Terug naar de Koude Oorlog

In januari van dit jaar werd bij RTV Drenthe een documentaireserie getiteld ‘Het mysterie van Darp’ uitgezonden. Nadat Jetske me daarover had getipt, heb ik die serie gevolgd. Behalve dat er boeiende verhalen werden verteld over zaken die zich in de periode 1961-1990 rond de ‘Atoomsite’ bij de Amerikaanse basis bij Havelterberg hebben afgespeeld, zagen Jetske en ik er ook iets in wat we er tijdens ons bezoek in 2014 niet hadden gezien …

Onze nieuwsgierigheid was gewekt en dus trokken we vorige week opnieuw naar Havelterberg. We hadden er een goeie dag voor gekozen. Er hing een grijs wolkendek en het was kil. Voeg daarbij dat de kans op het gebruik van kernwapens sinds de Cuba Crisis niet meer zo groot is geweest, dan is duidelijk dat we nauwelijks een beter moment hadden kunnen kiezen. Nadat we de ge- en verboden aangaande het betreden van militair oefenterrein in ons hadden opgenomen, passeerden we de slagboom. Op het punt waar het pad zich in drieën splitst kozen we opnieuw voor het middelste pad …

Zodra we de zandvlakte betraden, zagen we de oude wachttoren in de zuidwestelijke hoek staan. De toren was omgeven door een roestig hekwerk. Wat zeg ik? Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat het zelfs een dubbel hek is met bovenop een rol prikkeldraad. Het is nog net geen NATO-prikkeldraad, maar afschrikwekkend is het wel. Zoals hier in de actieve tijd van de site sprake was van een dubbele bewakingsring om het hele complex heen, zo is dat nu bij de laatste wachttoren het geval …

Het geheel zag er meteen een stuk minder vriendelijk dan zonder de hekken. Als het de bedoeling is dat de hekken het verhaal achter dit bijzondere relikwie van de Koude Oorlog sterker maken, dan is dat wat mij betreft wel geslaagd. De hekken lijken daarnaast een uitstekend middel te zijn tegen verdere bekladding van de toren, want er is in de afgelopen 8 jaar zo te zien weinig of geen graffiti meer bij gekomen …

Met toch wat een kil Koude-Oorlog-gevoel liepen we over de zandvlakte terug naar de auto. We hadden geen spijt van ons tweede bezoek aan dit teken des tijds. Laten we hopen dat de kernwapens die momenteel elders nog in omloop zijn, in hun bunkers blijven liggen en tijdig voorgoed gedemonteerd en onschadelijk gemaakt worden …

Een geheimzinnig huisje

Omdat er in het Weinterper Skar niets te beleven viel, heb ik gisterochtend weer eens een kuier gemaakt in een stukje bos waar ik al geruime tijd niet meer was geweest. Op zeker moment werd mijn aandacht getrokken door iets dat op een meter of drie naast het pad goeddeels schuil ging achter de varens. Voor het geval dat het in het navolgende (staats)geheimen betreft, laat ik een nadere plaatsbepaling zekerheidshalve maar achterwege …

161118-1143x

Nieuwsgierig besloot ik eens te bekijken wat dat kon zijn. Dichterbij gekomen zag ik tot mijn verrassing iets dat de vorm van een huisje bleek te hebben …

161118-1144x

Een paar stappen verder bleek het inderdaad te gaan om een soort huisje, getimmerd van berkenhout, dat keurig was voorzien van een deur en een raam …

161118-1149x

Voorzichtig maakte ik een omtrekkende beweging om het kleine bouwwerk ook even vanaf de andere kant te kunnen bekijken … Er lag iets in, wat was dat …? Uiteindelijk waagde ik me vlak voor het huisje om eens te kijken of ik zo zou kunnen zien wat er in lag. Daar werd ik niet veel wijzer van, en het deurtje was afgesloten met een driecijferig codeslot …

161118-1147x

Een driecijferig slot … dan zijn er in totaal 10x10x10 = 1000 combinaties mogelijk … Als ik heel snel zou werken, dan zou ik met 2 seconden per combinatie toch al snel 2000 seconden bezig zijn om alle combinaties te proberen. Poehee, daar zou ik dus toch al gauw 34 minuten werk mee hebben … Een snelle check van de buienradar leerde me dat ik dat er toch maar beter niet kon wagen …

161118-1148x

Maar nu dwalen er dus wel continue een aantal vragen door mijn hoofd: “Wat is dit …? Waarom staat het daar …? Wie heeft er neer gezet …? En waarom …?”

Grrrr … daar gaat mijn nachtrust … 😉