Hoewel de vermoeidheid nog niet uit het lichaam was en is verdwenen, heb ik gistermiddag toch maar even een ommetje gemaakt in de buurt van Earnewâld. Daar zag ik op een bepaald moment een klein wit koppie boven het maaiveld uitsteken …

Een tijdlang drentelde de grote zilverreiger, die bij dat koppie hoorde, heen en weer in een sloot die een stuk verderop in het land parallel aan de weg liep …

Toen ik de hoop al had opgegeven om nog meer van de grote sierlijke vogel te zien te krijgen, verhief hij zich ineens uit de sloot …

Met krachtige wiekslag vloog hij luid krijsend in de richting van het verderop gelegen rietveld …

Nog een paar slagen en weg was hij op zijn witte wieken …

Omdat er vanwege de grijze en druilerige weersomstandigheden een lelijke waas over de foto’s lag, heb ik ze lichtjes bijgewerkt in Photoshop.