Zo, het weekend zit er weer op en de nieuwe werkweek is weer aangebroken. Op de bouwplaats van de Peelrugtunnel betekent dat, dat de koppen weer regelmatig even bij elkaar worden gestoken om ervoor te zorgen dat de werkzaamheden volgens plan worden uitgevoerd. Er is telefonisch overleg …
Overleg in kleine kring op hetzelfde niveau …
Aan de noordkant van de bouwplaats vindt overleg achter de tralies plaats …
En zo af en toe komt er gebarentaal aan te pas om het overleg kracht bij te zetten …
Op 19 februari kwam ik min of meer toevallig langs de bouwput aan de Peelrug tussen Wijnjewoude en Donkerbroek. Daar wordt in het kader van de vernieuwing van de N381 een tunnel met gescheiden rijbanen voor auto’s en fietsers aangelegd, die straks de nieuwe N381 gaat kruisen. Dit was één van de eerste foto’s die ik van die enorme bouwput maakte …
Terwijl de tapijtlegger aan de westkant nog bezig was met de bekleding van de bouwput, werd vanaf de oostkant al een dikke laag aarde over de bekleding gestort …
Sindsdien ben ik regelmatig even in de buurt van de bouwput te vinden. Om zo goed mogelijk zichtbaar te zijn voor de grote trucks, die voortdurend af en aan rijden met vele tonnen aarde, draag ik tegenwoordig een reflecterend veiligheidsvest …
Behalve aarde en zand werden er ook diverse andere materialen aangevoerd. Veel daarvan is me ontgaan, want voor het beste resultaat moet je er eigenlijk continue bij blijven, maar dat vind ik toch wat overdreven. Ik was wel getuige van de aanvoer van de elementen die de scheidingswand tussen beide tunnelbanen gaan vormen …
En intussen blijven de trucks en dumpers maar af en aan rijden, een vracht geel zand hier, een vracht zwarte aarde daar … Voor menige trucker ben ik intussen al een bekende rond de bouwput …
Eén van de zaken die mij zijn ontgaan, is wat er aan de noordkant van de bouwput is gebeurd. Ik heb het idee dat daar iets is geconstrueerd dat te maken heeft met de bemaling van de tunnel, maar dat is niet meer dan een gokje …
Maar ja, om nou voortdurend mensen aan hun veiligheidsjas of -vest te trekken om te vragen wat waar waarom gebeurt, dat lijkt me nu ook weer niet zo’n goed plan. Ik zet wel eens voorzichtig een stapje binnen de hekken om een foto te maken, en dat wordt tot nu toe ook wel oogluikend gedoogd, maar daar moest het ook maar toe beperkt blijven, lijkt me. Die huisregels hangen er niet voor niets, en een bouwput is nu eenmaal geen theater …
Afijn, om de draad weer even op te pakken: nadat de tunnelwanden mede dankzij de inspanningen van de lijntrekker gestalte hadden gekregen, werd er nog steeds zand aangevoerd. Een shovel en een kleine, maar voelbaar zware wals zorgden voor de verdere verwerking …
En zo begint de tunnel na een maand als zodanig herkenbaar te worden …
En zo ziet de bouwput er na een maand al heel anders uit, alleen aan de westkant is aan de rand nog wat van de grote lappen tapijt te zien, de enorme kuil is weer goeddeels gevuld …
Het is prachtig voorjaarsweer, maar als je op de open vlakte in de oostelijke wind staat, dan is het nog knap fris. Daar staat dan weer tegenover dat het op zonnige plekjes in de luwte al snel aan de warme kant is. Jeuk onder de helm lijkt me dan ook een veel voorkomend euvel in de bouw. Ik zal er de komende tijd eens op letten… 😉
In dergelijke gevallen zit er maar één ding op: even krabben, dan is het daarna meteen weer een stuk prettiger werken. Of lekkerder leunen natuurlijk, want dat moet op zijn tijd ook gebeuren …
Afanja's Weblog 