Oftewel: de wal en de sloot …

Sinds ik begin dit jaar griep gepaard gaand met een fikse longontsteking heb gehad, ben ik eigenlijk nog geen dag echt fit geweest. Zo lang ik wat in mijn stoel zit, gaat het allemaal wel, maar zodra ik wat onderneem, ben ik bij het minste of geringste doodmoe. Nu is dat bij MS geen vreemd beeld, maar omdat de vermoeidheid ditmaal wel erg lang aanhoudt, heb ik me onlangs toch maar weer eens bij de huisarts gemeld voor een bloedonderzoek. Aafje drong er op aan, dat ik me ook maar weer eens op Lyme moest laten prikken …

En zo geschiedde het, dat ik ruim een week later te horen kreeg, dat het algemene bloedbeeld keurig was, maar dat er wel degelijk sporen van Lyme in mijn bloed zijn aangetroffen. Volgens het laboratorium gaat het om een oude(re) besmetting. Als dat zo is, dan heb ik in het verleden blijkbaar een verkeerde of een te korte anti-bioticakuur gekregen om die besmetting te bestrijden. Tenzij er nadien eens een teek aan mijn aandacht is ontsnapt, maar dat kan ik mij nauwelijks voorstellen, omdat ik mezelf na iedere fotokuier in de natuur aan een tamelijk grondige inspectie onderwerp …

Hoe dan ook, intussen ben ik begonnen aan een langer durende kuur. De ellende is dat ik daar voorlopig alleen maar vermoeider van word, en dat kwam de afgelopen dagen met de bevrijdingsfestiviteiten en de beide kleinzoons op bezoek bepaald niet goed uit, maar ik heb me er weer manmoedig doorheen geslagen. Als jullie me de komende tijd eens een dagje missen, dan ben ik ongetwijfeld weer eens in mijn stoel in slaap gesukkeld …