Gistermorgen liep ik zoals gebruikelijk rond koffietijd even de tuin in. Het waaide flink, maar het was nog droog, zodat ik nog net even op het stapeltje tegels achter het fietsenhokje kon zitten …

Daar vandaan had ik mooi zicht op een merel, die net een vette regenworm uit de border bij de schutting had getrokken. Ik vraag me af of het een juveniele merel was, die nog niet goed wist hoe om te gaan met een vette kronkelende worm of dat het erg lastige en sterke worm was, maar er volgde een lange, felle strijd …

Ruim anderhalve minuut bleef de worm zich manmoedig verzetten. Met een blik die teleurstelling verried, draaide de merel zich tenslotte om, waarna ze onder de schuttingdeur door de tuin verliet. De gehavende worm bleef op de stenen achter …