik me van de corona-eindejaarstijd had voorgesteld …

In plaats van een sneeuwwandeling heb ik vanmorgen een kuiertje door mijn foto-archief gemaakt …

Nawoord op een virtuele vakantie

– Virtueel naar Frankrijk 59 –

Het was me een genoegen om in deze herfstige coronatijd uitgebreid terug te blikken op onze korte vakantie aan de Noord Franse kust in mei/juni 2005. Met dank aan een fijn digitaal fotoarchief, een nog goed werkend langetermijngeheugen en een ruime fantasie werd het echt een lekkere, 59 dagen durende virtuele vakantie.

De laatste foto die ik van deze vakantie laat zien, is de onderstaande foto. Ik heb hem op 3 juni om 13:49 uur gemaakt, omdat de oceaan op dat moment in noordwestelijke zon, zee en rust uitstraalde, welhaast het ideale vakantiebeeld. Precies twaalf minuten later kwam vanuit het zuidwesten die machtig mooie rolwolk op me af en sloeg het weer ineens weer om. Zo snel kan het gaan daar. Hoe mooi wil je het als fotograaf hebben …!?

Bij het herbeleven van deze vakantie, kwam ik op zoek naar wat extra informatie over de omgeving o.a. uit bij een in Ault wonende fotograaf. Hoewel ik me normaal gesproken verre houd van Facebook, heb ik nu eens een uitzondering gemaakt. Sylvain Coutant struint de omgeving van Ault volgens mij dag & nacht in weer & wind af op zoek naar mooie foto’s van landschap en natuur (vooral ook veel mooie vogelfoto’s). Ik ben zo vrij geweest om een paar van zijn foto’s hier te gebruiken om te laten zien wat wij net gemist hebben. Deze foto’s maken ook meteen duidelijk waarom het haunted house, dat op het randje van de krijtrots op de achtergrond van de laatste drie foto’s stond, intussen is gesloopt. Kijk maar eens hoe de golven daar op de krijtrotsen beuken …

Daarmee ben ik aan het eind van deze serie gekomen. Jullie waren een fijn publiek. Bedankt voor alle reacties en likes!

Een stormachtig afscheid

– Virtueel naar Frankrijk 58 –

Toen ik die nacht even wakker werd, hoorde ik de luiken aardig klapperen en kraken. Ik draaide me nog eens lekker om en besteedde er verder heen aandacht aan. Toen ik de volgende ochtend de gordijnen opende, bood de oceaan een aanblik, die ik die week nog niet eerder had gezien: bruisende witte koppen krulden om op wilde golven …

Vooraf was ik het zeker niet van plan geweest, maar nu zat er niets anders op dan voor vertrek toch nog maar even af te dalen naar de plek aan de voet van de krijtrotsen waar eerder al een deel van het betonnen voetpad was weggeslagen …

Daar heb ik de onderstaande foto’s gemaakt, die ik maar weer tot een diashow aaneen gesmeed heb …

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een tijdje heb ik mezelf er node weg moeten rukken. We hadden afgesproken niet te laat te vertrekken, want een uurtje of zes zou de thuisreis al snel gaan duren …

– wordt nog één keer vervolgd –

Weer een storm overleefd

Niet alle lampionnetjes hebben de rukwinden van Ciara en de regenvlagen van Dennis goed doorstaan. Maar ondanks alle natuurgeweld, hing er gistermiddag nog steeds een tiental lampionnetjes vrolijk wapperend in de wind. Dit waren er twee van …

Toen mijn fotomaatje Jetske hier vorige week was, ontdekte ze dat Ciara schijnbaar een takje met drie lampionnetjes uit de plantenbak had geplukt. Die had ze vervolgens heel sympathiek naast ons vijvermeisje op de rand van de vijver gelegd …

Met het oog op de komst van Dennis heb ik dat takje voor het weekend maar even gezekerd door er een steen op te leggen. Twee van de drie lampionnetjes kwamen daarbij mooi op de warm ingepakte bovenbenen van ’t vijvermeisje te liggen. Gistermiddag hing de bovenste van het drietal zachtjes in de zon heen en weer te wiegen. Als je de 2 foto’s hierboven vergelijkt met de 2 hieronder, dan is meteen duidelijk wat een beetje zon met de wereld doet …

Ik sluit af met een mooi lampionnetje dat nog boven de plantenbak hing. Bij dit exemplaar is mooi te zien dat de bovenkant van het kelkje alleen nog uit nerven bestaat, terwijl verder naar beneden het vliesje er nog goeddeels omheen zit …

Man, vrouw, mees

Vandaag begin ik met een paar foto’s die ik drie weken geleden van de hazelaar heb gemaakt. Dat is tenslotte een beeldbepalend, ’s zomers zelfs dominant onderdeel van onze tuin. Gisteren kon je hem door een druppel heen nog op zijn kop zien staan.

Vandaag gaat het me om de bloeiwijze van de hazelaar. De hazelaar is een zogenaamde naaktbloeier: hij bloeit voordat de bladeren aan de boom of struik verschijnen. Voor de bestuiving is de hazelaar afhankelijk van de wind. Aan de hazelaar zitten de mannelijke en de vrouwelijke bloeiwijzen apart. De mannelijke bloei kent iedereen wel, dat zijn de opvallende langwerpige, geelwitte katjes die vaak al in januari vrolijk hangen te wapperen …

De vrouwelijke bloemetjes zijn een stuk minder bekend. Het zijn kleine rode bloempjes, die zo onopvallend zijn dat veel mensen ze nog nooit gezien hebben. Staand onder onze hazelaar valt het ook niet mee om ze met het blote oog te zien, daarvoor hangen ze al bijna te hoog. Om ze goed te tonen, komt de macrolens er eigenlijk aan te pas, maar ook daarvoor hangen de bloempjes te hoog. Ik volsta daarom met een uitsnede van de eerste foto …

En de mees …?

Dat is de koolmees die ik zaterdagochtend in de hazelaar kon fotograferen. Op die foto is mooi te zien dat de kleur van de katjes al flink is veranderd. Ook kun je zien dat de structuur van de katjes een stuk opener is dan op de eerste foto. Na de passage van Ciara is het meeste stuifmeel er intussen wel uitgewaaid …

Stoarmige moandei

Hopelijk heeft Ciara bij de meesten van jullie weinig of geen schade aangericht. Dat dat niet overal is gelukt, is op het weblog van mijn fotomaatje te zien, daar werd een appelboom wat al te innig geknuffeld door Ciara: ‘Schade door winterstorm Ciara’.

Zelf heb ik gelukkig geen foto’s kunnen maken van stormschade in de tuin. De enige zichtbare schade bestaat uit wat loshangende twijgjes aan de onderkant van het duivennest in de hazelaar. Dat is de moeite van het fotograferen niet echt waard …Stormy Monday - 1

Omdat mijn benen vandaag een draagkracht van naar schatting 0.5 hebben, laat ik het even bij een paar foto’s uit het archief. Deze foto’s heb ik aan de noordkant van de Leijen (Google Maps) gemaakt op een onstuimige dag in februari 2008 …

Buiten is het nog steeds rûzich, binnen is het met bijpassende muziek goed toeven …