In juli 2015 heb ik in het Weinterper Skar één keer een ijsvogel kunnen fotograferen bij de dobbe, een plekje waar ik indertijd vaak kwam. Omdat de vogel te ver weg zat voor mijn toenmalige camera, bleef er op de foto’s nauwelijks meer dan een vage oranje-blauwe vlek in een struikje. Sindsdien ben ik zowel alleen als samen met Jetske diverse keren vergeefs op jacht geweest naar dat prachtige vogeltje.
Afgelopen vrijdag kreeg ik om exact 12:35 uur weer een ijsvogel voor de lens. En hoe! Plotseling zat hij daar, precies op het plekje dat Jetske van haar collega had doorgekregen …
Om het nog wat mooier te maken, brak de lucht op dat moment ook nog even open, zodat de ijsvogel een moment in het zonlicht kwam te zitten. Net als de merel eerder deze week, wendde de ijsvogel zijn blik even in mijn richting. Maar dat was dan ook voorlopig het laatste wat ik van hem zag …
Zo plotseling als hij was verschenen, was hij na amper een minuut ook weer verdwenen. En meteen dook de concurrerende visser uit de buurt weer op …
Voor zover de beperkte ruimte van de auto het toeliet, deelden Jetske en ik even een high five. Met dank aan Jetske waren dit mijn eerste acceptabele ijsvogelfoto’s. Wat is dat een prachtig vogeltje! En zo razendsnel en verrassend in het komen en gaan. Ik begreep meteen waarom dit Jetskes’ lievelingsvogel is.
Mijn dag was al goed, maar het zou nog mooier worden. Een uur later zat de ijsvogel weer op zijn plekje, en ditmaal bleef hij niet alleen …
- wordt vervolgd
Afanja's Weblog 