Net nu het met de ijsvloer de goede kant op ging, heeft de winter zijn glans verloren. De tuin biedt een wat grijze en trieste aanblik nu de voetsporen die ik gisteren in de sneeuw had gezet, zijn veranderd in donkere vlekken. Van het nieuws word ik ook al niet echt vrolijker, want Drachten staat er weer gekleurd op, maar dan wel donker gekleurd … Zo is in een dierenparkje in Drachten-Oost een pauw op een wrede manier aan zijn eind gekomen, en is een meisje van 14 in Drachten aangerand in een lijnbus …

Gelukkig komt er nog even een spreeuw langs, die me brutaal aankijkt terwijl hij als een ware evenwichtskunstenaar even wat komt snoepen …

Die aanblik stemt me dan wel weer vrolijk, en die etende spreeuw doet me even terugdenken aan het kerstdiner gisteravond in Leeuwarden. Om de feeststemming wat te verhogen had Nils het plan opgevat om een vuurtje te stoken in de vuurkorf, zodat we tussendoor even konden roken bij een knapperend houtvuurtje …

Dat was op zich natuurlijk een prachtig plan, maar helaas gooiden regen en natte sneeuw roet in het eten. Het kostte nogal wat moeite om het vuurtje brandend te houden, maar gelukkig wilde Tijmen af en toe wel even wapperen om het vuurtje weer wat aan te wakkeren …

Pepijn wist intussen niet goed waar hij zich op moest concentreren, op pake’s rare capriolen met de camera of op zijn smakelijke fruithapje …

Nadat het voorgerecht voor de rest van de familie was geserveerd, vroeg Tijmen: “Wat is dit, papa?”
Nils zijn antwoord over amuse zus en amuse zo leek niet echt aan te komen, daarom zei ik: “Wacht maar even, ik zal het eens even proeven …”
Na een uitgebreide smaakproef zei ik: “Ik weet het … het zijn liflafjes …, maar wel lekkere liflafjes …” 🙂

Met de rest van de maaltijd zal ik jullie niet vervelen. Laat ik volstaan met te zeggen, dat het heerlijk was en dat het nog lang gezellig dreigde te worden, maar dat we met het oog op de verraderlijke omstandigheden op de weg toch maar niet te laat zijn vertrokken. In rustig tempo zijn we over de goed berijdbare rechter rijstrook van de Wâldwei huiswaarts gegaan. De linker rijstrook zag er met de opvriezende sneeuwresten een stuk minder veilig uit, maar dat weerhield een aantal automobilisten er niet van om ons met een gangetje van 120 km/u of meer voorbij te gaan. Waarschijnlijk zijn wij met ons aangepaste tempo net anderhalve minuut later thuis gekomen dan anders, maar wel veilig en heelhuids, en dat kan niet iedereen dit weekend zeggen …