Ik voel me nog wat roestig, maar met hier en daar nog wat wagensmeer, komt er wel weer beweging in …

Ik voel me nog wat roestig, maar met hier en daar nog wat wagensmeer, komt er wel weer beweging in …
Ik hâld it heakje der noch mar efkes op …
Noch mar efkes rêstich oan …
Half februari werden bijna alle bomen in onze straat in opdracht van de gemeente op professionele wijze geveld. Heel jammer, want behalve voor een mooi groen beeld, zorgden ze op warme dagen ook voor wat lokale verkoeling. Maar ja, er zat ziekte in en zachte heelmeesters maken stinkende wonden, daarom zijn ze gerooid. Maar ze zijn wel meteen keurig vervangen door nieuwe bomen, zodat we nu een jonge esdoorn voor de deur hebben …
En over ziekte gesproken, sinds begin deze week zijn Aafje en ik geveld door een vervelend (griep)virus. Ook dat is jammer, want het ging zo goed. Drie jaar lang hebben we Corona buiten de deur kunnen houden, en sinds 2015 had ik al geen griep meer gehad. Maar nu zit ik al dagenlang met een kop vol snot en niet aflatende hoestbuien. Zo lang ik rustig achter mijn pc zit, gaat het prima, maar zodra ik ga praten, lachen of bewegen, gaat het mis. Ik blijf dus maar rustig wat zitten …
De meest actuele foto’s en logjes die klaar waren voor publicatie zijn even op, maar ik heb nog genoeg in voorraad, dus dat komt goed. Vervelender is dat ik vandaag weer een fotokuier met Jetske heb moeten afzeggen. En nog vervelender is dat we morgenavond een filmconcert van muziekvereniging ‘de Bazuin Scheerwolde’ moeten afzeggen, waarin Jetske een stevig partijtje mee blaast.
Het is jammer, maar ’t is niet anders. In tegenstelling tot de bomen, waarmee ik dit logje begon, hoop ik niet voorgoed geveld te zijn. Als het een beetje meezit, kom ik binnenkort weer tot leven zoals dat ook bij de maggiplant het geval is …
Oftewel: de wal en de sloot …
Sinds ik begin dit jaar griep gepaard gaand met een fikse longontsteking heb gehad, ben ik eigenlijk nog geen dag echt fit geweest. Zo lang ik wat in mijn stoel zit, gaat het allemaal wel, maar zodra ik wat onderneem, ben ik bij het minste of geringste doodmoe. Nu is dat bij MS geen vreemd beeld, maar omdat de vermoeidheid ditmaal wel erg lang aanhoudt, heb ik me onlangs toch maar weer eens bij de huisarts gemeld voor een bloedonderzoek. Aafje drong er op aan, dat ik me ook maar weer eens op Lyme moest laten prikken …
En zo geschiedde het, dat ik ruim een week later te horen kreeg, dat het algemene bloedbeeld keurig was, maar dat er wel degelijk sporen van Lyme in mijn bloed zijn aangetroffen. Volgens het laboratorium gaat het om een oude(re) besmetting. Als dat zo is, dan heb ik in het verleden blijkbaar een verkeerde of een te korte anti-bioticakuur gekregen om die besmetting te bestrijden. Tenzij er nadien eens een teek aan mijn aandacht is ontsnapt, maar dat kan ik mij nauwelijks voorstellen, omdat ik mezelf na iedere fotokuier in de natuur aan een tamelijk grondige inspectie onderwerp …
Hoe dan ook, intussen ben ik begonnen aan een langer durende kuur. De ellende is dat ik daar voorlopig alleen maar vermoeider van word, en dat kwam de afgelopen dagen met de bevrijdingsfestiviteiten en de beide kleinzoons op bezoek bepaald niet goed uit, maar ik heb me er weer manmoedig doorheen geslagen. Als jullie me de komende tijd eens een dagje missen, dan ben ik ongetwijfeld weer eens in mijn stoel in slaap gesukkeld …
Het griepje werd een griep, en die ging vervolgens gepaard met een fikse longontsteking. Alleen antibiotica was niet genoeg om me daarvan af te helpen, maar na een pittige stootkuur prednisolon heb ik nu dan toch weer lucht …
Nu nog van de ergste vermoeidheid af zien te komen, want ik heb de afgelopen twee weken toch wel een jasje uitgetrokken. Fotokuiertjes zitten er eerst zeker nog niet in, maar rustig verder werkend aan mijn herstel zal ik de komende dagen in elk geval weer eens een digitaal rondje langs wat weblogs maken.
Vorige week zaterdag schreef ik hier dat het jaar allerminst goed was begonnen. Nu we een week verder zijn, kan ik helaas alleen maar vaststellen dat het vervolg tot dusver niet echt veel beter is geweest.
Zondagavond werd Aafje geveld door de griep. Dat kon er nog net bij, terwijl haar moeder nog steeds in zorgelijke toestand in het ziekenhuis lag … Maar als de griep je wil pakken, dan doet hij dat, ongeacht of je een griepprik hebt gehad of niet. In een poging om te voorkomen dat ik ook ten prooi zou vallen aan de griep, dook Aafje het logeerbed in.
Dat heeft -niet geheel onverwacht- niks geholpen, want maandagavond ging ik ook plat. Terwijl Aafje in de loop van dinsdag en woensdag gelukkig weer snel opkrabbelde, raakte ik van de regen in de drup. Ik wist een paar dagen en nachten achtereen niet hoe ik moest liggen, zitten of staan van de pijn en ik moest bijna kruipend de trap op, zodat Aafje woensdag besloot de huisarts te bellen. Die kwam tot de conclusie dat ik er een longontsteking bij had gekregen. De antibiotica die ze me heeft voorgeschreven, begint na drie dagen heel voorzichtig resultaat af te werpen, want het hoesten wordt gestaag minder. Maar àls ik eenmaal een hoestbui heb, dan schieten er ook meteen weer fikse pijnscheuten door mijn hele ribbenkast heen en ook met diverse bewegingen moet ik het voorzichtig aan doen. Het spreekt voor zich, dat ik conditioneel intussen weer flink heb ingeleverd, maar er zijn veel ergere dingen …
Zo kregen we vanuit het ziekenhuis te horen, dat de artsen niets meer voor Aafjes’ moeder kunnen doen. Haar algehele gezondheidstoestand is te slecht om nog levensverlengende operaties te kunnen doorstaan. Vanmorgen is ze uit het ziekenhuis ontslagen en met een ambulance naar huis gebracht. Met vereende krachten proberen familieleden, thuiszorgmedewerkers en een aantal vrijwilligers schoonmoeder daar op haar vertrouwde plekje op een zo prettig mogelijk manier door haar laatste levensfase heen te helpen.
Mijn bijdrage zal daarbij voorlopig slechts van symbolische aard kunnen zijn, en ook in weblogland zal ik eerst nog nauwelijks of niet actief zijn. Voor mij is het eerst zaak om goed uit te zieken, zo heb ik van verschillende kanten gehoord.