Terugblik juli 2022

Naar mate de tijd verstreek kwam de zomer steviger in het zadel te zitten. De maand juli begon nog redelijk koel, maar in de tweede helft van de maand liepen de temperaturen snel op. Op het terras werd het al regelmatig te warm en bloemen in de tuin zoals de sierui waren maar enkele dagen mooi voordat ze begonnen te verwelken …


Behalve dat ik enkele keren een ritje naar de ijsvogels heb gemaakt, heb ik vanaf half juli mijn bezigheden vooral binnenshuis gezocht. Zelfs de lammeren dartelden niet meer fris en vrolijk door de wei, ze zochten al vroeg op de dag schaduwplekjes op. Ik was blij om op een dag een bijzon te zien, want dat is vaak een teken van een weersverandering. Nadat het weerstation op 19 juli de historische waarde van 35,6°C registreerde, viel er op de dagen daarna gelukkig ca. 20 mm regen en daalden de temperaturen naar normale waarden …

Drie tropische dagen op rij met als uitschieter de 35,6°C waren wat mij betreft wat teveel van het goeie. Het probleem met dertigers is dat de warmte dan ook onafwendbaar het huis binnendringt, daar kon geen luchten meer tegenop. Zelfs een kunstgreep om de schuifpui ’s nachts deels open te houden, bracht geen verkoeling meer. En toch bleek de gemiddelde temperatuur uiteindelijk ‘slechts’ op een bescheiden 18,6°C uit te komen. Met gemiddeld over het land 23 mm neerslag was juli landelijk een zeer droge maand, wij hadden met 53 mm eigenlijk nog niks te klagen …

Vasthoudende pluisjes

Zou zo’n zaadje zich nou ook wel eens afvragen wat het beste is … ?


Blijven vastklampen aan de uitgebloeide paardenbloem of vertrouwen op ’t pluisje en meedrijven op de meest gunstige wind …?

Beveiliging in de Ecokathedraal?

Na de koepel was ik van plan om direct door te lopen naar achteren. Dat pakte echter weer eens anders uit. Ik had nog maar een klein stukje gelopen, toen me de weg werd versperd. Eén of ander wazig figuur stond met gespreide armen midden op het pad. Een BOA …, een verkeersregelaar …, een beveiliger …?

Ik werd niet veel wijzer van hem, maar over zijn schouder kijkend, leek er verderop een lawine te zijn geweest. Afijn, het was mooi weer en ik had ook geen zin in ruzie. Er restte me weinig anders dan maar een ander pad te nemen. In dit geval werd dat een al wat ouder pad dat omhoog loopt, het rechterdeel van de Ecokathedraal in …

Wat de bebouwing betreft valt hier niet veel te zien. Wel is duidelijk dat de bosbodem knap droog wordt. Dode bladeren en takjes kraken bij iedere stap en het mos begint al wat gelig te kleuren. Niet dat het mos daar hinder van heeft, want na een klein buitje is het vast weer verrassend groen en fris, maar het is wel tekenend voor de weersituatie …

Dat droge weer heeft ook voordelen, nu komen zaadjes en pluisjes veel beter tot hun recht dan wanneer ze plat geregend op de grond liggen …

Het klein robertskruid (lytse sweltsjeblom in het Fries) lijkt voorlopig ook nog geen last van de droogte te hebben. Die mooie kleine bloemetjes blijven vrolijk in kieren en gaten tussen de stenen ontspruiten en opbloeien. Het zou me trouwens niet verbazen als onderzoek zou uitwijzen dat er verrassend veel vocht wordt vastgehouden in de Ecokathedraal …

  • morgen nog wat meer …

Beter één vogel …

Daar had ik dus even geen rekening mee gehouden, en Jetske als iets meer ervaren vogelaar blijkbaar evenmin … laag water …

Er was zelfs in de verte geen vogel te zien. Van lieverlee richtte Jetske haar camera maar eens op de pluisjes van de uitgebloeide zeeasters en op het waddenslik.

Nou ja, één vogel liet zich wel even mooi zien …

Deze vogel kwam even in een mooie passage voorbij. Ik denk, dat het een bruine kiekendief is …

Daar bleef het echter niet helemaal bij …

In de pluisjes

Terwijl Jetske zich nog enige tijd met de brede orchissen vermaakte, nam ik even plaats op het eerste echte Afanja-bankje langs het pad. Terwijl ik de omgeving nog eens in me opnam, kwam ik opnieuw tot de conclusie dat het tegenwoordig eigenlijk maar een dooie boel was in het Weinterper Skar. Waar je enige jaren geleden de insecten bij wijze van spreken van je af moest slaan, moest je ze tegenwoordig zoeken …

Een loopje naar het begin van het pad leverde dan ook weinig meer op dan wat uitgebloeide paardenbloemen. Omdat je er altijd het beste van moet zien te maken, streek ik even bij een paar pluizenbollen neer …

Ik heb het in de loop der jaren al vaker geschreven, maar ik vind de paardenbloem nog altijd één van de meest ondergewaardeerde bloemen van ons land. Zeker wanneer je er eens goed voor gaat zitten, zijn ze in alle fasen het bekijken waard

Intussen had mijn fotomaatje blijkbaar haar fotosessie met de orchissen afgerond, want terwijl ik geconcentreerd bezig was om wat van de pluisjes te maken, zag ik haar ineens weer in beeld verschijnen …