Onderweg naar de Jan Durkspolder trof ik gisteren een sprong reeën waar ik ze nog niet eerder had gezien. Zodra ik de auto in de berm had laten uitrollen, draaiden een reebok en een hinde de blik in mijn richting …

Iets verderop liep een derde ree door een droge sloot of een greppel. Al snel volgden ook de andere twee. Eigenlijk liepen ze net wat te ver weg voor mooie foto’s, maar elke ontmoeting is er één en ik geniet steeds weer van zo’n groepje reeën …

Enkele kilometers verderop zag ik een tweede sprong reeën in een stuk land lopen. Dit is een bekende groep op een bekend plekje. Vergelijk het gras op de eerste drie foto’s eens met dat op de volgende foto’s …

Ik heb de reeën van de eerste drie foto’s niet zien grazen. En dat is ook niet zo gek, want daar was niets voor ze te vreten. Ze doorkruisten dat weiland linea recta op zoek naar wat lekkers, want in die eindeloze weilanden met raaigras is niets voor ze te vinden. Er groeit geen bloemetje of wat dan ook. Nee, dan hebben de reeën het in het kruidenrijke gras in de Jan Durkspolder een stuk beter …