Nadat mem de afgelopen twee weken heel moedig en standvastig alle levensverlengende medicatie heeft geweigerd, is ze intussen op haar eindstation aangekomen. Sinds maandagavond hebben we als kinderen beurtelings gewaakt bij haar bed. Gistermorgen was het even moeilijk, omdat ze weer veel pijn had en onrustig in bed lag. Kort nadat de pijn- en slaapmedicatie goed was ingesteld, werd mem rustiger. Afgelopen nacht is ze om 4:30 uur rustig ingeslapen, terwijl mijn zuster aan haar bed zat.

Het meisje met de zwanen – op de foto’s hieronder in de bloei van haar leven – is niet meer. Het is goed zo …