Toen ik afgelopen week hoorde van het reekalfje en de andere dieren die bij Westergeest het slachtoffer werden van de maaimachine, moest ik onwillekeurig terugdenken aan een gebeurtenis van precies zeven jaar geleden …

Op 2 juni 2006 besloot ik tijdens een fotokuier in het Weinterper Skar eerst even op zoek te gaan naar vlinders in een stuk hooiland, voordat ik naar mijn favoriete bankje bij de dobbe zou gaan …

Ik had nog maar enkele stappen in het lange gras gezet, toen ik plotseling vlak voor me in het gras een donkere schim zag liggen. Even verstijfde ik van schrik, omdat ik in eerste instantie dacht dat het een hond was. Dat bleek echter geenszins het geval te zijn, voor me lag een klein reekalfje …

Terwijl ik op veilige afstand wat foto’s maakte om het diertje niet verder te verontrusten, bleef het kwetsbare beestje roerloos liggen. Daarna ben ik geruisloos op mijn schreden teruggekeerd, zonder nog op zoek te gaan naar vlinders …

Op weg naar het bankje bij de dobbe liep ik een andere fotograaf tegen het lijf, die zich later zou ontpoppen als Heidehipper alias Geert van Geert Sines. Hij wist me gerust te stellen, het reekalfje zou ongetwijfeld later op de dag weer door zijn moeder worden opgepikt, aldus Geert …

Voor mij was het een onvergetelijk moment, dat op dezelfde hoogte staat als de eerste keer dat ik poollicht zag. 🙂