Ik had november willen afsluiten met een paar kleurrijke foto’s uit het archief. De actualiteit besliste helaas anders …
Gisteren hebben we op afstand afscheid moeten nemen van een oude vakantievriend. Nico is op 79-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van Corona. Zoals het monument op de plek waar we elkaar leerden kennen ooit is gevallen ten tijde van een storm …
Het was een feest om je te leren kennen, Nico. Voor mij was je een voorbeeld van doorzettingsvermogen en levensvreugd. Je zult gemist worden, vooral door Janske en de (klein)kinderen, maar ook door vele anderen.
Zoals ik gisteren al schreef, hadden we de afgelopen weken op proef een leasehond over de vloer in Huize Afanja. Nu was het natuurlijk niet echt een leasehond, maar zo ben ik Oskar in de loop der jaren wel gaan noemen. Een hond waar je maar af en toe een paar weken aan gebonden bent, heeft natuurlijk zo zijn voordelen …
Oskar is de ontzettend lieve 4-jarige schapendoes van de kinderen. Al sinds de herfstvakantie van 2017, toen Oskar een hummel van enkele maanden was, passen wij tijdens vakanties van de jeugd op Oskar. De eerste jaren deden we dat in het huis van de kinderen. Dit jaar hebben we het op mijn voorstel eens anders gedaan …
Aafje wil al langere tijd graag weer een hond. Ik zeg ‘weer’, omdat Aafje vroeger ook al een hond heeft gehad. Zelf ben ik meer een kattenmens dan een hondenmens, maar principiële bezwaren tegen een hond in huis heb ik niet. Daarom heb ik – zeker sinds ik MS heb – altijd gezegd, dat ik het op zich prima vind, maar dan wel vanaf Aafjes’ pensionering. Een hond moet namelijk zijn beweging hebben, en die kan ik hem niet altijd geven. Er zijn van die dagen dat ik al moe ben van een paar keer heen en weer lopen in de tuin, en zo groot is die nou ook weer niet …
Nu Aafje sinds begin dit jaar gepensioneerd is, werd de vraag ‘Nemen we een hond of niet?’ echt actueel. Eigenlijk hadden we onze zinnen stiekem al wat op een pup gezet. Maar dat ging niet door, omdat moeder natuur niet mee wilde werken. Dat gaf mij echter wel de gelegenheid om voor te stellen Oskar ditmaal maar eens een paar weken hier naartoe te halen in de vakantie van de kinderen. Dat leek me de beste manier om eens te kijken hoe het is om ons huis met een hond te delen. En niet minder belangrijk, dan zou Aafje weer eens een tijdje in onze eigen omgeving kunnen ervaren of ze het nog steeds zo leuk vindt om in weer en wind de hond vier keer per dag uit te moeten laten …
En dus werd Oskar hier twee weken geleden gedropt samen met een grote zak brokken en zijn water- en voerbak. De volgende dag ging hij op verkenning in de tuin, alles werd uitgebreid bekeken en besnuffeld. Bij de schuttingdeur aangekomen, besloot hij eerst maar eens een flinke vlag te planten. Nu wist de hond van de buren in ieder geval dat Oskar het hier voorlopig voor het zeggen had …
Zo’n dier vertelt er niet veel over natuurlijk, maar ik heb wel de indruk gekregen dat hij zich wel thuis voelde in de tuin. Er waren fijne zonnige plekjes om lekker te liggen, en als het te warm werd was er schaduw voor handen, had hij al snel ontdekt. Het duurde niet lang of hij was zelfs bevriend met onze terraspoes, ze hebben menigmaal lekker dicht tegen elkaar liggen slapen op het terras …
Vanmiddag wordt Oskar weer herenigd met de echte baasjes. Ik heb nu al een beeld hoe dat zal verlopen en hoe hyper zowel Oskar als kleinzoon Pepijn zullen zijn, zodra ze elkaar weer in het oog krijgen …
Aafje en ik gaan de komende tijd eens rustig evalueren. We zullen de voor- en nadelen nog eens rustig op een rijtje zetten om daarna de blik op de toekomst te richten. Kortom: zal t.z.t. hoe dan ook vervolgd worden.
Het was me een genoegen om in deze herfstige coronatijd uitgebreid terug te blikken op onze korte vakantie aan de Noord Franse kust in mei/juni 2005. Met dank aan een fijn digitaal fotoarchief, een nog goed werkend langetermijngeheugen en een ruime fantasie werd het echt een lekkere, 59 dagen durende virtuele vakantie.
De laatste foto die ik van deze vakantie laat zien, is de onderstaande foto. Ik heb hem op 3 juni om 13:49 uur gemaakt, omdat de oceaan op dat moment in noordwestelijke zon, zee en rust uitstraalde, welhaast het ideale vakantiebeeld. Precies twaalf minuten later kwam vanuit het zuidwesten die machtig mooie rolwolk op me af en sloeg het weer ineens weer om. Zo snel kan het gaan daar. Hoe mooi wil je het als fotograaf hebben …!?
Bij het herbeleven van deze vakantie, kwam ik op zoek naar wat extra informatie over de omgeving o.a. uit bij een in Ault wonende fotograaf. Hoewel ik me normaal gesproken verre houd van Facebook, heb ik nu eens een uitzondering gemaakt. Sylvain Coutant struint de omgeving van Ault volgens mij dag & nacht in weer & wind af op zoek naar mooie foto’s van landschap en natuur (vooral ook veel mooie vogelfoto’s). Ik ben zo vrij geweest om een paar van zijn foto’s hier te gebruiken om te laten zien wat wij net gemist hebben. Deze foto’s maken ook meteen duidelijk waarom het haunted house, dat op het randje van de krijtrots op de achtergrond van de laatste drie foto’s stond, intussen is gesloopt. Kijk maar eens hoe de golven daar op de krijtrotsen beuken …
stoarm – storm – tempête
krekt mist
net gemist
juste manqué
Daarmee ben ik aan het eind van deze serie gekomen. Jullie waren een fijn publiek. Bedankt voor alle reacties en likes!
Toen ik die nacht even wakker werd, hoorde ik de luiken aardig klapperen en kraken. Ik draaide me nog eens lekker om en besteedde er verder heen aandacht aan. Toen ik de volgende ochtend de gordijnen opende, bood de oceaan een aanblik, die ik die week nog niet eerder had gezien: bruisende witte koppen krulden om op wilde golven …
Vooraf was ik het zeker niet van plan geweest, maar nu zat er niets anders op dan voor vertrek toch nog maar even af te dalen naar de plek aan de voet van de krijtrotsen waar eerder al een deel van het betonnen voetpad was weggeslagen …
Daar heb ik de onderstaande foto’s gemaakt, die ik maar weer tot een diashow aaneen gesmeed heb …
Deze slideshow vereist JavaScript.
Na een tijdje heb ik mezelf er node weg moeten rukken. We hadden afgesproken niet te laat te vertrekken, want een uurtje of zes zou de thuisreis al snel gaan duren …
Die avond heb ik tegen tien uur nog een paar foto’s gemaakt van de laatste zonsondergang in deze vakantie, die in werkelijkheid een stuk korter duurde dan de huidige virtuele vakantie …
Tegen middernacht ben ik tot slot nog één keer het balkon op gegaan om een paar foto’s te maken van de twinkelende lichtjes van Cayeux-sur-Mer in de verte en eentje van de nachtelijke hemel in noordelijke richting. Daarmee was het in fotografisch opzicht wel klaar, dacht ik …
Aan het eind van die middag en het begin van de avond bleven lucht en oceaan zich op hun mooist tonen. Op verschillende momenten kregen we weer een mooie lichtshow en een fraai kleurenpalet voorgeschoteld …
Spreekt voor zich, dat ik daar zo lang mogelijk van ben blijven profiteren …
Afanja's Weblog 