Een selfie heette in de vorige eeuw nog gewoon een zelfportret. Het maken van een zelfportret was indertijd over het algemeen wat minder voor de hand liggend en wat minder gemakkelijk te maken. Zo werkte het voor mij in ieder geval wel.
In de hooggelegen stad Briançon in de Franse Alpen, waar ik ooit mijn hart verloor, vond ik al in de jaren ’70 een perfect plekje voor een selfie avant la lettre …
Terwijl de slotmuziek van ‘Pauw’ gisteravond al klonk, kreeg Jeroen Pauw van een van zijn tafelgasten de vraag of hij in het kader van #metoo zelf ooit een intieme ervaring had gehad. “Vele”, antwoordde hij met een knipoog, waarna hij vervolgde met: “maar als je een ongewenste intieme ervaring bedoelt … ja, die heb ik ook eens gehad …” Terwijl hij in enkele bewoordingen de gebeurtenis en de situatie schetste, herinnerde ik me ineens dat ik ook ooit een dergelijke ervaring had opgedaan …
We schrijven zomer 1978. Ik was jong, ik had geen verkering en ik wilde wel eens wat. Daarom besloot ik dat jaar in de vakantie, in navolging van andere mensen die daar ervaring mee hadden opgedaan, liftend Europa in te trekken. Zo gezegd, zo gedaan. Omdat ik geen zin had om wellicht meteen al bij een bekende in de auto terecht te komen, legde ik op een zaterdagochtend de eerste etappe naar Heerenveen af met de bus. Daar ging ik met mijn rugzak en een kartonnen bordje met de tekst “VER WEG” aan de kant van de weg staan …
Om een lang verhaal kort te maken: het werd een onvergetelijke vakantie, waarin ik diverse spannende ervaringen heb opgedaan, mooie en minder mooie. Eén van de minst prettige ervaringen deed zich op de terugweg voor.
Vanuit Briançon in de Franse Alpen kreeg ik die donderdag de hele dag alleen maar liften die me maar kleine stukjes huiswaarts voerden. Pas ’s avonds laat kreeg ik net ten zuiden van Lyon een lift die me in één keer mee kon nemen tot Parijs … en wat voor een lift … Er was een grote, niet onooglijke Amerikaanse wagen voor me gestopt. Een oudere man, grijs en kalend – hij zal toen misschien een paar jaar ouder zijn geweest dan ik nu ben – zwaaide de deur aan de passagierskant open. Natuurlijk kon ik meerijden tot Parijs, zei hij lachend op mijn kartonnetje wijzend. Met een joviaal gebaar maakte hij duidelijk dat ik mijn rugzak wel op de achterbank kon leggen. Daar gingen we …
Terwijl we over het Franse asfalt zoefden, voelde ik me de koning te rijk … in één ruk in een grote Amerikaan door naar Parijs, dat schoot tenminste op. Lang duurde die vrolijkheid echter niet. Ik was moe, waardoor een gesprek in het Frans op dat tijdstip niet zo goed meer wilde vlotten. Terwijl ik even wat weg dommelde, voelde ik ineens wat op mijn linker bovenbeen … Wat zouden we nou beleven …?
Nadat ik de hand van de man met een krachtig uitgesproken “Mais non, la main pas la! Comprend!?” had weggeduwd, begon de man tegen me te zemelen … “Aah, mais tu est un grand jeun garçon …” Toegegeven, ik zag er natuurlijk niet slecht uit in die tijd – zie bovenstaande foto – maar dit zag ik toch niet zo zitten. Maar het duurde niet lang of ik voelde de rechterhand van de man opnieuw over mijn bovenbeen strelen. Met een tik op zijn vingers maakte ik hem nogmaals duidelijk dat ik hier niet van gediend was. Opnieuw was een slijmerig Frans gemurmel mijn deel.
Intussen nam ik de situatie eens in ogenschouw. Nog bijna 400 km tot Parijs … Dat kwam niet goed op deze manier natuurlijk. Gelukkig werd op de bebording langs de weg intussen aangegeven dat we een benzinestation met restaurant naderden. Mezelf groter en sterker voordoend dan ik in werkelijkheid was, zei ik gebiedend: “Arête la, s’il vous plaît.” Dat leek de man nog niet meteen van plan te zijn, maar nadat ik het nog eens had herhaald, nam hij gelukkig toch de afrit. Zodra we stil stonden, overwoog ik even of ik de contactsleutel van de auto te pakken moest zien te krijgen. Dat bleek echter gelukkig niet nodig. De man bleef wat beteuterd en overdonderd zitten, zodat ik rustig uit kon stappen. Terwijl ik me door het achterportier naar binnen boog om mijn rugzak van de achterbank te pakken, had de man zich omgedraaid. Op zijn knieën zittend boog hij zich over de rugleuning heen met de bedoeling om mij te omhelzen en te kussen …
Nadat ik mezelf èn mijn rugzak in veiligheid had gebracht, heb ik het achterportier dicht gegooid. Daarna ben ik door het nog steeds geopende voorportier nog even lekker in het Fries tegen hem tekeer gegaan en heb ik hem op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt dat hij heel snel moest maken dat hij weg kwam. En dat deed hij!
In het vervolg van de terugreis waren de goden me gunstig gezind. Ik was nog maar nauwelijks bekomen van de schrik, toen ik opnieuw een lift kreeg. Ditmaal was de chauffeur een vriendelijke dertiger die goed Engels sprak, en de wagen … een gele sportwagen, een tweezitter waarbij mijn rugzak maar net in de bagageruimte paste. Maar het was gezellig en een paar uur werd ik op een gunstige plek aan de noordoost kant van Parijs gedropt. Daar kreeg ik vrijwel aansluitend een lift die me in één keer naar Den Haag bracht. Het liften moe, heb ik daar vandaan de trein naar Fryslân gepakt.
Dus, ja … #metoo
Maar verder was het een geweldige vakantie!
Terwijl de temperatuur op deze tropische zaterdag intussen is opgelopen tot 33,5 ºC, is bij het dorp Grou het skûtsjesilen weer begonnen …
In Frankrijk rijdt het peloton van de Tour de France door het hooggebergte, zojuist passeerden ze het dorp La Grave, waar wij omringd door de witte sneeuwkappen van het Massif des Ecrins nog eens een week hebben gekampeerd …
In razende vaart zullen ze straks door het door mij zo geliefde Briancon rijden, op weg naar de Col d’Izoard, waar we in 1989 dwalend over rots- en grindpaden nog eens een hachelijk ritje hebben gemaakt …
Voor de gestaag doordraaiende ventilator zittend probeer ik via radio en tv zo goed mogelijk op de hoogte te blijven van beide wedstrijden, af en toe wegdromend naar verkoelend kruiend ijs …
Vandaag staat er in de Tour de France twee keer een beklimming van de roemruchte Alpe d’Huez op het programma met daar tussenin een gevaarlijke afdaling van de Col de Sarenne. Dat is voor mij reden om vandaag nog maar even in Toursferen te blijven. Daarvoor neem ik jullie even mee terug naar juli 1989. Met de fotografie zat ik toen in mijn zwartwit-periode. De kwaliteit van de foto’s is hier en daar op zijn zachtst gezegd maar zozo, omdat ik mijn foto’s toen zelf ontwikkelde en afdrukte in mijn donkere kamertje, maar het gaat om de herinneringen, en die zijn nog steeds geweldig.
Aafje, Nils en ik hadden onze vakantie in 1989 zo gepland, dat we twee bergetappes mee konden maken zonder dat we daar ter plekke nog ver voor moesten reizen. Daarvoor hadden we ons kamp strategisch opgeslagen op een camping in het kleine en hoog gelegen bergdorpje La Grave (kaart Google Maps) …
Vanaf de camping bij La Grave hadden we een fenomenaal mooi uitzicht op La Meije, een bergmassief met 3 bergtoppen. Het hoogste punt van de berg heet Grand Pic de la Meije en bevindt zich op een hoogte van 3984 m. La Grave is bij uitstek een vertrekpunt voor wandelaars die het hooggebergte willen ontdekken, maar het is ook geliefd bij wielertoeristen.
La Grave ligt halverwege de klim naar de Col du Lautaret, de poort naar de Col du Galibier en naar Briançon. Daarnaast ligt het bergdorp ook op het parcours van de Marmotte, een jaarlijkse wielertoeristenmarathon over de Col du Glandon, de Croix-de-Fer, de Télégraphe, de Galibier en de Lautaret met afsluitend de klim naar l’Alpe d’Huez …
Wij trokken op de tweede dag van ons verblijf in La Grave naar het door mij zo geliefde Briançon, de hoogst gelegen stad in Europa met stadsrechten, waar ik in 1977 mijn eerste buitenlandse vakantie vierde. Tijdens een rondgang door de oude stad maakte ik nog even een leuk gekaderd groepsportretje …
Daarna was het tijd om naar de steile slotklim vlak voor de finish te lopen. Daar waren we mooi op tijd om een aantal hoofdrolspelers van de Tour van 1989 te zien passeren, van links naar rechts: Greg Lemond, Pedro Delgado, Gert-Jan Theunisse en Steven Rooks. Voor de liefhebbers: hier de samenvatting van de 16e etappe naar Briançon …
De volgende dag trokken we al vroeg naar Alpe d’Huez. Hoewel de gekte op de “Nederlandse berg” toen gelukkig nog een stuk minder was dan tegenwoordig, waren we wel te laat om nog met de auto omhoog te kunnen. Er restte niets anders dan een deel van de berg lopend te bedwingen, en het was me dan toch warm die dag … pfff … Vooral Nils had het zwaar tijdens de klim, maar de aanschaf van een paar “Gert-Jan Theunisse-bolletjestruien” maakte het leed al een stuk dragelijker. Uiteindelijk werd alle moeite ruimschoots beloond. Om te beginnen hield Nils er de nodige prullaria uit de reclamekaravaan aan over, en later wist hij een door een renner weggegooide bidon vlak voor een volwassen kerel weg te grissen … 🙂
We hadden een prachtig plekje te midden van vooral Fransen gevonden, waar we in afwachting van de karavaan lekker in de schaduw konden zitten en waar drinkwater en een frisdranktentje voor handen waren. En niet het minst belangrijk: we konden de reclamekaravaan en de wielrenners een paar terrassen onder ons al van ver zien aankomen. Via Radio Tour waren we al op de hoogte van het feit, dat onze held Gert-Jan Theunisse bezig was met een lange solo in deze zware bergetappe.
Zo’n drie kwartier nadat de bonte en vooral ook luidruchtige stoet van de reclamekaravaan aan ons voorbij was getrokken, zagen we Theunisse in zijn bolletjestrui dansend naderbij komen. Alsof er geen helling was, zo soepel snelde hij voorbij …
Enkele minuten later passeerden de achtervolgers met op kop (net buiten beeld) gele truidrager Greg Lemond, gevolgd door o.a. Pedro Delgado, Laurent Fignon en Steven Rooks. Daarna volgde een compleet verbrokkeld peloton. Als één van de laatsten zagen we de uit Bakkeveen afkomstige Eddie Schurer passeren. Die heb ik onder luidkeelse Friese aanmoedigingen toch maar even een stukje geduwd …
Nadat Steven Rooks in 1988 als winnaar over streep kwam op Alpe d’Huez, was het in 1989 zijn ploeggenoot Gert-Jan Theunisse die dat kunstje flikte. Hier is de samenvatting van de 17e etappe naar Alpe d’Huez te zien. Na een lange afdaling, die gelukkig een stuk makkelijker verliep dan de beklimming, hebben wij ’s avonds gedrieën een klein feestje gevierd op de camping …
De Tour de France van 1989 eindigde in een ware thriller. Na een zinderende tijdrit op de slotdag (de samenvatting is hier te zien) werd pas aan het eind van de zondagmiddag op de Champs d’Elyssee duidelijk, dat Greg Lemond uiteindelijk met een verschil van slechts acht seconden in het geel naar huis ging. Gert-Jan Theunisse werd vierde in de eindrangschikking en Steven Rooks legde beslag op de zevende plaats in het algemeen klassement. Tja, dat waren nog eens tijden …
Jammer dat “Bau en Lau” gisteren tijd hebben verloren in de klimtijdrit, maar mede dankzij hun sterke optreden tot dusver is de Tour van 2013 een spannende en interessante editie. Wie weet wat ons nog te wachten staat … Als het de beide mannen lukt om in Parijs bij de eerste tien in het eindklassement te staan, dan vind ik dat al een zeer knappe prestatie. Maar eerst nestel ik me zo meteen voor de live-uitzending van de etappe van vandaag met tweemaal een beklimming van de Alpe d’Huez. Hopelijk geeft het publiek de renners de ruimte en blijven ernstige ongelukken uit. De weersvoorspelling is niet best. Er wordt regen en zelfs hagel verwacht, en dat kan vooral problemen opleveren in de toch al zeer gevaarlijke afdaling van de Col de Sarenne, voordat de Alpe d’ Huez voor de tweede keer beklommen wordt.
Afanja's Weblog 