Vorige week liet ik hier een aantal foto’s zien van de meest moderne manier van rietbinden. Dat ziet er zo uit …
Gisteren ben ik voor het eerst zonder mijn trouwe gids, tolk en fotomaatje Jetske – tevens deskundig in de rietteelt – naar het rietland in de Kop van Overijssel gereden, “omdat ut oalderwetse ryt binen mit twiig aigenlik ok noch ev’n op’e film most …” Ja, Fries is in moeilijke taal, maar plat Overijssels valt ook niet mee … 😉
Maar ter zake nu. Eigenlijk zou ik op het bedrijf van rietteler Klaas en zijn compagnon Jan een demonstratie van de ouderwetse manier van riet binden met wilgentwijgen krijgen. Dat kon echter niet doorgaan, omdat de twijgen waren uitgedroogd en bij het binden meteen braken. Om de flexibiliteit van het materiaal te bewaren, moeten de twijgen in het water worden bewaard. Deze twijgen lagen echter al wat te lang droog. Gelukkig kwam Klaas met een nog veel mooier alternatief. Niet zo ver van het bedrijf zit nog een rietbinder die het werk nog volledig op de ouderwetse manier midden in de natuur doet. Samen met ‘neef Bert’, die me werd toegewezen als gids, ben ik naar de aangewezen locatie gereden …
Nadat ik had gevraagd of ik wat video-opnamen van zijn werk mocht maken, kreeg ik toestemming om enkele shots te maken. “Maar niet te lang,” voegde de rietbinder eraan toe, “want dan word ik zenuwachtig … ”
Deze man doet zijn werk nog volledig op de grond, zoals het vroeger ook werd gedaan, en hij doet dat – voor zover ik daar kijk op heb – met grote accuratesse. Uit een dik bos riet verwijdert hij eerst de dulen, dat is riet van slechte kwaliteit, zoals b.v. de stengels van de lisdodde. Dit is op de derde foto goed te zien …
Vervolgens graait de man diep voorover gebogen met zijn handen een bos riet met een omvang van 46 cm bijeen. Op een soort werkbord wordt de onderkant van de rietbos gelijk gemaakt, waarna het riet met buigzame wilgentwijgen bijeen wordt gebonden. Tot slot worden vier bosjes riet met een stuk touw samengebonden. Even kan de rietbinder zijn rug rechten als hij met de bijeen gebonden bosjes naar de al verwerkte stapels loopt …
De gemiddelde hedendaagse rietbinder werkt met bindtafels, waardoor het meeste werk rechtop staand gedaan kan worden. Daarvan is bij deze man geen sprake, hij doet alles in diep voorover gebogen houding. “Ja, zei de rietbinder, “ik heb wel eens last van mijn rug, hoor … Maar ik heb geen luidruchtig aggregaat nodig zoals de meeste van mijn collega’s …”
Ja, en daar zit wel wat in … Want deze rietbinder doet zijn werk wel te midden van het ontluikend groen, waar de vogels luid kwinkelieren, terwijl er diverse soorten libellen rond zijn werkplek zweven. Wie van de lezers heeft er ook zo’n geweldige werkplek?
Afanja's Weblog 
Pingback: 2 x 33 = 46(?) | Afanja's Weblog
Het lijkt me wel zwaar werk Jan maar zo`n werkplek vindt je nergens zo te midden van de natuur.
Mooie serie heb je hiervan gemaakt.
🙂 Aly
LikeLike
Wonderful pink mood in your pictures Very poetic.
LikeLike
Mijn rug doet al zeer van alleen het kijken. Wat een bof dat je dit nog hebt kunnen vastleggen. Wordt een superfilm zo zeg!!!
LikeLike
Dit is inderdaad een job waar je van kunt dromen,
maar vele ruggen zouden er toch niet goed van zijn!
Knappe reportage Jan, veel bijgeleerd!
Gr.
P-TER
LikeLike
Ik ben zo blij dat ik al een aantal jaren geen werkplek meer heb en heerlijk kan doen en laten wat ik wil. Maar zo’n werkplek had ik dan ook niet 😉
Mooi om dit echte ambachtelijke werk nog te zien en ik kan de man ook wel begrijpen maar hij zal wel van een ‘uitstervend ras zijn’ . Jouw video zal daarom heel leerzaam worden voor de jongere generatie Jan. Een uniek document.
LikeLike
Mooie serie die je gemaakt hebt. dee erste foto os prachtig met die kleuren van de machine.
Ik zou ook wel kiezen voor de rust en het fluiten van de vogels ect.
Maar om zo te moeten werken, is haast geen doen.
Toch mooi dat er nog mensen het op de oude manier doen.
levert mooie foto’s op.
Libelle’s ook nog op de foto gekregen ?
Gezellige vrijdag en groeten
LikeLike
Heel knap dat je de weg zelf gevonden hebt. 😉 En nog knapper vind ik het dat je de toal ook nog verstaat.
Dit is een nostalgische fotoserie. Mijn vader deed het ook altijd zo. Het komt toch wel erg op je rug aan. Ik kan me niet voorstellen dat mensen dit nog vrijwillig op deze manier doen. En aan de kleding te zien is dit voor de baas…
LikeLike
ik alvast niet
geweldig al die handarbeid jan, fantastisch om t e zien :-0
LikeLike
Ze zijn allebei mooi om te bekijken maar voor de persoon die met de hand moet binden is het toch hard werken en pijnlijk voor de rug. Nee mijn werkplek is nooit zo geweest. Fijne foto’s!
LikeLike
Ik mag ze alle twee graag zien omdat je ze evenmooi hebt weten vast te leggen en er iets van vroeger dagen uitgaat van deze mooie serie…Daar lust ik nog wel een bordje van…
LikeLike
mijn werkplek ziet er enigzins anders uit…
zwaar labeur, maar heel interessant om dit te kunnen zien…
ik vraag me trouwens af wat men bij ons met het eerder zeldzame riet doet…
groeten !
LikeLike
het ziet er natuurlijk geweldig uit dat oude ambacht maar ik vrees dat de fisiotherapeut nog aan de arme man gaat verdienen.
Wat een vreselijk houding om in te moeten werken.
en dat te bedenken dat er mensen zijn die RSI hebben.
prachtige reportage!
LikeLike
@Sandra & Hendrika:
De uitzonderingen bevestigen zoals gebruikelijk weer de regel. 🙂
LikeLike
Op zo’n werkplek zit ik met mijn versleten rug niet echt te wachten. Maar die man heeft al heel wat werk verzet.
LikeLike
Poeh, zwaar handwerk. Ik heb ook zo’n geweldige werkplek :~)
LikeLike
De moderne serie spreekt me de vrolijke kleuren aan
maar ik ga meer voor de oude ambachtelijke serie
een knap stukje kunstwerk!!!!!
En dan ook nog geen last van je rug hebben,
is nog knapper 😉
Prachtige serie Jan!!!!!
Dikke knuffel,
Anneke
LikeLike
eh…..ik zeg niks.
LikeLike